บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1587

ความสุขในปีใหม่ สิ้นสุดอย่างกะทันหันในวันที่ห้าของปีใหม่

วันที่หกของปีใหม่ กลับมาว่าราชการเช้า ทุกๆที่ทำการปกครองก็เริ่มทำงาน

แต่เจ้าห้าไม่ได้เศร้าเพราะเรื่องนี้ แต่เป็นเพราะเจ๋อหลานบอกว่าจะกลับเมืองโร่ตูสักครั้ง

การฟื้นฟูใหม่หลังภัยพิบัติของเมืองโร่ตู ตอนนี้กลายเป็นยังไง นางบอกว่าอยากไปเห็นด้วยตนเองถึงจะวางใจ

อีกอย่าง พวกพี่ชายก็จะออกเดินทางกลับไปแล้ว

หยวนชิงหลิงได้คุยเรื่องหลักการความคิดกับเขาทั้งคืน เขาค่อยยอมปล่อยมือ

แต่มีพระราชโองการฉบับหนึ่งไปยังจวนเจียงเป่ย ให้พวกอ๋องเว่ยอ๋องอานคอยดูแลให้ดี มีเรื่องอะไรต้องรีบรายงานเขา

อ๋องเว่ยกับอ๋องอานรู้สึกมึนงง บอกเขาตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือ? เขาเป็นคนพูดเองว่าให้กวาเอ๋อไปได้ ยังจะมาโทษพวกเขาภายหลัง เป็นฝ่าบาทจนนิสัยก็เปลี่ยนแปลงตามแล้ว

หยู่เหวินเห้าให้สวีอีไปส่งพวกเขา ถึงแม้พวกเด็กๆต่างแสดงออกว่า พาลุงสวีอีไปด้วยค่อนข้างขวางมือขวางเท้าระหว่าง หากเกิดอะไรขึ้นยังต้องปกป้องเขา ที่สำคัญที่สุดคือ จะทำให้การเดินทางล่าช้าลงมาก พวกเขาสามารถมองเห็นภาพที่ลุงสวีอีขี่รถม้าส่งพวกเขาไปยังเมืองศักดินาในระยะทางที่ยาวไกล

ช้ามากจริงๆ

แต่เจ้าห้าก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ยังไงก็จะให้สวีอีไปกับพวกเขา

สวีอีก็ยินดี เพราะออกไปปฏิบัติงานนอกสถานที่มีเบี้ยเลี้ยง เรื่องนี้เรียนรู้มาจากยุคปัจจุบัน หากยื่นเรื่องกับฝ่าบาทไม่ผ่าน ก็ยื่นผ่านฮองเฮาได้ ฮองเฮาเป็นคนเข้าใจและมีเหตุมีผล

พวกเด็กๆต่างกลับไปยังเมืองศักดินาของตนแล้ว

ฉลองปีใหม่เสร็จ เจ๋อหลานบอกว่านางอายุสิบขวบแล้ว ไม่ว่าความจริงจะอายุเท่าไหร่ ในเมื่อมายังโรคมนุษย์ ก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว

“น้องสาว พ่อไม่อยากให้เจ้ากลับไป ทำไมเจ้าไม่อยู่ในวังเป็นเพื่อนพ่อสักพักก่อน?”

ทังหยวนถามเจ๋อหลาน ในระหว่างทางที่อยู่บนรถม้า

“พอประมาณก็พอแล้ว อยู่ต่ออีกนานหน่อย เขาก็จะไม่เห็นข้าสำคัญแล้ว” เจ๋อหลานแลบลิ้นพร้อมพูดขึ้น

“เจ้านี่ช่างเจ้าเล่ห์” ทังหยวนเข้าใจขึ้นมาทันที ความห่างไกลทำให้เกิดความงาม ความเสน่หาก็เช่นกัน

ถม้าค่อยๆเคลื่อนตัวไปยังเมืองชายแดน

ใน ห้องทรงพระอักษร ก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมง เจ้าห้าตามเหลิ่งจิ้งเหยียนเข้าวังมาเล่นหมากรุก

แพ้ไปอยู่หลายกระดาน เจ้าห้าก็ไม่โกรธ ยิ่งไม่ได้ทุบกระดานหมาก

ตอนที่กำลังจะเล่นอีกกระดาน เหลิ่งจิ้งเหยียนพูดห้ามขึ้นว่า “ฝ่าบาท มีธุระอะไรก็ว่ามา ไม่ต้องเล่นแล้ว เจ้าปล่อยอย่างไม่ฉลาด ซึ่งความจริงต่อให้เจ้าไม่ปล่อย เจ้าก็แพ้”

“ชีวิตเป็นเรื่องยากที่โกหกบางส่วนจะดีกว่าไม่ได้สัมผัส” เจ้าห้ามองเขาอย่างว่างเปล่า

“ดังนั้น มีเรื่องอะไรล่ะ?” เหลิ่งจิ้งเหยียนยกแก้วชาขึ้นมา ค่อยๆดื่ม พร้อมรอฟังเขาพูด

ความอดทนของฝ่าบาทดีกว่าเมื่อก่อนมาก คำพูดอัดอั้นมากมาย ยังสามารถทนเล่นหมากรุกได้ตั้งหลายกระดาน

ที่เป็นอย่างที่ผ่านมา ตอนที่เดินครั้งที่สาม ก็พูดออกมาจนหมดแล้ว

“เจ้าเป็นโสวฝู่มาตั้งนานแล้ว อยู่แต่ในวังมาตลอด คิดอยากที่จะออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างไหม?” หยู่เหวินเห้าถามขึ้น

“คิดจะส่งข้าไปไหน?” ความคิดของฝ่าบาท เหลิ่งจิ้งเหยียนมองก็รู้มาตลอด

สมกับที่เป็นเพื่อนดื่มเหล้าด้วยกันมานาม

หยู่เหวินเห้าไม่มีความละลายที่คนอื่นรู้ทัน กลับพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “หลังแผ่นดินไหวที่เมืองโร่ตู ประชาชนกลับคืนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน แต่ช่วงนี้ต้องคอยระวังอาจมีคนมาก่อกวน แล้วทุกอย่างจะเปล่าประโยชน์ แต่งตั้งให้เจ้าเป็นข้าหลวงต่างพระองค์ ออกตรวจราชการแทน พูดคุยกับคนในท้องถิ่น ทำความสนิทสนม เพิ่มจิตใต้สำนึกในการเป็นส่วนหนึ่งของราชสำนัก”