บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1611

หยางหรูไห่กับหลันอ้าวเริ่มใช้ยากับหยู่เหวินเห้า

หยวนชิงหลิงอยู่นอกห้องICU ยืนมองอยู่หน้ากระจกกับสวีอี ยาสีน้ำเงินผสมอยู่ในยาฉีดขวดใหญ่ ค่อยๆ ไหลเข้าไปในหลอดเลือดของเจ้าห้า

สายน้ำเกลือช้ามาก ทีละหยดๆ ราวกับรดใส่ในดวงใจของหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงจิตใจสับสนไร้ทิศทาง คิดความเป็นไปได้หลายๆ อย่าง แต่วิธีแก้ไขสุดท้ายก็คงมีแต่เลือดขอหลันอ้าวแล้ว

ฐานะของหลันอ้าวมากน้อยก็พอรู้อยู่บ้าง มีคนบอกว่าเขาเป็นราชาแวมไพร์ แต่คนที่ทำงานวิจัยไวรัสบอกว่าร่างกายของเขาอยู่ร่วมกับไวรัสชนิดหนึ่ง ไวรัสชนิดนี้เปลี่ยนยีนของเขา เปลี่ยนเซลล์ของเขา เปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างของเขา เซลล์สามารถแบ่งออกแล้วสร้างขึ้นใหม่ได้ ยีนทำการซ่อมแซมตัวเองไม่หยุด ใช้รูปแบบที่แปลกมากอย่างหนึ่ง

เลือดของเขา ก็ตรวจเจอไวรัสชนิดหนึ่งจริงๆ แต่ไวรัสชนิดนี้ก็กลายพันธุ์อยู่ตลอดด้วย ไวรัสชนิดนี้ถ่ายทอดผ่านเลือดได้เท่านั้น

ต่อหน้าการสำรวจทางวิทยาศาสตร์ ทุกสิ่งที่มนุษย์ทำได้ช่างน้อยเหลือเกิน ที่รู้ก็น้อยมากเช่นกัน

หลังจากใช้ยาไปแล้วหนึ่งชั่วโมง อาการหัวใจติดขัดก็คลายมาได้ระดับหนึ่ง ไข้สูงที่ถึงสี่สิบองศาก็ลดลงมาเหลือสามสิบแปดองศา

ครั้นผ่านไปสองชั่วโมงก็ไม่มีไข้แล้ว

ตอนนี้เพิ่งจะใช้ยาไปมากกว่าหนึ่งในสามกว่า

สถานการณ์ในตอนนี้ ดูแล้วยังดีมาก

จากนั้นความดันก็ค่อยๆ สูงขึ้น ความดันเส้นล่างก็กลับถึงเจ็บสิบ

ใช้ยาไปสามชั่วโมง ร่วมกับการเติมเลือด

ครั้นถึงตอนกลางคืนก็เจาะเลือดออกมาตรวจสอบ เฮโมโกลบินเพิ่มขึ้น เกล็ดเลือดก็เพิ่มขึ้น เม็ดเลือดขาวลดลง นิวโทรฟิลกลับคืนสู่ความปกติ

นี่ก็หมายถึงอาการติดเชื้อควบคุมได้แล้ว และยังควบคุมได้ดีอีกด้วย

หยวนชิงหลิงไม่กล้าเบาใจ ยังจ้องติดตามสถานการณ์ของเขาต่อ

หลังจากสภาพการณ์ในตอนนี้ค่อยๆ มั่นคงแล้ว ก็ปลดเครื่องช่วยหายใจออกได้ หยวนชิงหลิงก็เข้าไปเฝ้าข้างในได้แล้ว

สวีอีไม่ได้เข้าไป นั่งยองอยู่ข้างปากประตูตลอดเวลา เขาที่ไม่รู้เรื่องการแพทย์เลย สองวันมานี้เวียนศีรษะไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง รู้สึกแต่ตัวเองเป็นตอไม้ที่เกะกะ

หยวนชิงหลิงรู้ว่าเขาเป็นห่วงมาก ให้เขาเปลี่ยนชุดป้องกันเข้ามา อยู่เฝ้าด้วยกัน

ครั้นกลางดึกหยู่เหวินเห้าก็ตื่นขึ้นมา

ตอนนี้การหายใจ เส้นชีพจร เลือด ทั้งหมดกลับคืนเป็นปกติแล้ว

ขณะที่ลืมตาเรียกหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงฟุบอยู่ที่ข้างเตียง ร้องไห้จนแทบหายใจไม่ทัน

แม้หยู่เหวินเห้าจะหมดสติมาตลอด แต่ก็เหมือนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ลูบศีรษะหยวนชิงหลิงเบาๆ สะอื้นหนัก พูดไม่ออก

สวีอีก็ร้องไห้ตามด้วย

หยู่เหวินเห้ากรอกตาขาวใส่เขา เจ้าทึ่มนี่ สมองเพิ่งสั่งการให้ร้องไห้หรือ? ถ้าอยู่ในท้องพระโรง เขากระแอมทีเดียว ขุนนางก็เริ่มร้องไห้แล้ว

เห็นได้ว่ามิใช่วัสดุชั้นเลิศในสนามขุนนาง

“ไม่เป็นไร มิตายหรอก กลับมาแล้ว”

รอให้หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมา เขาก็หัวเราะเอ่ยหยอก

หยวนชิงหลิงจมูกตัน “รู้ไหม เจ้าทำข้าตกใจหมดเลย?”

“ขอโทษ ต่อไปจะไม่เป็นอย่างนี้อีกแล้ว” หยู่เหวินเห้ากุมมือนาง กุมแน่น แล้วย้ายไปอยู่ที่หน้าอก จ้องนาง ผอมซูบไปหมดแล้ว ช่างน่าปวดใจนัก

แพทย์พยาบาลเข้ามาด้วยการนำของหยางหรูไห่ เกลี้ยกล่อมหยวนชิงหลิง “ต้องพาเขาไปตรวจแล้วนะคะ”

หยวนชิงหลิงลุกขึ้นยืน “ได้ค่ะ ฉันจะตามไปด้วย”

“ได้ค่ะ มาเถอะ!” หยางหรูไห่ยิ้มพูด “ยินดีกับพวกคุณด้วยนะคะ มีบุญวาสนาจริงๆ”