บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 160

หยวนชิงหลิงมองเห็นสีหน้าหยู่เหวินเห้าแลดูเป็นกังวล

นางจึงถามขึ้นว่า “เป็นอะไรหรือ?”

หยู่เหวินเห้าถอนหายใจเบาๆ จับมือของนางไว้พร้อมพูดขึ้นว่า “เพียงแค่รู้สึกไม่มีแรง”

เขาเป็นคนในราชวงศ์ เขาสามารถกระทำเพื่อปรับปรุงสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ของผู้คน แต่ไม่ว่ายังไงกำลังที่มีก็ยังมีไม่เพียงพอ

หยวนชิงหลิงเข้าใจความคิดของเขา แต่ก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่ารักมาก

เดินหน้าต่อไป ก็ทำได้เพียงเบียดเสียดเข้าไป ตรงสุดทางมีโรงหมอแห่งหนึ่ง หน้าประตูมีคนต่อคิวไว้อย่างยาว มีผู้ป่วยบางคนล้มนอนอยู่บนพื้น เสื้อผ้ามอมแมมขาดรุ่ย แมลงวันบินตอม

“คนต่อคิวมากมายขนาดนี้? ไปโรงหมอที่อื่นไม่ได้หรือ?”หยวนชิงหลิงถามขึ้น

สวีอีหัวเราะพร้อมพูดว่า “พระชายา โรงหมอที่อื่นพวกเขาไม่มีปัญญาไป”

“ไม่มีปัญญาไป? งั้นของรัฐ.... โรงหมอของราชสำนักไม่มีหรือ?”

“มี โรงหมอหุ้ยหมิง”หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงถามว่า “โรงหมอหุ้ยหมิงนั่นก็แพงมากหรือ?”

“ในเมืองหลวงมีโรงหมอหุ้ยหมิงเพียงสองแห่ง หากต่อคิวรักษา ดีหน่อยก็รอสามถึงห้าเดือน หากนานก็ต้องรอเป็นปีก็มี”

หยวนชิงหลิงตกตะลึง “มีโรงหมอหุ้ยหมิงเพียงแค่สองแห่งหรือ? เมืองหลวงใหญ่ขนาดนี้ จะเพียงพอได้อย่างไร?”

“ตามที่ต่างๆในเมืองหลวงล้วนมีโรงหมอ แต่ไม่ใช่คนธรรมดาจะมีปัญญาไปหาได้”หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงถามขึ้นว่า “นี่เป็นเพราะสาเหตุอะไรหรือ? ราชสำนักไม่สามารถจัดสรรโรงหมอหุ้ยหมิงได้หลายแห่งหรือ?”

“ไม่มีหมอ” หยู่เหวินเห้าจูงมือนางแล้วเบียดออกมาจากฝูงคน ค่อยอธิบายให้นางฟังอย่างช้าๆว่า “ใครที่ศึกษาจนสามารถเป็นหมอได้ ล้วนเลือกที่จะไปเปิดโรงหมอเป็นของตนเอง จะยินยอมที่จะมารับตำแหน่งในโรงหมอหุ้ยหมิงได้อย่างไร? เงินเบี้ยเลี้ยงไม่ได้แตกต่างอะไรจากข้าราชการท้องถิ่นคนหนึ่ง คนที่เรียนหมอมาตั้งนานหลายปี ล้วนไม่ยอมที่จะอยู่อย่างธรรมดาเช่นนี้อยู่แล้ว”

“งั้นหากคนที่ป่วยหนัก ต่อคิวไม่ไหว หรือไม่มีปัญญาไปโรงหมอ จะทำอย่างไร?”

สวีอีพูดตอบก่อนว่า “งั้นก็ไม่มีทางเลือกแล้ว มีหมอเท้าเปล่าหาหมอเท้าเปล่า หาหมอเท้าเปล่าไม่เจอ งั้นก็รอความตาย”

หยวนชิงหลิงฟังเช่นนี้แล้ว ในใจรู้สึกแย่มาก

แต่สถานการณ์แบบนี้นางก็ไม่มีปัญญาเปลี่ยนแปลงอะไรได้

ตลอดทางที่กลับมา นางก็ค่อนข้างเงียบ

คนในครอบครัวของนางทั้งหมดล้วนเป็นเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ ให้ความสำคัญเกี่ยวกับปัญหาทางด้านการรักษาอย่างมาก

บนโต๊ะอาหารตอนที่ทานข้าวด้วยกัน เรื่องที่พูดคุยกันมากที่สุดก็คือเงื่อนไขทางการแพทย์ ความก้าวหน้าของอุปกรณ์และการพัฒนายา

ส่วนตอนนี้ไม่จำเป็นต้องพูดถึงปัญหาพวกนี้ เพราะหลายคนไม่สามารถรับการรักษาพยาบาลได้

ไม่มีความสุขตลอดทั้งวัน

หยู่เหวินเห้าก็อารมณ์ไม่ค่อยดี แอบหลบตัวเงียบอยู่ในห้องหนังสือ

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากหยู่เหวินเห้ากลับที่ทำการปกครอง หยวนชิงหลิงไปยังจวนอ๋องหวยแล้วก็กลับมาเลย

เพิ่งกลับมาถึงจวนอ๋อง ก็ได้ยินลู่หยาพูดว่าหยวนชิงผิงมาแล้ว

นางกำลังนั่งอยู่ด้วยจิตใจว้าวุ่น จึงพูดกับหยวนชิงผิงว่า “ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนข้าหน่อย”

“ไปที่ไหน?” หญิงคนใช้ของหยวนชิงผิง ยังเอาสิ่งของมาด้วยมากมาย นางพูดขึ้นว่า “นี่เป็นของที่ท่านย่าให้เจ้า”

หยวนชิงหลิงมองดู ล้วนเป็นผ้าไหม ขนมหวาน อาหารเสริม

“ทำไมท่านย่าถึงเอาของมาให้ข้าเยอะขนาดนี้?”หยวนชิงหลิงถามขึ้น

หยวนชิงผิงพูดขึ้นว่า “ท่านย่ารู้ว่าเจ้าเคยได้รับบาดเจ็บ ได้ยินว่าข้าจะมา จึงได้ให้ข้าเอาของพวกนี้มาให้เจ้า”