บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1585

หยวนชิงหลิงส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ได้ อายุครบสิบแปดถึงจะดื่มได้”

ซาลาเปาค่อนข้างผิดหวัง วางจอกลงพร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ จะทำตามที่แม่บอก”

วันนี้หยู่เหวินเห้ามีความสุข ใช้แขนสะกิดหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “ให้เขาดื่มสักแก้วเถอะ จะว่าไม่โตแต่ก็ไม่เล็กแล้ว อยู่บ้านดื่มสักแก้วไม่เป็นไร ออกไปข้างนอกอย่าดื่มก็พอ”

ทังหยวนกับข้าวเหนียวต่างมองดูหยวนชิงหลิง ต่างก็รอให้นางอนุญาต

หยวนชิงหลิงเห็นพวกเขาล้วนอยากดื่มกับพ่อ เห็นว่าคืนนี้มีความสุขกัน จึงให้โอกาสดื่มสักครั้ง นางรินเหล้าให้พวกเด็กๆด้วยตนเอง จอกเหล้าเล็ก กลิ่นเหล้าอ่อนๆ ทำให้พวกเด็กๆยิ้มหัวเราะกันขึ้นมาในทันใด

พวกเขาทั้งสามคน ยกจอกเหล้าขึ้นมาตรงหน้าหยู่เหวินเห้า พร้อมพูดขึ้นพร้อมกันว่า “พ่อ พวกเราขอเชิญพ่อดื่มเหล้า”

หยู่เหวินเห้ามองดูใบหน้าทั้งสามคนที่เหมือนกัน ยังแลดูอ่อนเยาว์ แต่ก็กำลังจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นและภาคภูมิใจ เขายกจอกเหล้าขึ้นมากระทบกับแก้วของพวกเด็กๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “มา เราพ่อลูกมาดื่มด้วยกัน”

เป็นความรู้สึกที่วิเศษมาก เมื่อหลายปีก่อนยังเป็นเด็กน้อยอุ้มกอดแนบอก ตอนนี้กลับยืนอยู่ตรงหน้าเขา ชนแก้วเหล้ากับเขาแล้ว

บางทีอาจเป็นเพราะหลังจากส่งไปยังยุคปัจจุบัน พ่อลูกมีเวลาได้อยู่ด้วยกันน้อย จึงมีความรู้สึกเหมือนจู่ๆลูกๆก็โตแล้ว

แสงเทียนส่องสว่างเป็นประกาย บนใบหน้าที่มีความสุขของพวกเด็ก เจ้าห้าจับมือหยวนชิงหลิงอยู่ใต้โต๊ะ มองหน้ากันแล้วยิ้ม

พวกเด็กๆต่างตักกับข้าวให้พวกเขา เต็มถ้วยจนเป็นกองโต หยู่เหวินเย่ดึงมือหยวนชิงหลิงกลับมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ทานข้าว ห้ามจับมือกัน"

หยวนชิงหลิงยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ ทานข้าว ทุกคนทานข้าว"

นางเอากับข้าวส่วนหนึ่งในถ้วยแบ่งให้กับเจ้าห้า พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าทานไม่หมด เจ้าช่วยข้าทาน”

เจ้าห้าพูดขึ้นว่า “งั้นเจ้าทานที่ชอบ ที่ไม่ชอบข้าเป็นคนทาน”

เขาวางถ้วยลง แล้วแกะกุ้งให้กับเจ้าหยวน จิ้มกับกระเทียมสับแล้ววางในถ้วยของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ช่วงนี้เจ้าบอกว่าท้องไม่ค่อยสบาย ทานไม่กี่ชิ้นก็พอ อาหารทะเลเย็นชื้นเกินไป กินอาหารทะเลเสร็จก็ต้องดื่มน้ำขิงครึ่งถ้วย”

“เจ้าเป็นหมอแล้วหรือ? ข้าไม่สบายท้องตรงไหน ก่อนหน้านี้ทานที่จวนอ๋องซู่เยอะเกินไป ทานอาหารอ่อนสองมื้อก็ไม่เป็นไรแล้ว”

“ไม่ได้ ท้องไม่สบาย ทำให้ป่วยง่าย ยังไงก็ต้องระวังหน่อย เปาเปา ตักน้ำแกงให้แม่หนึ่งถ้วย”

“ครับ” ซาลาเปาลุกขึ้นมา ตักน้ำแกงหนึ่งถ้วยแล้วเอามาให้กับหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ รีบดื่มตอนร้อนๆ เดี๋ยวเย็นจะไม่อร่อย”

“ได้” หยวนชิงหลิงหยิบช้อนขึ้นมา ค่อยๆตักดื่ม เป็นน้ำแกงเนื้อปลา สดอร่อยมาก นางรู้สึกประหลาดใจพร้อมพูดขึ้นว่า “เนื้อปลาไม่มีกลิ่นคาว ฝีมือพ่อครัวยิ่งอยู่ยิ่งดีแล้วหรือ”

“น้ำแกงพ่อเป็นคนทำเอง” เจ๋อหลานเงยหน้าขึ้น พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มสดใสว่า “ข้าก็มีส่วนช่วย แม่ข้าว่าง่ายไหม?”

“พวกเจ้าทำ?” หยวนชิงหลิงประหลาดใจอย่างมาก สายตามองดูหยู่เหวินเห้าอย่างอบอุ่น พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าฝึกทำเมนูนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ฝึกกับกวาเอ๋อ ก่อนหน้านี้ในครัวทำน้ำแกงปลา เจ้าบอกว่ามีกลิ่นคาว แต่ก็ยังจะดื่ม ข้ากับกวาเอ๋อจึงช่วยกันคิดค้น ใส่พริกไทยลงไปในแกงปลาเล็กน้อย ช่วยกำจัดกลิ่นคาวได้ และยังคงความสดไว้ ชอบดื่มไหม?”

เขาขยับมาดื่มหนึ่งคำ ส่งเสียงเหมือนความอร่อยยังค้างอยู่ในคอไม่รู้จบ พร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “อร่อยมากๆ ข้าช่างมีพรสวรรค์ในการทำอาหาร ต่อไปหากเป็นฝ่าบาทไม่ได้แล้ว ข้าก็จะไปเป็นพ่อครัว"

หยวนชิงหลิงยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าตั้งใจเป็นฝ่าบาทของเจ้าให้ดีเถอะ ต่อให้เป็นพ่อครัว ก็เป็นพ่อครัวส่วนตัวของข้าเท่านั้น”

“ส่วนตัว?” หยู่เหวินเห้าค่อนข้างลังเล สายตามองไปยังเจ๋อหลานแวบหนึ่ง

หยวนชิงหลิงไม่ได้มอง เห็นว่าเขาลังเล จึงอดไม่ได้ที่จะเงยหัวขึ้นมาถามว่า “อืม? ไม่ได้หรือ?”

หยู่เหวินเห้ายิ้มอย่างสำนึกผิด พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ว่าไม่ได้ แต่ข้ารับปากคนอื่นไว้ก่อนแล้ว ว่าจะเป็นพ่อครัวส่วนตัวของนาง ข้าต้องรักษาคำพูด”

“ใคร?” หยวนชิงหลิงถามขึ้นมา แล้วก็คิดขึ้นมาได้ทันที มองดูเจ๋อหลาน พร้อมส่ายหัวพูดขึ้นว่า “ได้ เจ้าไปใช้ชีวิตอยู่กับลูกสาวเจ้าเลย เราแม่ลูกหกคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน”