บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1623

อ๋องเว่ยแสดงท่าทีหยิ่งผยองเต็มที่ “ข้าไม่มีทางช่วยเจ้า เว้นเสียแต่ว่าเจ๋อหลานจะพูดเองว่าชอบเจ้า อยากแต่งให้เจ้า ถ้าไม่เช่นนั้นเจ้าก็เลิกคิดไปได้เลย!”

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะรอ!” จิ่งเทียนพูด

อ๋องเว่ยมองดูความบ้าคลั่งและความมุ่งมั่นที่คุ้นเคยในดวงตาของเขา “ไอ้นิสัยที่โง่เขลาและดื้อรั้นแบบนี้ของเจ้า ทำเอาข้าไม่รู้จะต่อว่าเจ้าอย่างไรดีเลยจริง ๆ ใต้หล้านี้มีผู้หญิงมากมาย ผู้หญิงที่งดงามโดดเด่นกว่าเจ๋อหลานก็ไม่แน่ว่าจะไม่มี ทำไมเจ้าถึงต้องมาตามพัวพันตามตอแยเจ๋อหลานของพวกเราไม่ยอมปล่อยแบบนี้ด้วย?”

เสียงของจิ่งเทียนเบามาก แต่คำพูดทุกคำล้วนหนักแน่น "แม่น้ำรั่วสามพันลี้ เพียงหนึ่งจอกก็ดับกระหาย ข้าจะไม่คิดถึงใครอื่นในชีวิตนี้ ทั้งจะไม่มีวังหลังใด ๆ ทั้งสิ้น แค่มีนางคนเดียว ในใจข้าก็ไม่มีที่เหลือไว้ให้ใครอื่นได้อีกแล้ว"

อ๋องเว่ยกับอ๋องอานหันมามองหน้ากัน ถ้อยคำเหล่านี้ช่างซาบซึ้งกินใจเหลือเกิน

ติดอยู่แค่ การให้คำมั่นสัญญาแบบปากเปล่ามันทำได้ง่าย แต่จะมีสักกี่คนล่ะที่ทำได้จริง?

“ หวังว่าเมื่อเจ้าอายุถึงยี่สิบ หรือสามสิบไปแล้ว จะยังจำสิ่งที่เจ้าพูดในวันนี้ได้นะ” อ๋องเว่ยพูด

จิ่งเทียนพยักหน้า ไม่พูดอะไรอีก

เพียงแต่ เมื่อรอจนเจ๋อหลานกลับมาถึง เขากลับเป็นฝ่ายพูดกับเจ๋อหลานว่า "สิ่งที่ข้าทำลงไปเมื่อวานนี้เป็นเรื่องที่ออกจะเลอะเลือนเกินไปจริง ๆ เจ้าอย่าได้เก็บไปคิดมากเลยนะ ทำเป็นว่าเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้นแล้วกัน"

“อื้ม!” แม้ว่าเจ๋อหลานจะรู้สึกสงสัยเล็กน้อย แต่ในดวงตาของนางก็ยังคงเต็มไปด้วยเปลวไฟสายหนึ่ง ที่ใครเห็นก็เกิดความรู้สึกว่าไม่กล้ามองตรง ๆ

“ ในวันข้างหน้า เราสามารถเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ เจ้าพอจะนับข้าเป็นเพื่อนได้ใช่หรือไม่?” จิ่งเทียนมองนางพลางพูดด้วยรอยยิ้ม

เจ๋อหลานก็ยิ้มพลางพูดว่า “แน่นอนสิ พวกเราเป็นเพื่อนกัน”

จู่ ๆ อ๋องเว่ยก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น อย่างน้อย เขาไม่ได้กดดันเจ๋อหลานต่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในตอนนี้ที่ทั้งสองประเทศกำลังเจรจากันเรื่องความร่วมมือ เขาสามารถเรียกร้องบางอย่างได้ แต่เขาก็ไม่ทำแบบนั้น

พวกเขาจะกลับกันแล้ว จิ่งเทียนไม่ได้ฝืนรั้งไว้มากนัก ทั้งยังสั่งคนไปเตรียมของขวัญไว้มากมาย ก่อนจะส่งพวกเขาออกจากวัง

หลังจากที่พวกเขากลับไป จิ่งเทียนก็ขึ้นไปบนหอทงเทียน มองตามเงาร่างที่ค่อย ๆ ห่างไกลออกไป ค่อย ๆ คลายคิ้วที่ขมวดแน่นเป็นปมออกจากกัน

อะเฉินยืนอยู่ข้างเขา “ฝ่าบาท ดูเหมือนว่าท่านอ๋องทั้งสองจะโกรธมาก หรือบางทีการที่ท่านใช้วิธีนี้ อาจผิดพลาดไปเสียแล้ว?”

จิ่งเทียนส่ายหน้าช้า ๆ “ไม่ใช่เพราะใช้วิธีผิดหรอก การที่พวกเขาโกรธ ข้าก็เข้าใจได้ ข้าให้สัญญากับเจ๋อหลานไว้ว่าจะให้นางเป็นฮองเฮา ถ้าในอนาคตมีใครมาชอบนาง อันดับแรกคนผู้นั้นต้องพิจารณาให้ดีก่อนว่า เขาเก่งกาจโดดเด่นกว่าข้าหรือไม่ แน่นอนว่าข้าย่อมหวังว่านางจะแต่งให้ข้า แต่ถ้านางไม่ยินดี เช่นนั้นคนคนนั้นก็คงจะต้องเป็นคนที่ดีกว่าข้าแน่ หากเป็นเช่นนั้นข้าถึงจะวางใจได้”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ อะเฉินก็รู้สึกทรมานใจเล็กน้อย “ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าที่ท่านทำหลายสิ่งหลายอย่างเหล่านี้ ก็เพื่อจะเอาชนะใจ องค์หญิง”

จิ่งเทียนพูดว่า "ข้าทำเช่นนั้น เป็นธรรมดาที่ข้าจะทำเช่นนั้น อันที่จริงตอนที่ได้พบหน้าเจ๋อหลาน ข้าเองก็เคยรู้สึกเสียใจในภายหลังเช่นกัน รู้สึกว่าสิ่งที่ทำมันอ่อนต่อโลกเกินไป แต่พอมาคิดให้รอบคอบ คิดถึงคำพูดประโยคหนึ่งที่นางบอกกับข้าว่า อยู่ในวัยอะไรก็สมควรทำในสิ่งที่วัยนั้นควรทำ อายุข้ายังไม่ถึงสิบเจ็ดเลย ยังสามารถเล่นอะไรบ้าบอได้ สามารถทำอะไรตามใจตัวเองได้ เช่นนั้นในอนาคตเมื่อได้มองย้อนกลับไป จะได้ไม่รู้สึกเสียใจในภายหลัง”

“เพียงแต่ว่า ถ้ามีคนเช่นนั้นปรากฏตัวขึ้นมาจริง ๆ ท่านจะไม่รู้สึกทรมานใจหรือพ่ะย่ะค่ะ?” อะเฉินถาม

จิ่งเทียนหันไปมองเขา “ยังจำคำถามหนึ่งที่ข้าเคยถามเจ้าที่นี่ได้หรือไม่ ? ว่าเจ้าเคยชอบใครสักคนบ้างหรือเปล่า?”

“พ่ะย่ะค่ะ ที่ฝ่าบาทเคยถาม” เป็นคำถามของเมื่อวานนี้ อะเฉินพูดเสียงแผ่วเบาว่า “ท่านตรัสว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดีมาก ให้กระหม่อมลองมีดูให้ได้สักครั้ง”

ลมพัดผ่านใบหน้าอันอ่อนเยาว์ ดวงตาของเขาเป็นประกายวับวามเจิดจรัส “ใช่ ความรู้สึกนั้นมันดีมาก แต่ข้ายังมีคำพูดหนึ่งที่ไม่ได้บอกเจ้า ถ้าหากว่าเจ้าชอบใครสักคนหนึ่งจริง ๆ แล้วล่ะก็ นอกจากเจ้าจะหวังว่าจะได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับนางแล้ว ก็ยังหวังว่านางจะโชคดี มีความสุข และชีวิตหลังจากนั้น จะมีความสำคัญมากกว่าอดีตเสมอ เพียงแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะยอมแพ้เรื่องของนางง่าย ๆ หรอกนะ ข้าจะยังคงพยายามไขว่คว้าต่อไป เพื่อให้ถึงจุดที่นางหวังให้ข้าทำจนกว่าจะสำเร็จ”

ไม่ต้องรีบร้อน ไม่มีอะไรต้องรีบร้อนจริง ๆ เขารอนางได้ จะนานแค่ไหนก็รอได้

อะเฉินเกิดความรู้สึกอึดอัดทรมานใจอย่างอธิบายไม่ถูก ถนนเส้นนี้ ต้องเดินด้วยความยากเย็นแสนเข็ญเพียงใดกัน

ฝ่าบาทตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ก็ต้องต่อสู้อย่างโดดเดี่ยวอยู่เพียงลำพัง มาตอนนี้มีอำนาจในมือแล้ว ยังจำเป็นต้องทรมานตัวเองขนาดนี้อีกหรือ?

“ ฮ่องเต้แห่งเป่ยถังน่ะ บางทีคงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลยเชียวล่ะ” จู่ ๆ จิ่งเทียนก็หัวเราะออกมา ดวงตาวับวามเจิดจ้า ระยิบระยับดั่งแสงดาวที่ส่องประกายเจิดจรัส

ที่บนหลังคาของหอทงเทียน มีเงาดำสายหนึ่งวาบผ่านไปบนท้องฟ้า จากไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ดึงดูดความสนใจของใครทั้งสิ้น

เป่ยถัง

ที่เป่ยถัง หยู่เหวินเห้าที่เพิ่งกลับมาถึงเมืองหลวง จู่ ๆ ก็จามติด ๆ กันหลายครั้ง

หยวนชิงหลิงได้ยิน ก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที "เป็นอะไรไป? หรือจะไม่สบายอีกแล้ว? "