บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1580

ออกมาจากห้องของท่านยายชิว หยวนชิงหลิงก็ไปยังเรือนทิงหยู่เซวียน เพื่อพูดคุยกับผู้อาวุโสทั้งสาม พร้อมทั้งทำการวัดความดันโลหิต

ได้รับรู้สถานะของท่านยายชิว จากปากของพวกเขา นางชื่อชิวฉาน เป็นสาวรับใช้แต่เก่าก่อนของพระชายา แต่ว่าในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด ชิวฉานนั้นไม่เคยทอดทิ้งพระชายาและจวนอ๋องไปที่ใด และดูแลอ๋องผิงหนานหยู่เหวินจี๋มาด้วยดีตลอด

ส่วนสาวรับใช้อีกสองคน ท่านน้าหยุนกับท่านน้าเมิ่ง เป็นสนมรับใช้ของพระชายาจริงๆ ส่วนเพราะอะไรจึงเป็นสนมรับใช้ของพระชายา พวกเขาทั้งสามไม่ได้อธิบาย ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตั้งแต่พวกเขารู้จักท่านน้าหยุนกับท่านน้าเมิ่ง พวกนางก็เป็นสนมรับใช้ของพระชายาแล้ว

ผู้อาวุโสทั้งสามถามถึงอาการของท่านยายชิว ได้ยินว่าอาจเป็นโรคที่ค่อนข้างเลวร้าย พวกเขาต่างก็ตกตะลึงมาก คนที่เคยไปยังยุคปัจจุบัน ต่างก็รู้ว่าโรคเลวร้ายที่ว่าคืออะไร

จิตใจของผู้อาวุโสทั้งสามหนักอึ้งขึ้นมาทันที

หยวนชิงหลิงดูแล้วรู้สึกแปลกใจมาก “นางเป็นบ่าวรับใช้ของพระชายา พวกท่านก็คุ้นเคยกับนางมากหรือ”

อู๋ซ่างหวงพูดว่า“เมื่อก่อนจวนอ๋องซู่ ไหนเลยจะมีการแบ่งว่าเป็นสาวรับใช้ของใคร ต่อมาจักจั่นก็ไม่ได้เป็นสาวใช้แล้ว ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับทุกคน ไม่แต่งงานตลอดชีวิต”

“จักจั่น”

“ก็คือท่านยายชิวที่เจ้าว่านั่นแหละ”

หยวนชิงหลิงทำหน้าไม่ถูก ชิวฉาน จักจั่น เอาเถอะ ก็นับว่ามีเหตุผล

ข่าวที่ท่านยายชิวป่วยหนัก ทุกคนในจวนอ๋องซู่ต่างก็รับรู้ มีคนมากมายเข้ามาถามถึงอาการของท่านยายชิวกับหยวนชิงหลิง

หยวนชิงหลิงไม่เคยเห็นสีหน้าหนักอึ้งของชายชุดดำเหล่านี้มาก่อน และไม่เคยเห็นพวกเขาเคยเป็นห่วงใยใครมาก่อนด้วย ปกติเห็นพวกเขาเฉยเมยกันมาก มีเพียงเวลาเดียวที่กระตือรือร้น คือเวลากินข้าว

วันนั้นหยวนชิงหลิงอยู่กินข้าวที่จวนอ๋องซู่ กฎระเบียบในการกินข้าวของจวนอ๋องซู่คือต่างคนต่างถือชามของตัวเองหนึ่งใบ จุดนี้นางรู้ดี แต่ว่า วันนี้คนทั้งจวนต่างก็กินได้ไม่เท่าไหร่ มีข้าวและกับข้าวเหลือด้วย

นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

หยวนชิงหลิงเข้าใจถึงความสำคัญของท่านยายชิวคนนี้ในใจของพวกเขา เพราะจากที่เซียวเหยากงเล่ามา ตอนนั้นท่านยายชิวเป็นคนที่ถือช้อนในหอจัยซิง แบ่งเนื้อแบ่งผักเท่าไหร่มีนางกับท่านน้าอีกสองคนเป็นผู้ตัดสินใจ ในความคิดของพวกเขา บุญคุณของการให้กินข้าวนั้นยิ่งใหญ่มาก

หยวนชิงหลิงเชิญคุณย่ามาที่นี่ ใช้ยาแพทย์แผนจีนในการรักษาเพื่อปรับสมดุลระยะหนึ่ง ให้พื้นฐานของร่างกายแข็งแรงแล้วค่อยให้ยาของนาง

เพราะว่าอาการสำคัญของท่านยายชิวตอนนี้คือหายใจลำบากและเจ็บปวดอย่างรุนแรง ยาระงับปวดนั้นขาดไม่ได้แน่นอน แต่ว่า นางกระเพาะไม่ดี กินยาแก้ปวดไปหลายวัน ปวดกระเพาะเป็นอย่างยิ่ง และมีอาการอาเจียน กินข้าวไม่ลง อาการปวดทวีความรุนแรงขึ้น ได้แต่ฉีดยาแก้ปวด แต่ว่าหยวนชิงหลิงไม่สามารถอยู่ในจวนได้ตลอด ฉะนั้น สุดท้ายจึงใช้ยาแปะแก้ปวดให้นาง การติดหนึ่งครั้งสามารถระงับปวดได้เจ็ดสิบสองชั่วโมง

เพียงแต่ใช้ยาแปะแก้ปวดแล้ว กลับปรากฏว่ามีผลข้างเคียงของอาการไหลเวียนอากาศในปอดไม่เพียงพอเกิดขึ้น เดิมทีนางก็หายใจลำบากอยู่แล้ว ใช้ยาแปะแก้ปวด กลับทำให้การหายใจยิ่งลำบากมากขึ้น

หยวนชิงหลิงกลับไปปรึกษากับเจ้าห้าในวัง ว่าจะอยู่ที่จวนอ๋องซู่เป็นการชั่วคราว รอให้ยาของหยางหรูไห่ผ่านการทดลองแล้ว ยาที่ใช้ให้ผลดีเยี่ยมแล้วค่อยกลับวัง

เดิมทีคิดว่าอย่างน้อยเจ้าห้าคงจะอาลัยอาวรณ์อยู่บ้างไม่มากก็น้อย ไหนเลยจะรู้ว่า หยวนชิงหลิงเพิ่งจะพูดจบ เจ้าห้าก็ตอบตกลงทันที ยังพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “เจ้าไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงในวัง ข้ากับกวาเอ๋อมีเวลาว่างจะไปเยี่ยมเจ้า”

หยวนชิงหลิงมองเขา “ทำไมดูเหมือนท่านอยากจะให้ข้าไปเสียจริง”

เจ้าห้าส่ายหน้า “ไม่ใช่เสียหน่อย จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร ข้าอาลัยอาวรณ์มาก แต่การช่วยชีวิตคนสำคัญ อีกทั้งคนแก่ในจวนอ๋องซู่ ต้องพยายามช่วยให้เต็มที่ เจ้าก็รู้ว่าตอนนั้นลำพังแค่จวนอ๋องซู่ก็เสียสละชีวิตผู้คนให้กับเป่ยถังไปตั้งเท่าไหร่ ทุกคนล้วนเป็นผู้มีความสามารถ”

ภายใต้การจับตามองของหยวนชิงหลิง น้ำเสียงของเจ้าห้าค่อยๆอ่อนลง สุดท้ายก็พูดอย่างเขินอายว่า “ข้ากับกวาเอ๋อสามารถอยู่ร่วมกันตามลำพังสักพัก เจ้าไม่อยู่ในวัง เช่นนั้นไม่ว่าเรื่องอะไรนางก็เล่าให้ข้าฟัง เพราะไม่ว่าอย่างไรก็หาเจ้าไม่ได้”

ที่แท้ก็มีจุดประสงค์เช่นนี้เอง หยวนชิงหลิงทำหน้าไม่ถูก ให้กำเนิดลูกสาวมาเป็นศัตรูหัวใจตนเอง เป็นชะตากรรมของแม่ที่ให้กำเนิดลูกสาวทุกคนบนโลกนี้

แต่ว่า ก็ดีเหมือนกัน ในเมื่อเจ้าห้าคาดหวังมาตลอดว่าจะได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับลูกๆมาตลอด เพื่อชดเชยความเสียใจที่หลายปีนี้ไม่ได้อยู่ข้างกายกัน ให้ช่องว่างพวกเขาสองพ่อลูกเสียหน่อยก็ดี