บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1616

ตั้งแต่เมืองเหลียงโจวกลายเป็นเมืองหลวงของแคว้นจิน ก็เติบโตพัฒนาไปมาก อีกทั้งแคว้นจินกับเป่ยถังยังเปิดการเชื่อมต่อมิตรภาพ ดังนั้นจึงมีประชาชนเป่ยถังจำนวนมากมาทำการค้าที่นี่

ก่อนหน้านี้เจ๋อหลานเคยมาครั้งหนึ่งแล้ว ก็เป็นตอนที่ส่งศีรษะตัวเองตอนนั้น แต่เวลานั้นเมืองเหลียงโจวยังไม่มีคนเป่ยถังมากเหมือนปัจจุบัน ดังนั้นหลังจากเจ๋อหลานเข้าที่พักแล้ว ก็พาแม่นางโจวกับเหลิ่งหมิงหยู่เดินบนถนน ทำความเข้าใจชีวิตความเป็นอยู่ของเมืองเหลียงโจว

ที่นี่ อย่างไรก็เป็นเมืองหลวงของแคว้นจิน

ก่อนที่อ๋องเจิ่นกั๋วจะลงจากตำแหน่ง การปกครองบ้านเมืองก็ถือว่ามีผลงาน อย่างน้อยก็ให้ความสำคัญเรื่องการพัฒนาตลอด เสียแต่ความทะเยอทะยานมีมาก เอาแต่อยากได้เมืองโร่ตูกลับคืนมา

แต่ความทะเยอทะยานนี้ ก็ยังเกรงกลัวเป่ยโม่ ไม่กล้าแข็งข้อ

หลังจากจิ่งเทียนขึ้นบัลลังก์ นอกจากทรัพยากรการผลิตแร่เดิม ยังคิดบุกเบิกการเพาะปลูกไร่นาในเขตภูเขา ทางตะวันตกเฉียงเหนือแคว้นจินมีพื้นที่ และเหมาะแก่การเพาะปลูก ทว่าผู้คนเบาบาง ดังนั้นเขาจึงเลียนแบบหัวเมืองอื่นของเป่ยถัง ให้คนไปบุกเบิก และให้ผลประโยชน์กับพวกเขาเหล่านั้น

เมื่อสถานการณ์ของแคว้นไปในทางที่ดีขึ้น ก็มักมองออกได้ง่าย ความกระตือรือร้นของทั้งชนเผ่านั้นเก็บซ่อนไม่อยู่

เจ๋อหลานรู้สึกว่าจิ่งเทียนเหมาะจะเป็นฮ่องเต้มาก แคว้นจินที่เขาเป็นผู้นำ ต้องพัฒนาได้รวดเร็วแน่นอน

รู้จักพัฒนานั้นดีที่สุด เขาน่าจะเห็นด้วยกับการใช้ทรัพยากรแร่ร่วมกัน

ทันใดนั้นเจ๋อหลานก็มีความมั่นใจ

นางไม่รีบร้อนเข้าวังขอพบ แต่ทำความเข้าใจกับทัศนคติประชาชนเมืองเหลียงโจวที่มีต่อเป่ยถังก่อน

เพราะก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ระหว่างเมืองโร่ตูกับเมืองเหลียงโจวค่อนข้างตึงเครียด หลายปีก่อน แคว้นจินส่งคนเข้าแทรกซึมเมืองโร่ตูตลอด วางแผนจะทำให้เกิดจลาจล ประชาชนเมืองโร่ตูจึงเกลียดในจุดนี้

แต่ด้วยการติดต่อระหว่างกันในสองปีนี้ ความแค้นนี้ก็มีลางว่าจะเบาบางลง

ทางเป่ยถังไม่มีปัญหา ก็ดูว่าทางประชาชนเมืองเหลียงโจวจะคิดอย่างไร

ดังนั้น ขณะที่เจ๋อหลานกำลังจับจ่ายซื้อของอยู่ ก็มักพูดคุยกับเหล่าหาบเร่แผงลอยและร้านค้า ถามความคิดเห็นพวกเขาเกี่ยวกับเมืองโร่ตูของเป่ยถัง

จุดที่ทำให้เจ๋อหลานรู้สึกปลื้มใจ ก็คือราชสำนักแคว้นจินติดป้ายประกาศอยู่เสมอ บอกว่าเดิมทีพวกเขากับเมืองโร่ตูก็เป็นครอบครัวเดียวกัน แม้เมืองโร่ตูจะถูกเป่ยโม่ชิงไปเมื่อก่อนหน้านี้ แต่ภายหลังเป่ยถังก็ชิงมาจากเป่ยโม่ ถือว่าช่วยแคว้นจินแก้แค้นแล้ว ที่สำคัญที่สุดก็คือ ประชาชนทั้งสองมาจากรากเหง้าเดียวกัน

ดังนั้นเมืองเหลียงโจวจึงเป็นมิตรกับเมืองโร่ตูมาก

เจ๋อหลานรู้สึกว่าการที่ฮ่องเต้จิ่งเทียนติดป้ายประกาศเช่นนี้ฉลาดมาก เพราะตอนนั้นเมืองโร่ตูถูกคนเป่ยโม่ยึดไปจริงๆ ไม่เกี่ยวกับเป่ยถัง และเป่ยถังก็ชิงเมืองโร่ตูมาจากมือเป่ยโม่ ก็นับว่าช่วยพวกเขาแก้แค้น

เช่นนี้ ประชาชนของทั้งสองเมืองก็จะมีไมตรีที่ร่วมเกิดจากต้นน้ำเดียวกัน ไม่ถึงกับเกิดเป็นความแค้นอีก

ขณะเดียวกันยังทำให้เป่ยถังได้ประโยชน์มากอีก เพราะแม้เวลานี้ประชาชนเมืองโร่ตูจะมีใจให้ราชสำนักแล้ว แต่สำหรับความรู้สึกในฐานะของตน มากน้อยก็ยังติดอยู่กับเป่ยโม่ คิดว่าหากตนเชื่อราชสำนักเป่ยถังมากเกินไป จะเป็นการทรยศต่อบรรพบุรุษของตน

แต่เมื่อตอนนี้แคว้นจินว่าอย่างนี้ รอให้ประชาชนป่าวประกาศเผยแพร่ออกไป ประชาชนของเมืองโร่ตูก็จะไม่มีสายใยกับเป่ยโม่อีก

เจ๋อหลานเอ่ยกับแม่นางโจว “คิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้แคว้นจินเลินเล่อเช่นนี้แล้ว กลับเป็นการช่วยเราเสียอีก”

แม่นางโจวก็สะท้อนใจมากเหมือนกัน “ข้าน้อยอยู่ที่เมืองโร่ตูหลายปีขนาดนี้ ก่อนที่ปฏิรูปก็ชักจูงความคิดของพวกเขาได้ลำบากมากเพคะ ตอนนี้ดีเลย พวกเขาจะได้ไม่ฝันเฟื่องลมๆ แล้งๆ อะไรกับเป่ยโม่อีก อีกสักแปดปีสิบปี หรือรุ่นคนหนุ่มเวลานี้โตขึ้นก็จะยิ่งลืมเป่ยโม่”

“ดีจริงๆ เลย” เจ๋อหลานดีใจมาก

ใจประชาชนสำคัญยิ่ง

เดินอยู่ในเมืองสองวัน เจ๋อหลานรู้สึกแปลกนิดๆ “เมืองเหลียงโจวเป็นเมืองหลวง แล้วฮ่องเต้ก็จะอภิเษก แต่ทำไมตามท้องถนนถึงไม่มีบรรยากาศคึกคักสักนิด? ท่าทางไม่เหมือนจะมีงานอภิเษกเลย”

“นั่นสิเพคะ ไม่เห็นได้ยินว่าจะมีกิจกรรมเฉลิมฉลองเลย” แม่นางโจวก็ฉงนใจมาก

“เอาไว้กลับโรงเตี๊ยมแล้วก็ลองถามดูเถอะ” เจ๋อหลานเอ่ย “ข้ารู้สึกตงิดๆ ท่าทางไม่เหมือนฮ่องเต้จะอภิเษกเลย”

“เจ้าหญิงเพคะ ฮ่องเต้อภิเษกต้องเป็นอย่างไรเพคะ?” แม่นางโจวเอ่ยถาม

เจ๋อหลานยิ้ม “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนั้นเสด็จพ่อเสด็จแม่ข้าก็สมรสกันแล้วจึงจะขึ้นครองราชย์ หลังจากนั้นบอกว่าจะงานพิธีอีกครั้ง แต่ข้าว่าคงมิใช่งานอภิเษกใหญ่โต”

ที่จริงเสด็จพ่อมักรู้สึกว่าความเสียใจในชีวิตนี้ก็คืองานสมรสไม่เป็นดั่งที่เขาคาดหวัง แม้ว่าภายหลังจะจัดแล้ว แต่งานพิธีนั้นมักรู้สึกว่าเขาไม่ใช่ตัวเอก ไม่ว่าเรื่องไหนก็ถูกคนอื่นจัดการให้พร้อมสรรพ