บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1591

สีหน้าหยู่เหวินเห้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม กำกระดาษโน้ต พร้อมพูดขึ้นว่า “เอาอะไรมา? รีบเอามาให้ข้าดื่ม ข้ากระหายจะตายแล้ว”

มู่หรูกงกงรีบเข้ามา ยกน้ำชามาให้ พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่เป็นน้ำยาต้มลดอาการร้อนในที่เอามาจากหมอหลวง มีรสชาติขมหวาน มีเติงซินกับเซี่ยคูเฉ่า ยังเพิ่มดีบัวนิดหน่อย ช่วยลดร้อนในได้เป็นอย่างดี กระหม่อมกลัวว่าพระองค์จะรู้สึกขม แจ้งเพิ่มน้ำตาลพุทราเข้าไป”

เขาวางน้ำยาต้มไว้บนโต๊ะ แล้วก็หาพัดมาพัด หยู่เหวินเห้าใช้มือยกขึ้นมาใกล้ริมฝีปากแล้วก็เปล่า จากนั้นค่อยดื่มอย่างเชื่องช้า

อากาศค่อนข้างเย็น ตอนที่เอายามากำลังอุ่น เป่าไม่กี่ทีก็เหมาะที่จะดื่มแล้ว

ดื่มลงไปทีเดียวจนหมด วางถ้วยลง เขามองดูมู่หรูกงกงพร้อมพูดขึ้นว่า “ยังดีที่มีเจ้าละเอียดอ่อน ต่อไปเรื่องการอยู่การกินของข้า เจ้าต้องคอยดูแลด้วยนะ”

“นี่เป็นหน้าที่ของกระหม่อม” มู่หรูกงกงพูดขึ้นอย่างค่อนข้างตื่นเต้น

“อีกอย่าง เจ้าไม่รู้ว่าวันนี้ข้าต้องสู้กับพวกขุนนางแก่พวกนั้นยังไง ต่อไปเจ้าต้องอยู่ด้วย ช่วยข้าพูดหน่อย ข้ายังทะเลาะสู้พวกเขาไม่ไหวจริงๆ”

มู่หรูกงกงพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า “ฝ่าบาทวางใจ ต่อไปไม่ว่าพระองค์อยู่ที่ไหน กระหม่อมก็จะคอยปรนนิบัติรับใช้อยู่ที่นั่น จะไม่ให้พระองค์ต้องรับศึกอย่างโดดเดี่ยว”

แววตาที่โศกเศร้านั้น เหมือนเต็มไปด้วยความโกรธขึ้นมาในทันใด หยู่เหวินเห้ามองดู ต้องขอบคุณเจ้าหยวนจริงๆ นางมักจะคอยเตือนเขาในสิ่งที่เขาทำได้ไม่ดี

เจ้าหยวนมักจะพยายามทำให้ชีวิตของเขาไม่ต้องพบกับความเสียใจเลยสักนิดมาตลอด

วันเกิดของเสด็จพ่อเสด็จแม่ นางล้วนจดจำไว้ คนเฒ่าทางด้านจวนอ๋องซู่ นางก็ คอยอยู่เป็นเพื่อน ดูแลอย่างดีที่สุด และนางยังต้องทำงานของตนเอง

มีบางครั้งที่รู้สึกเหนื่อย คิดถึงนางแล้วความเหนื่อยล้าก็จะหายไป

“ฝ่าบาท? คิดถึงฮ่องเฮาหรือ?” มู่หรูกงกงมองก็รู้ถึงสิ่งที่เขากำลังคิด พร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “อาศัยตอนนี้ที่มีเวลาว่าง กลับตำหนักเสี้ยวเยว่ไปทานข้าวกับฮองเฮาไหม?”

“ก็ดี ไป เรากลับกัน” หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นมา บีบนวดเอว ยื่นแขนทั้งสองข้าง แล้วก็พามู่หรูกงกงกลับตำหนักเสี้ยวเยว่

หยวนชิงหลิงกำลังคุยอยู่กับอะซี่ ดูแลลูก เห็นเขากลับมา อะซี่จึงพาลูกกลับแล้ว สวีอีไม่ได้อยู่ในวัง นางก็เบื่ออย่างมาก ยังดีที่บางครั้งยังได้คุยกับหวงไท่เฮา ได้พูดคุยกันก็สามารถแก้เบื่อได้บ้าง

อะซี่พูดว่า รอลูกชายโตขึ้นหน่อย เหมือนนางสามารถไปได้แล้ว ก็จะตามพี่หยวนไปทุกที่ นางจะอยู่บ้านอย่างไร้ประโยชน์ไม่ได้

หลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จแล้ว ทั้งสองคนนอนพักกลางวันกันสักพัก แล้วก็ลุกมาต่างคนต่างไปทำงาน

หยวนชิงหลิงไปที่จวนอ๋องซู่ ไปดูอาการของยายชิว

เพราะอีกหลายวันจะต้องกลับไป ดังนั้นข้อมูลในช่วงนี้ก็ค่อนข้างสำคัญ นางจึงต้องพยายามออกมาจากวังทุกวัน

อาการของยายชิวค่อนข้างคงที่ ดื่มกินก็เป็นเวลา ดูเอิบอิ่มกว่าที่ผ่านมา

สามารถทานจนอ้วนได้ แสดงว่าอาการป่วยถูกยับยั้งไว้ได้อย่างไม่เลว

และหลังจากเจ๋อหลานกลับไปถึงเมืองโร่ตู แม่นางโจวบอกกับนางว่า ทางแคว้นจินส่งคนมาจำนวนหนึ่ง นางให้คนคอยจับตาดู พบว่าคนพวกนี้ไม่ได้มาหาเรื่อง และก็ไม่ได้มาสร้างเรื่องเดือดร้อน แต่มาตามหาบ้านของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

เด็กผู้หญิงคนนั้นชื่อเจ๋อหลาน พ่อของนางชื่อเจ้าห้า

ในเมืองโร่ตูคนที่ชื่อเจ้าค่ะมีจำนวนมาก แต่คนในบ้านเจ้าห้าคนนี้ กลับไม่มีลูกชื่อเจ๋อหลาน

และโชคดีที่ประชาชนของเมืองโร่ตู ต่างรู้เพียงว่าหลังคือองค์หญิงเจิ่นกั๋ว ไม่รู้ว่านางชื่อเจ๋อหลาน ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้

แม่นางโจวรู้ว่ามาหานาง แต่ก็ไม่เคลื่อนไหวอะไร เห็นเจ๋อหลานกลับมาแล้วค่อยบอกเรื่องนี้ให้นางรู้

“เป็นอ๋องเจิ่นกั๋วของแคว้นจินหรือ?” แม่นางโจวถามขึ้น