บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1589

ทังหยางยื่นมือไปวางไว้บนหลังมือของแม่นางเจ็ด พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าอย่าพึ่งใจร้อน ก็บอกแล้วไม่ใช่หรือ? ว่ามีผู้นำเที่ยว มีแผนที่ เจ้าอยากเข้าไปถึงส่วนไหนของเขาตู๋ซานก็ได้ จะมีคนคอยกำจัดอันตรายทั้งหมดให้กับเจ้า เจ้ารู้ หลังจากที่เขาตู๋ซานไม่มีความอันตราย เจ้าสามารถเปิดเป็นแหล่งท่องเที่ยวแล้วก็เก็บค่าเข้าบริการเข้าภูเขา เป็นยังไง?”

“บุกเบิกเปิดเป็นแหล่งท่องเที่ยว? ถือเป็นสิ่งใหม่ แต่นั่นก็หมายความว่า ข้าไม่ได้ครอบครองเขาตู๋ซานเพียงคนเดียว?” แม่นางเจ็ดหัวเราะเย้ย

“ภายในสิบห้าปี เจ้าครอบครองเพียงคนเดียว หลังจากสิบห้าปี แบ่งสามส่วน”

แม่นางเจ็ดเงียบไปสักพัก บุกเบิกเป็นเรื่องที่ดี สถานที่ดีวิวทิวทัศน์ที่งดงามก็ควรที่จะให้คนบนโลกได้เห็น สวนที่เขาบอกว่าเก็บค่าบริการขึ้นเขา บวกกับมีราชสำนักคอยช่วยเหลือ คาดว่าคงจะมีนักท่องเที่ยวไปที่นั่นไม่น้อย ยังไงราชสำนักก็ต้องการที่จะพัฒนาราชอาณาจักรเมืองทั้งห้า ยังไงก็ต้องคิดหาวิธีให้คนไปที่นี่เป็นจำนวนมาก

บวกกับตอนนี้ฝ่าบาทกำกับดูแลธรรมาภิบาลที่ดี การพัฒนาเศรษฐกิจ เป่ยถังค่อยๆร่ำรวยขึ้นมาแล้ว จ่ายเงินบ้างเพื่อออกไปท่องเที่ยว เป็นสิ่งที่เป็นไปได้อยู่แล้ว และยังเป็นผลประโยชน์ระยะยาว

นางก็ควรที่จะวางแผนชีวิตของตนเองหลังจากเกษียณ เขาตู๋ซานเป็นสถานที่ดีมาก เป็นสิ่งที่นางใฝ่ฝัน ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบในเขาตู๋ซาน คิดแล้วก็น่าตื่นเต้นอย่างมาก

ที่สำคัญที่สุดก็คือ ยังถือเป็นการหาทางถอยให้กับตระกูลหยวน

“ตกลง”

ด่วนตัดสินใจทำการค้าขายมูลค่าห้าล้านตำลึง สำหรับคนรอบคอบอย่างแม่นางเจ็ด ถือเป็นครั้งแรก

แต่ก็คนมีเงิน จ่ายเพื่อความฝันของตนเองสักครั้ง ก็ถือว่าคุ้ม

“แม่นางเจ็ดเป็นคนปากเร็วใจถึง สมแล้วที่เป็นหญิงแกร่ง” ทังหยางยิ้มหัวเราะเพราะพูดขึ้น

แม่นางเจ็ดกลอกตามองบน พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องประจบแล้ว ว่ามา ผู้นำทางของข้าอยู่ไหน? นางจะไปด้วยตนเองสักครั้ง ไปดูให้มั่นใจว่าสามารถเดินทั่วทั้งเขาตู๋ซานได้ไหม แล้วค่อยกลับมาเซ็นสัญญา”

ใต้เท้าทังยกมือขึ้นประสาน พร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ กระหม่อมไร้ความสามารถ จะเป็นผู้นำทางให้กับแม่นาง

“เจ้า?” แม่นางเจ็ดอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเคยไปเขาตู๋ซาน?”

“หลายปีก่อนอ๋องชินเฟิงอันสองสามีภรรยานำทาง เคยไปหลายครั้ง ทั่วทั้งเขาตู๋ซาน ข้าเดินทั่วหมดแล้ว” ใต้เท้าทังพูดขึ้น

ตอนที่รู้จักเจ้า เจ้าก็หลงรักเขาตู๋ซานอย่างมาก หากข้ามีโอกาส จะไม่ไปดูสถานที่ที่จะเจ้าอยากไปได้ยังไง?

คำพูดนี้ ชั่วชีวิตนี้เขาคงไม่กล้าพูดออกมา

สามารถรักษาความสัมพันธ์เป็นมิตรที่ดีเช่นนี้ไว้ได้ ถือเป็นบุญของเขาที่สร้างมาตั้งแต่ชาติภพก่อน

แม่นางเจ็ดค่อนข้างหวั่นไหว จึงพูดขึ้นว่า “ดี เลือกวันออกเดินทางมาได้เลย”

“ขอลา” ทังหยางกล่าวลา แล้วก็หันตัวไป

เขาออกมาจากร้านแล้วก็ตรงเข้าวัง รายงานเรื่องนี้ให้กับเจ้าห้า

หลังจากเจ้าหากฟังจบแล้ว ก็พูดขึ้นอย่างชื่นชมว่า “ลำบากเจ้าแล้ว สามารถคุยตกลงได้เร็วขนาดนี้ แต่แม่นางเจ็ดก็เป็นคนที่มองการณ์ไกล รูปแบบการเก็บค่าเข้าชม สามารถยอมรับได้เร็วขนาดนี้ คนปกติจะไม่ล่วงรู้ถึงการมองการณ์ไกลแบบนี้”

“นางทำธุรกิจเก่งมาก รู้จักมองการณ์ไกลอย่างไม่ต้องสงสัย ตระกูลหยวนร่ำรวยมาจนถึงทุกวันนี้ ล้วนเป็นเพราะนาง เพื่อเป็นแผนในระยะยาว หาทางถอยให้กับตระกูลหยวน เป็นเรื่องที่นางจะต้องทำเป็นอันดับแรกในตอนนี้ เพราะควรเข้าใจเหตุผลที่ต้นไม้ใหญ่ดึงดูดลมพัดกระหน่ำ”

“เจ้าพูดถูก หลายปีมานี้ คนที่มีความสามารถของตระกูลหยวนล้วนเป็นผู้หญิง ความยิ่งใหญ่ของตระกูลหนึ่ง ต้องพึ่งพาคนที่มีความสามารถ แต่ตอนนี้ตระกูลหยวนเริ่มมีข้อบกพร่องแล้ว ตระกูลใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีใครสามารถเป็นที่พึ่งได้ พวกเขายังต้องหาทางออกด้วยตนเอง แน่นอนว่าในระหว่างที่ข้าอยู่ จะไม่ยอมให้ใครแตะต้องพวกเขา”

“พวกเขารู้ถึงพระมหากรุณาธิคุณ แต่ก็รู้ว่าฝ่าบาทไม่สามารถปกป้องตระกูลหยวนได้ตลอด นางสามารถคิดได้เช่นเรื่องที่ดี”

“อืม ต้องไปกับนางสักครั้งเถอะ แล้วก็รีบกลับมาเซ็นสัญญาให้เรียบร้อย เงินห้าล้านตำลึงนี้ สามล้านยกให้เมืองโร่ตู เพราะเมืองโร่ตูเป็นพื้นที่ประสบภัยพิบัติ อีกสองล้านแบ่งให้กับพวกเขาทั้งสี่เมือง พวกเขาจะเอาไปสร้างอะไร เอาไปเพิ่มต้นทุนยังไง ก็แล้วแต่ความสามารถของพวกเขา”

“ฝ่าบาทวางใจ ทุกอย่างกำลังพัฒนาไปในทางที่ดี” ทังหยางพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

“ลำบากเจ้าแล้ว tom มานั่งลองดื่มชากับข้า ข้าอยากคุยกับเจ้าเป็นการส่วนตัว”

ทังหยางพูดขึ้นมาอย่างตื่นตัวว่า “ไม่ดื่ม กระหม่อมยังมีงาน”