บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 158

บทที่ 158 เรื่องที่จะมีลูก

ฉางกงกงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายา ท่านรีบรับไปเถอะ หยกนี้หาได้ยากมาก ปกติแล้วจะหาไม่ได้ดีขนาดนี้ สองวันก่อนเจ้าพระยาเซียวเหยาเข้าวังมามอบให้กับไท่ซ่างหวง ท่านพอใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่เก็บไว้ด้วยตนเอง”

หยวนชิงหลิงซาบซึ้งใจอย่างที่สุด พูดปัดอยู่หลายครั้ง ไท่ซ่างหวงตะโกนพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “ตกลงจะเอาหรือไม่เอา? ไม่เอาก็ไสหัวไป”

หยวนชิงหลิงยื่นมือแย่งกล่องนั่นมา โน้มตัวลงพร้อมพูดขึ้นว่า “เพคะ หลานสะใภ้ถวายบังคมทูลลา”

ที่สุดแล้วก็ไม่สามารถปฏิเสธความโปรดปรานของคนแก่ไม่ได้

หยวนชิงหลิงออกมาจากพระตำหนักฉินคุน กล่องไม้แล้วก็ไปพบฮ่องเต้หมิงหยวน

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองเห็นกล่องไม้ของนาง จึงพูดขึ้นว่า “นี่เป็นหยกที่เจ้าพระยาเซียวเหยามอบให้กับไท่ซ่างหวงไม่ใช่หรือ? ทำไม? ยกให้เจ้าแล้วหรือ?”

“เพคะ” หยวนชิงหลิงมองดูเขาแวบหนึ่ง แล้วก็รีบยื่นไปให้พูดว่า “เสด็จพ่อชอบหรือ? งั้นหม่อมฉันขอยืมดอกไม้มาถวายพระ (เอาของผู้อื่นมาแสดงน้ำใจ) มอบให้กับท่าน”

ฮ่องเต้หมิงหยวนโบกมือพูดขึ้นว่า “ของที่ไท่ซ่างหวงให้เจ้า เจ้าเก็บไว้เถอะ ข้าไม่ชอบพวกก้อนหิน เพียงแต่ดูเหมือนไท่ซ่างหวงจะให้ความสำคัญต่อเจ้ามาก”

ไท่ซ่างหวงชอบหยกอย่างมาก สิ่งของรักหลายลูกนี้ เขาเคยเห็นเพียงแป๊บเดียว ไท่ซ่างหวงก็รีบให้ฉางกงกงเก็บซ่อนไว้ทันที ตอนนี้กลับยกให้กับหยวนชิงหลิงทั้งหมด?

เห็นที ไท่ซ่างหวงไม่ได้พอใจนางอย่างธรรมดาแน่

ความหมายของไท่ซ่างหวงคือ......

หยวนชิงหลิงเห็นฮ่องเต้หมิงหยวนเงียบครุ่นคิดอยู่อย่างเหม่อลอย จึงชักมือกลับ

ฮ่องเต้หมิงหยวนดึงสติของตนกลับมา พร้อมพูดขึ้นว่า “อาการของลูกหกเป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าพูดมาสิ”

หยวนชิงหลิงเล่าความคืบหน้าในการรักษาให้ฟัง ถึงแม้ฮ่องเต้หมิงหยวนได้สั่งคนไปสืบถามอาการป่วยอยู่ตลอด แต่เมื่อฟังหยวนชิงหลิงพูดเอง ก็ค่อยวางใจไม่น้อย

“เมื่อพูดเช่นนี้ ข้าก็สามารถไปดูเขาได้แล้วใช่ไหม?”

“ใช่เพคะ ตอนนี้อาการป่วยของอ๋องหวย โดยรวมไม่ติดเชื้อแล้ว เสด็จพ่อสามารถไปเยี่ยมได้”หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า

ฮ่องเต้หมิงหยวนให้นางนั่งลง ตนเองก็เดินมานั่งบนเก้าอี้ด้านข้าง

หยวนชิงหลิงมาห้องทรงพระอักษรตั้งหลายครั้ง ยังไม่เคยได้รับการเอ็นดูขนาดนี้ จึงรู้สึกค่อนข้างเกร็ง แต่ก็ยังคงเชื่อฟังและนั่งลง

“ช่วงนี้กับลูกห้าถือว่าสงบสุขกันอยู่ใช่ไหม?”ฮ่องเต้หมิงหยวนถามขึ้น

ก่อนหน้านี้นางได้รับบาดเจ็บ ลูกห้าตื่นเต้นเสียขวัญอย่างมาก คิดว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนคงจะมั่นคงแล้ว

หยวนชิงหลิงไม่รู้ถึงความหมายที่ฮ่องเต้ถามเช่นนี้ แต่ก็ยังคงตอบตามความจริงว่า “เรียนฮ่องเต้ ท่านอ๋องดีกับข้ามาก”

ฮ่องเต้หมิงหยวนพยักหัวอย่างปลอบโยนพร้อมพูดว่า “เจ้ามีความรู้ทางการแพทย์ ได้จัดยาบำรุงให้กับตนเองบ้างหรือไม่?”

“เรียนเสด็จพ่อ สุขภาพร่างกายของข้าไม่เป็นอะไรแล้ว”หยวนชิงหลิงคิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้จะยังคิดถึงอาการบาดเจ็บของนาง จึงค่อนข้างซาบซึ้งใจ

ฮ่องเต้หมิงหยวนไอแห้งๆหนึ่งที อย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม ต้องดูแลบำรุงอย่างดี นี่เกี่ยวข้องกับอนาคต.....อืม ต่อมาจะมีทายาทของราชวงศ์ ก็จะต้องมีสุขภาพร่างกายที่ดี”

เดิมคำพูดนี้ไม่ควรที่จะเป็นเขาพูด แต่ก็มีเพียงเขาต้องพูด ไม่อย่างนั้นให้ใครไปพูด ก็ล้วนจะต้องบ่ายเบี่ยง โดยเฉพาะทางด้านฮองเฮา ไม่สามารถที่จะพูดคำพูดพวกนี้ได้อย่างแน่นอน

ส่วนเสียนเฟย ช่างเถอะ

หยวนชิงหลิงอึ้ง สักพักแล้วก็เข้าใจ อายจนใบหน้าร้อนผ่าว

เมื่อฮ่องเต้หมิงหยวนเริ่มพูดแล้ว ทุกอย่างก็ง่ายขึ้น ยังไงก็ไม่ดูไม่เป็นธรรมชาติขนาดนั้น “หากตนเองไม่สามารถจัดยาบำรุง ก็ให้หมอหลวงออกใบสั่งยาให้ ทานติดต่อกันสองสามเดือน ก็จะต้องมีข่าวดีแล้วแน่”

หากพูดเพียงประโยคเดียว หยวนชิงหลิงจะไม่คิดมาก

เรื่องพูดที่ค่อนข้างไม่เหมาะสมขนาดนี้ ฮ่องเต้กลับพูดแล้วพูดอีก ทำให้หยวนชิงหลิงอดที่จะไม่คิดลึกไม่ได้