บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1610

หยางหรูไห่กลับไปถึงห้องICU หารือแผนการต่อไปกับทีมผู้เชี่ยวชาญ

นอกจากการติดเชื้อจากแบคทีเรียแล้ว ยังมีผลข้างเคียงของยาอีก แล้วในรายละเอียดของทั้งสองอย่างนี้ก็ยังไม่แน่ชัด

เฝ้าอยู่ทั้งคืน สถานการณ์ยังไม่ดีมาก ความดันเลือดไม่เพิ่มเลย ไข้ก็ยังสูงอยู่ แสดงว่าตอนนี้ยาฤทธิ์พิเศษที่ใช้คุมการอักเสบของปอดไม่อยู่ อาการของเขาจึงหนักขึ้นเรื่อยๆ

ช่วงกลางวันวันถัดมา ผลทรวงอกใหม่แสดงออกว่าปอดอักเสบหนักขึ้นจริงๆ และการหายใจก็เริ่มลำบาก ด้วยความจนใจจึงต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ

หยวนชิงหลิงเริ่มทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เฝ้าอยู่ข้างเตียงกับสวีอีตลอด ไม่ดื่มไม่กิน

หยางหรูไห่อยู่เป็นเพื่อนอยู่นาน สุดท้ายพอออกไปแล้วก็ไปโทรศัพท์ “คุณอ้าว คุณฟังนะ ฉันอาจต้องการเลือดของคุณนิดหน่อย...ไม่สิ ฉันยังไม่แน่ใจ ฉันแค่เผื่อเอาไว้เท่านั้น คุณอยู่ที่ไหนคะ? ห้องทดลองที่ไหน? คุณทดลองอะไรคะ? สกัดไวรัสจากเลือดของคุณ? คุณมั่นใจเหรอคะ? ผลเป็นไงคะ? คุณรอฉันก่อนนะคะ ฉันจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้ ฉันอยากพูดซึ่งหน้ากับคุณ ได้ค่ะ คุณมาก็ได้ ฉันจะรอคุณ รีบหน่อยนะคะ”

สามชั่วโมงให้หลัง ไมบัคสีดำคันหนึ่งก็จอดอยู่นอกสถาบันวิจัย หยางหรูไห่ออกไปรับด้วยตัวเอง เป็นชายสูงใหญ่ในชุดสูท สวมแว่นตาดำ หน้าตาคมคายมาก บุคลิกน่าเกรงขาม หยวนชิงหลิงออกมาโทรศัพท์หาฟางหวูพอดี เห็นเขาเดินเข้ามากับหยางหรูไห่

ชายคนนี้ทำให้หยวนชิงหลิงรู้สึกได้ถึงความประหลาด เขาเดินเข้ามากับหยางหรูไห่ หัวสมองหยวนชิงหลิงปรากฏภาพคลื่นโลหิตโหมกระหน่ำ เธอแทบจะฉุดมือของหยางหรูไห่อย่างไม่รู้ตัว “เขา?”

“วางใจเถอะค่ะ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันขอแนะนำนะคะ” หยางหรูไห่ตบเธอเบาๆ ให้เธอผ่อนคลาย “นี่หลันอ้าวนี่หยวนชิงหลิง พวกคุณรู้จักกันไว้นะคะ”

หลันอ้าวยื่นมือออกมา หยวนชิงหลิงมองฝ่ามืออันกว้างใหญ่ของเขา นิ้วมือเรียวยาว ข้อกระดูกเห็นชัด ไม่เหมือนกับคนที่หลบซ่อนอยู่ในความมืด ทั้งสองจับมือกัน “สวัสดีครับ/ค่ะ!”

หยางหรูไห่เอ่ย “เข้ามาคุยในห้องทำงานของฉันเถอะค่ะ”

ทั้งสามเข้าห้องทำงาน หยางหรูไห่รินไวน์สามแก้ว ขณะที่ยื่นให้หยวนชิงหลิงก็พูด “ดื่มหน่อยเถอะค่ะ คุณต้องสงบสติอารมณ์”

หยวนชิงหลิงรับมา ดื่มอึกหนึ่ง สูดลมหายใจเข้าลึก

หลันอ้าวไม่ได้ดื่ม วางไว้บนโต๊ะ “อาการคนไข้กับรายงานการตรวจเลือด มีไหมครับ?”

“ปอดอักเสบหนัก สงสัยว่าจะติดเชื้อจากแบคทีเรีย พร้อมกันนั้นก็ฉีด LR ไป 3 มิลลิลิตร LR ยังอยู่ระหว่างการวิจัย สรรพคุณยากับเภสัชวิทยายังไม่แน่ชัด เฮโมโกลบิน 50 เม็ดเลือดขาว 222 ค่าสัมบูรณ์นิวโทรฟิลสูงมาก ความดันระดับล่าง 50 หายใจลำบาก ใช้เครื่องช่วยหายใจ”

“อะไรนะ แบคทีเรีย?”

“ยังไม่ได้ผลลัพธ์ แต่พบสารบ่งชี้อย่างหนึ่งในเลือด เราไม่รู้ว่าคืออะไร เมื่อก่อนก็ไม่เคยเห็น” หยางหรูไห่หันคอมพิวเตอร์มา เปิดผลการตรวจเลือดให้หลันอ้าวดู

หยวนชิงหลิงไม่รู้เรื่องสารบ่งชี้นี้ เธอชะงักงัน แล้วมองตาม

ปริมาณสารบ่งชี้ต่ำมาก ต่ำจนแทบตรวจไม่พบ

หลันอ้าวขมวดคิ้ว “เมื่อก่อนผมเคยเห็นคนไข้คนหนึ่ง เขาอยู่ในป่าลึกเขตร้อนถูกแมลงพิษกัด ในเลือดก็เจอสารบ่งชี้นี้เหมือนกัน แต่ผมไม่รู้ว่าเป็นชนิดเดียวกันหรือเปล่า เรารู้เรื่องไวรัสและแบคทีเรียน้อยเกินไป โลกนี้มีไวรัสกับแบคทีเรียกี่ชนิด จนป่านนี้พวกเราก็ยังไม่รู้”

“งั้นตอนหลังคนไข้คนนั้นเป็นยังไงคะ?” หยวนชิงหลิงรีบถาม

“เขาตายแล้วครับ ตายเพราะปอดอักเสบกำเริบ”

มือของหยวนชิงหลิงสั่นระริก

หลันอ้าวเอาขวดเล็กสีน้ำเงินบรรจุยาประมาณสิบมิลลิลิตรออกมา วางไว้ตรงหน้าทั้งสอง “นี่ก็คือยาที่ผมกับดอกเตอร์ต่งวิจัย เจาะเลือดของผมแล้วสกัดไวรัสในเลือดผมออกมา ยาสิบมิลลิลิตรนี้มีไวรัสหนึ่งในหมื่นของเลือดหยดหนึ่งของผม แต่กลับสามารถทำลายไวรัสและแบคทีเรียร้ายแรงได้ ตอนนี้อยู่ในการทดลองระยะที่สาม จะใช้หรือไม่ใช้ก็ขึ้นอยู่ที่พวกคุณนะครับ”