บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1609

หลังจากกลับไปแล้วก็โทรศัพท์หาหยางหรูไห่ทันที หยางหรูไห่ออกโรงเอง ส่งเฮลิคอปเตอร์มารับพวกเขาไปที่สถาบันวิจัย

ระหว่างทางเจ้าห้าหายใจลำบากและความดันต่ำลงมาก ดัชนีภาวะช็อกก็สูงจนน่าใจหาย หยวนชิงหลิงตื่นตระหนกตลอดเวลา ตุ้มๆ ต่อมๆ

นางลองใช้พลังของตัวเองตรวจสอบ แต่ราวกับมีบาเรียขวางกั้น ทำอย่างไรก็ตรวจสอบชัดเจนไม่ได้

“คุณอย่าเพิ่งร้อนใจ ร้อนใจจะทำให้คุณควบคุมพลังไม่ได้นะคะ ฉันจะฉีดยาระงับให้คุณก่อน อย่าตรวจสอบอีกเลย หน้าคุณซีดหมดแล้ว” หยางหรูไห่พูดปลอบ

“ไม่ต้องค่ะ ฉันต้องรักษาพลังของตัวเองให้คงที่ จะฉีดไม่ได้” หยวนชิงหลิงห้ามไว้ทันที หากเวลานี้ยังจะระงับพลังของเธออีก เธอต้องเป็นบ้าแน่

“ได้ แต่คุณอย่าร้อนใจให้มากนะคะ เรามีหลายวิธี คุณวางใจเถอะค่ะ” หยางหรูไห่เตือนเสียงเบา

“วิธีอะไรคะ?” หยวนชิงหลิงเช็ดน้ำตา ตาแดงมองหยางหรูไห่ “ข้อมูลที่วิจัย เคยถูกฉีกไปใช่ใหม่คะ? เกิดปัญหาอะไรขึ้นคะ?”

“ตอนนี้ฉันกำลังตรวจสอบอยู่ค่ะ ผู้เชี่ยวชาญที่หายไปคนนั้น ตอนนี้ก็ยังหาไม่พบ สำหรับหน้าที่ถูกฉีกไปจะเป็นอะไรนั้น ฉันพอเดาออก เกี่ยวกับข้อมูลบางอย่างของยาที่ทำให้เซลล์กลายพันธุ์ ที่เธอฉีกหน้านี้ บางทีอาจเพราะเธอก็พบการกลายพันธุ์แล้วเหมือนกัน จากนั้นก็หายตัวไป”

หยวนชิงหลิงตะลึง “กลายพันธุ์? เป็นเพราะปริมาณการใช้หรือเพราะสาเหตุอะไรคะ?”

“ต้องไม่ใช่ปัญหาจากปริมาณแน่ คุณฉีดให้หยู่เหวินเห้าไปเท่าไรล่ะ?”

“แค่มากกว่าที่เราทดลองกับหนูขาวไปเท่าหนึ่ง!”

“งั้นก็ต้องไม่ใช่เรื่องปริมาณยาแน่ บางทีอาจมีสาเหตุอื่น ก่อนหน้านี้เขามีอาการอะไรไหมคะ? หรือว่าร่างกายเป็นอะไร?”หยวนชิงหลิงสะอึก “ก่อนที่จะรับยา…เขาเป็นไข้ค่ะ”

“เป็นไข้? เพราะติดเชื้อแบคทีเรียเหรอคะ? หรือว่าเคยถูกอะไรกัดมา?”

“คงไม่ใช่ค่ะ เขาแค่ตากฝนมา” หยวนชิงหลิงคิดอย่างว้าวุ่น “แต่ฉันก็ไม่มั่นใจ ช่วงนี้ฉันก็ยุ่งมาก ไม่ได้สนใจเขา ไม่รู้ว่าเขาบาดเจ็บหรือเปล่า”

สวีอีฟังพวกเธอคุยกันอยู่ข้างๆ ช่วงแรกฟังไม่เข้าใจ แต่ช่วงหลังฮองเฮาบอกว่าบาดเจ็บ เขาจึงเอ่ย “ถูกแมลงกัด นับว่าบาดเจ็บหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

หยางหรูไห่กับหยวนชิงหลิงมองเขาพลัน “ถูกแมลงกัด? ถูกแมลงอะไรกัด?”

“เออ...หลายคืนก่อนทรงไปว่ายน้ำที่ทะเลสาบ ตอนขึ้นฝั่งถูกแมลงกัดที่นิ้วพระบาทพ่ะย่ะค่ะ ตอนนั้นฝ่าบาทยังตรัสว่าเจ็บมาก แต่แช่น้ำครู่หนึ่งก็ไม่เป็นไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงถอดรองเท้าและถุงเท้าเจ้าห้าออกทันที ตรงนิ้วเท้าซ้ายมีตุ่มแดงๆ เล็กๆ เม็ดหนึ่งจริงๆ อย่างกับถูกยุงกัด

“ใช่มดกัดหรือเปล่า?” หยวนชิงหลิงถาม

“น่าจะไม่ใช่มดพ่ะย่ะค่ะ แต่เราก็มองไม่เห็นว่าเป็นตัวอะไรกัด นี่สำคัญหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ปากของสวีอีเริ่มสั่นแล้ว ตลอดทางที่ผ่านมาเขาไม่กล้าพูด จิตใจตุ้มๆ ต่อมๆ เหมือนกับหยวนชิงหลิง

“ไว้กลับไปดูสิว่าจะถอนเหล็กในออกมาได้ไหม นอกจากตรงนี้แล้วยังมีแผลที่ไหนอีกคะ?” หยางหรูไห่ถาม

“เขาชอบฝึกยุทธ์ ผิวถลอกเป็นครั้งคราว” หยวนชิงหลิงเสียใจมาก ความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ได้ช่างทรมานจริงๆ

“เอาล่ะ อย่าเพิ่งร้อนใจ ใกล้จะถึงแล้ว เรากลับไปตรวจสอบกันก่อนนะคะ” หยางหรูไห่กุมมือหยวนชิงหลิง พูดเสียงเบา

หยวนชิงหลิงพยักหน้าไปอย่างนั้น แต่ในใจกลับว้าวุ่นหนัก เพราะเธอรู้เรื่องมากมาย แต่กับไม่รู้อะไรในเรื่องนี้เลย โดยเฉพาะยังเป็นยาที่ตนรับการวิจัยอีก

เธอรู้สึกผิดปกติมาก

เมื่อกลับถึงห้องทดลอง ทีมผู้เชี่ยวชาญก็รออยู่ก่อนแล้ว ขณะที่หยู่เหวินเห้าย้ายเข้าไป ลมหายใจก็หยุดไปชั่วคราว ดังนั้นจึงทำการกู้ชีพทันที