บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1590

หยวนชิงหลิงจูบเขาหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นมาว่า “เชื่อฟัง ข้าไปสั่งคนเตรียมสุกี้หม้อไฟ”

หยู่เหวินเห้าเอียงหัวมองดูภรรยาเดินออกไป ยกมือเท้าคาง เขารู้ว่าตนเองน่ารำคาญ แต่เมื่อคิดถึงตลอดทั้งชีวิต ความโชคดีที่สุดของเขาก็คือการได้เจอกับเจ้าหยวน ในทุกๆวันที่ได้อยู่กับ ในใจมีความสุขอย่างมาก

เขาแค่หวังว่า tomก็เป็นเช่นนี้

ถ้าในใจของเขาไม่มีแม่นางเจ็ด ต่อให้ไม่แต่งงานไปตลอดชีวิต เขาก็ไม่ร้อนใจ มากสุดก็บ่นไม่กี่ค่ำ แต่ก็เพราะมีคนคนนี้อยู่ น่าเสียดาย

ทานสุกี้หม้อไฟอย่างอิ่มหนำสำราญ ช่วงวันเวลาที่ไม่มีพวกลูกๆอยู่ข้างกาย เริ่มต้นใหม่อีกครั้งแล้ว

ช่วงนี้งานราชการค่อนข้างยุ่ง หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว ก็เอาฎีกากลับมาอ่าน หยวนชิงหลิงอยู่เป็นเพื่อนข้างกายเขา บางครั้งก็พูดคุยกันบ้าง ค่ำคืนเงียบสงบ แต่ก็ดีมาก

ดูฎีกาเสร็จแล้ว ก็เที่ยงคืนแล้ว มู่หรูกงกงเข้ามาบอกหลายครั้งแล้วว่า ถึงเวลานอนแล้ว

หยู่เหวินเห้าไม่ง่วง แต่จะให้เจ้าหยวนต้องมาอดหลับอดนอนเป็นเพื่อนไม่ได้ จึงพากันไปนอน

เช้าวันรุ่งขึ้น หยวนชิงหลิงบอกกับเขาว่าอีกไม่กี่วันนางจะต้องกลับไป เป็นเรื่องของโครงการ พร้อมทั้งดูข้อมูลยาตัวใหม่อีกทีมของหยางหรูไห่ และก็เอาเลือดของยายชิวกลับไปทำการทดสอบ เพื่อดูผลของการยับยั้ง และนางจะกลับมาปรับเปลี่ยนเอง

“ไปนานแค่ไหน?” หยู่เหวินเห้าถามขึ้น

“ประมาณหนึ่งอาทิตย์ ข้าก็ไม่สามารถอยู่นาน กลัวว่าทางนี้จะเกิดปัญหากับยายชิว” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

“งั้นได้ ข้าส่งเจ้าไปถึงทะเลสาบจิ้ง”

“ไม่ต้อง ไม่ไกลเสียหน่อย ส่งกันไปส่งกันมาวุ่นวาย” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “เอาเถอะ พวกลูกๆไปแล้ว เหลิ่งจิ้งเหยียนกับหงเย่ไปแล้ว สวีอีก็ไปแล้ว ทังหยางไปแล้ว ตอนนี้เจ้าก็จะไป อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนข้าเหงาที่สุด”

หยวนชิงหลิงโอบกอดเขาพร้อมพูดขึ้นว่า “ไปแปบเดียวข้าก็กลับมาแล้ว อย่าพูดเช่นนี้”

หยู่เหวินเห้าโอบกอดเอวของนาง พร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “พูดล้อเจ้าเล่น พวกเจ้าไปทำงานสำคัญ ข้าจะตำหนิได้อย่างไร? อีกอย่างช่วงนี้ข้าก็งานยุ่งมาก”

“อาหารวันละสามมื้อ ห้ามขาดสักมื้อ ห้ามไปดื่มเหล้ากับกู้ซือกับท่านชาย พวกเจ้าหลายคนดื่มด้วยกันแล้วไม่รู้จักหยุด ตนเองอยากดื่มเท่าไหร่ก็ดื่ม ตอนที่ทานข้าวดื่มกับกงกงสักแก้วก็พอ ห้ามดื่มเยอะ หลังจากดื่มเหล้าแล้วห้ามอาบน้ำ...”

หยู่เหวินเห้าจูบปากของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ขี้บ่น”

มู่หรูกงกงกำลังหอบชุดคลุมมังกรผลักประตูเข้ามาเพื่อจะปรนนิบัติเปลี่ยนเสื้อผ้า เห็นสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ก็รีบถอยออกไป อมยิ้มหน้าบาน จริงๆเลย ฝ่าบาทกับฮองเฮาถึงตอนนี้แล้วก็ยังรักใคร่กันขนาดนี้ เห็นได้น้อยคนจริงๆ

รออยู่สักพัก ก็ได้ยินฝ่าบาทตะโกนพูดว่า “มู่หรู ชุดคลุมมังกร"

มู่หรูกงกงรีบผลักประตูเข้ามา พร้อมพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “กระหม่อมมาแล้ว ฝ่าบาท กระหม่อมเปลี่ยนชุดให้กับพระองค์...”

หยู่เหวินเห้ายื่นมือคว้าหยิบมาพร้อมพูดขึ้นว่า “บอกแล้วว่าไม่ต้อง หลายปีขนาดนี้แล้วก็ยังไม่จำ ต่อไปเจ้าไม่ต้องตื่นเช้าขนาดนี้ ข้างนอกมีคนอยู่เวร ให้พวกเขารีดเสร็จแล้วเอามาให้ก็พอ”

“นั่นเป็นงานในความรับผิดชอบของกระหม่อม” มู่หรูกงกงเข้ามาปรนนิบัติ ต่อให้แค่ได้ช่วยจับแขนเสื้อ จัดคอเสื้อ ยังไงก็ทำเป็นเหมือนปรนนิบัติ การปรนนิบัติฝ่าบาทเขาทำมาแล้วหลายสิบปี พอไม่ให้เขาปรนนิบัติ เขาก็จะเคยชิน

ตอนนี้ภายในวัง เรื่องอย่างอื่นอะไรเขาก็ไม่ต้องทำ มีเพียงงานปรนนิบัติฝ่าบาท หากยังจะไม่ให้เขาทำ เขาก็ไร้ค่าไร้ประโยชน์จริงๆแล้ว

คนไร้ค่าไร้ประโยชน์คนหนึ่ง จะมีชีวิตต่อไปยังไงล่ะ?

หลังจากหยู่เหวินเห้าจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็พูดกับมู่หรูกงกงว่า “เจ้าไม่ต้องไปกับข้า กลับไปพักผ่อนเถอะ"

พูดเสร็จแล้วก็ก้าวเท้ายาวออกไป สายตามู่หรูกงกงฉายแววโศกเศร้า เขาแก่แล้ว ฝ่าบาทที่อายุน้อยต้องการคนที่มีกำลัง ดังนั้นเขาจึงเรียกให้ใต้เท้าสวีเข้าวังมาคอยปรนนิบัติรับใช้ใช่ไหม?

หยวนชิงหลิงมองเห็นความเศร้าในสายตาของเขา เมื่อคิดดูแล้ว ก็เข้าใจขึ้นมาทันที