บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1577

เฝ้ารอคอย ในที่สุดก็รอจนเจ๋อหลานกลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว

หยู่เหวินเห้ารออยู่ที่ตำหนักเสี้ยวเยว่ มู่หรูกงกงเอาแต่บ่นอยู่ข้างๆ บอกว่าองค์หญิงอายุยังน้อย คงไม่พ้นชอบเล่นอยู่บ้าง นางก็แค่ทำผิดในสิ่งที่เด็กต่างก็ทำผิดกันได้

มู่หรูกงกงเข้าข้างองค์หญิงเป็นอย่างยิ่ง เกรงว่าฮ่องเต้จะตำหนิองค์หญิง หัวใจที่บอบบางของเขาคงคนไม่ได้

ในที่สุด นางก็กลับมาแล้ว

หยู่เหวินเห้ามองร่างเล็กๆที่หลบอยู่หลังร่างของยายหยวน แอบโผล่หัวออกมาอย่างขี้ขลาด มองเขาตาปริบๆ

หยวนชิงหลิงจูงมือของนางเอาไว้“ไปเถอะ ท่านพ่อรอเจ้าอยู่”

เจ๋อหลานก้มศีรษะลง ยืนอยู่ตรงหน้าหยู่เหวินเห้า ค่อยๆยื่นมือไปวางไว้บนฝ่ามือของเจ้าห้า พูดเสียงเบาว่า“ท่านพ่อ ข้ากลับมาแล้ว”

หยู่เหวินเห้าไม่ได้จูงมือของนางด้วยตนเอง แต่ก็ทำใจที่จะสะบัดทิ้งไม่ได้เช่นกัน มองลูกสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง ในใจมีความรู้สึกประเดประดังเข้ามาพร้อมกันหมด“ไปอยู่ที่เมืองโร่ตูนานแค่ไหนแล้ว”

เจ๋อหลานไม่กล้าโกหก“ตั้งแต่กลับมาตอนปิดภาคเรียนฤดูร้อนครั้งที่แล้ว ก็เดินทางไปที่เมืองโร่ตูเลย”

หยู่เหวินเห้าราวกับทุกทุบกลางใจอย่างแรง “ทุกคนต่างก็รู้ แต่ปิดข้าไว้อย่างนั้นหรือ ”

เจ๋อหลานรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก ยื่นมือไปกอดท่านพ่อเอาไว้ “ขอโทษ ข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว”

หยู่เหวินเห้าไม่เคลื่อนไหว มองยายหยวนที่เดินเข้ามาพูดกับเขาว่า“ลูกๆซื้อของขวัญมาให้ท่านเยอะเลย ท่านจะดูหรือไม่ ”

“ไม่ต้อง”หยู่เหวินเห้าทำใจให้เย็นลง แต่ก็ยังไม่อยากผลักลูกสาวออก

ความรู้สึกที่ถูกปิดบังความจริงนั้นช่างน่าเสียใจนัก

ยายหยวนนั้นต้องรู้แน่ แต่ยายหยวนก็ไม่ยอมบอกเขา พวกเขาเคยสัญญากันแล้วว่า จะไม่มีความลับต่อกัน

แม้แต่ยายหยวนเขาก็รู้สึกโกรธไปด้วย

ยายหยวนเห็นสีหน้าของเขาแล้ว เพิ่งจะสำนึกได้ว่าตัวเองต่างหากที่น่าเป็นห่วงที่สุด

ตลอดการเดินทางกลับมา ได้แต่เป็นห่วงกวากวา อยากจะช่วยกวากวาขอร้องต่อหน้าเจ้าห้า แต่กลับละเลยว่าตัวเองก็ปกปิดเจ้าห้าเช่นกัน เขาจะยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่

เจ๋อหลานก็รู้สึกได้เช่นกัน รีบเงยหน้าขึ้นมองท่านพ่อ “ท่านพ่อ ท่านอย่าโทษท่านแม่เลย ข้าเป็นคนขอร้องให้นางปกปิดท่านเอาไว้ ข้ากลัวว่าท่านจะเป็นห่วงข้า ฉะนั้นข้าจึงไม่กล้าบอกท่าน”

หยู่เหวินเห้ามองเจ๋อหลาน“ฉะนั้น ตอนนี้พวกเจ้ามีความลับต่อกัน ความลับนี้ไม่สามารถบอกข้าได้ ใช่หรือไม่”

“ไม่ ไม่ใช่ ”เจ๋อหลานนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ นางก็แค่อยากจะรับโทษทั้งหมดไว้เอง ไม่ได้อยากจะราดน้ำมันไปบนเชื้อไฟ

“ช่างเถอะ”หยู่เหวินเห้าทนเห็นท่าทีน่าสงสารของลูกสาวเช่นนั้นไม่ได้ จูงมือของนางเดินเข้าไป

หยวนชิงหลิงเดินตามไปอย่างละอายใจ หันหน้ากลับไปสั่งให้รีบเอาของขวัญเข้ามา

ของขวัญเหล่านี้เจ๋อหลานเป็นคนเลือกสรรเอง แต่ว่าตอนนี้นางต้องสร้างความดีความชอบให้ตนเอง จึงถือว่าของขวัญเหล่านี้นางเป็นคนซื้อ

เข้าไปในตำหนักแล้ว ลู่หยารีบนำน้ำชาและของว่างมาให้องค์หญิงน้อย เกรงว่านางจะหิวแล้ว

มู่หรูกงกงคอยปรนนิบัติอยู่ข้างกายเจ๋อหลาน “กินชิ้นนี้ก่อนพ่ะย่ะค่ะ ชิ้นนั้นมันหวานเกินไป กินเสร็จแล้วก็ดื่มน้ำเสียหน่อย ค่อยกินของหวาน ไม่เช่นนั้นจะติดคอได้ ”

“กงกง ท่านก็กินด้วยสิ”เจ๋อหลานส่งให้มู่หรูกงกงหนึ่งชิ้น แล้วก็มองไปทางหยู่เหวินเห้าอย่างระแวดระวัง ท่านพ่อยังคงมีสีหน้าบึ้งตึง ดำคล้ำมาก

มู่หรูกงกงยิ้มอย่างดีใจเป็นอย่างยิ่ง“ข้าน้อยไม่กิน องค์หญิงรีบกินเถอะพ่ะย่ะค่ะ คงจะหิวมากแล้ว สถานที่อย่างเมืองโร่ตู ยากจนมาก เกรงว่าคงจะไม่ได้กินดีๆสักมื้อเลย ”