บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1615

หลังจากหยวนชิงหลิงกลับถึงห้องพักผู้ป่วย ก็เรียกสวีอีออกมาถาม

ตอนนั้นสถานการณ์เร่งด่วนมาก คิดไม่ออกว่าสวีอีหยิบยานั้นได้อย่างไร และคิดไม่ถึงว่าจะเป็นปัญหาจากกล่องยานั้น

“ยาเข็มที่สอง เจ้าหยิบมาจากไหน?” หยวนชิงหลิงเปิดกล่องยาออก ถามสวีอี

สวีอีมองกล่องยา ชี้ชั้นที่สอง “ตรงนี้พ่ะย่ะค่ะ แล้วยังบรรจุยาไว้ด้วยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ที่หัวเข็มมีจุกอยู่”

หยวนชิงหลิงจำได้ว่ายาของตนวางไว้ชั้นที่สาม เพราะชั้นที่สามจะย่นเองได้ ยาที่ไม่ใช้แค่ปิดฝากล่องก็จะหายและลงไปอยู่ด้านล่างอัตโนมัติ

ส่วนชั้นที่สองจะวางยาที่ใช้ในชีวิตประจำวัน ยัดจนเต็มแน่น เป็นไปไม่ได้ที่จะวางเข็มฉีดยาลงไป

แถมกล่องยานี้ก็ใช้มาสิบกว่าปีแล้ว กลายเป็นความเคยชิน ยาอะไรวางตรงไหน การเคลื่อนไหวของมือเร็วกว่าสมอง

ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะวางผิดที่ และถึงจะวางผิด กล่องยาก็จะมีฟังก์ชันแยกแยะยาอันตรายเอง สรุปคือยาเข็มนั้นไม่มีทางปรากฏตรงหน้าสวีอีแน่นอน

ครั้นสวีอีเห็นสีหน้านางตึงเครียดเช่นนี้ ก็นึกว่าอาการป่วยของฮ่องเต้กำเริบอีก นั่งยองปิดหน้าร้องไห้โฮอยู่ที่มุม วันนี้อดกลั้นมาทั้งวัน ตอนนี้ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

พอเขาร้องไห้เช่นนี้ก็ทำเอาหยวนชิงหลิงตกใจหนัก รีบถาม “เป็นอะไรไป? เจ้าคงไม่ได้ให้เขากินยาอะไรเข้าไปอีกกระมัง?”

“เปล่าพ่ะย่ะค่ะ...” สวีอีตาแดง มองหยวนชิงหลิงด้วยผมเผ้ารุงรัง “ฮองเฮา หรือว่าฝ่าบาทยังไม่หายประชวรพ่ะย่ะค่ะ? กระหม่อมทำให้ฝ่าบาทสิ้นพระชนม์จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะ วงจรตอบสนองฉับพลันของสวีอีนานจริงๆ จึงหัวเราะเอ่ย “เพ้อเจ้อ ไม่มีอะไร ข้าแค่อยากทำความเข้าใจให้กระจ่าง เจ้าอย่าคิดมาก ตอนนี้เขาดีขึ้นมากแล้ว มีแต่ปัญหาเล็กๆ เท่านั้น ยังต้องตรวจสอบอีกหน่อย”

สำหรับสวีอี ก็ได้แต่พูดปลอบใจ มิเช่นนั้นด้วยนิสัยปากรั่วของเขา หากพูดมากไปนิด ก็ต้องไปร้องไห้ต่อหน้าเจ้าห้าแน่

“จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ? ทรงมิได้หลอกกระหม่อมนะพ่ะย่ะค่ะ” สวีอีสะอึกสะอื้น มองหยวนชิงหลิงตาปริบๆ

“จริงสิ เอาล่ะ เจ้าไปล้างหน้าเถอะ อย่าให้เจ้าห้าได้เห็นเจ้าร้องไห้” หยวนชิงหลิงเอ่ย

สวีอีเช็ดน้ำตา “ทรงหลอกกระหม่อมไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ มีเรื่องอะไรก็ต้องบอกกระหม่อม หากฝ่าบาทไม่ไหวแล้วจริงๆ กระหม่อมก็จะตายตามไปด้วย แต่ก่อนหน้านั้นต้องให้อะซี่กับลูกอยู่สบายก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ถีบเขาไปทีหนึ่ง “พล่ามอะไร? ออกไปล้างหน้า!”

สวีอีเช็ดหน้า ออกไปแบบไม่ค่อยวางใจ

ผลการตรวจล่าสุดออกมาแล้ว ตัวเลขต่างจากก่อนหน้านี้เล็กน้อย แต่ที่ดีที่สุดก็คือสารบ่งชี้ในเลือดหายไปแล้ว

เจาะเลือดออกมาส่องด้วยกล้องจุลทรรศน์ พบว่ายังมีหนอนน้ำแข็ง แต่ไม่ถือว่ามีกำลังมาก

ครั้นผ่านไปสองวันก็ตรวจอีก

ตัวเลขดีขึ้น การติดเชื้อถูกควบคุมได้อย่างสมบูรณ์แบบ กระทั่งว่าปอดไม่มีรูหลังจากการอักเสบด้วย เพราะหลังจากกดการอักเสบของปอดได้แล้วไปเอกซเรย์ ตอนนั้นยังเห็นว่าปอดมีรูอยู่ แต่เพียงไม่กี่วันสั้นๆ ทั้งหมดกลับซ่อมแซมการดูดซับแล้ว

สถานการณ์ดีมาก

หยางหรูไห่บอกว่าออกจากสถาบันวิจัยได้แล้ว แต่ยังต้องติดตามอาการต่อ ขอมอบภารกิจนี้ให้หยวนชิงหลิง

ตอนออกจากสถาบันวิจัย หยางหรูไห่ยื่นน้ำให้เขาแก้วหนึ่ง

เจ้าห้าส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ข้าไม่กระหาย”

“อือ งั้นก็ได้!” หยางหรูไห่วางแก้วลง เธอเคยสังเกต สองวันมานี้หยู่เหวินเห้าไม่เคยดื่มน้ำเลย หรือก็หมายถึงร่างกายของเขาดูดซับน้ำจากอากาศอัตโนมัติ แล้วนำมาใช้เอง

เขาไม่ปรากฏภาวะขาดน้ำใดๆ ในทางกลับกัน ยังจะมีน้ำมีนวลมากกว่าแต่ก่อน น่าหยิกแก้มมาก

ข้อมูลตอนที่เจ้าห้ารักษา หยางหรูไห่พิมพ์ออกมาหมด ให้หยวนชิงหลิงเอากลับไป ที่โบร่ำโบราณก็ลำบากเสียจริงๆ

ก่อนกลับไป ผู้ชายสองคนก็ไปตะบี้ตะบัน ซื้อของๆ

สวีอีรับผิดชอบซื้อนมผง ฮองเฮาพูดหลายครั้งว่าโภชนาการในนมผงดีมาก ดังนั้นเขาจึงอยากซื้อกลับไปให้ลูกดื่ม

แล้วซื้อเครื่องสำอางปกป้องผิวให้อะซี่ ซื้อชุดนอนกับชุดตัวเล็กที่อยู่ข้างใน อย่างไรเจ้าสิ่งนั้นก็ให้เขาดูได้คนเดียว งามตาเหลือเกิน

ของเหล่านี้หยู่เหวินเห้ายังพอทนได้ แต่ครั้นเห็นเขาซื้อผ้าอนามัยก็อ้าปากค้าง “เจ้าแน่ใจหรือว่าจะแบกของพวกนี้กลับไป?”

“คนเขลาถึงไม่เอาไปพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมยังจะซื้อหลายลัง ฝ่าบาทช่วยกระหม่อมแบกด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ!”