อ๋องเว่ยเลิกคิ้ว “นี่เจ้ากำลังแก้แค้นอยู่ใช่หรือไม่?”
“ไม่ใช่แก้แค้น แค่พูดเรื่องจริง” อ๋องอานท่าทางลำพอง ใครใช้ให้เขาเลี่ยงความรับผิดชอบแล้วปล่อยให้เขารับมือกับเรื่องพวกนั้นคนเดียวล่ะ สมควรจิกกัดเขาสักดอกให้ได้รู้เสียบ้าง
อ๋องเว่ยพ่นลมหายใจฮึดฮัด "ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็คิดหาวิธีอธิบายให้เจ้าห้าฟังเอาเองแล้วกัน ในฐานะที่หนังสือแสดงสมบัติเล่มนี้ยังอยู่ในมือเจ้า"
อ๋องอานยังคงถือหนังสือแสดงสมบัติเล่มหนาปึ๊กไว้ในมือ ของสิ่งนี้ จะโยนทิ้งก็ทำไม่ได้ จะถือไว้ก็ร้อนลวกมือสิ้นดี
นี่มันกับดักชัด ๆ ถ้ารู้อย่างนี้แต่แรกน่าจะแกล้งทำเป็นป่วย แล้วให้เจ้าสามมาคนเดียวเสียก็ดี
พวกเขาต่างกลับห้องไปอาบน้ำ เพิ่งจะเอนตัวนอนลงบนเตียง ก็ได้ยินว่าเจ๋อหลานมาแล้ว ทั้งสองคนดีดตัวลุกจากเตียงทันที แล้วรีบดึงประตูเปิดออกไปพบเจ๋อหลานอย่างรวดเร็ว
เดิมทีอ๋องอานหยิบหนังสือแสดงสมบัติไปด้วย แต่คิดว่ามันไม่ดีถ้าจะส่งไปให้เจ๋อหลาน ถ้านางรับไป จะไม่เท่ากับว่านางยอมรับว่าตัวเองเป็นฮองเฮาแห่งแคว้นจินหรอกรึ ไม่ได้ ไม่ได้
อย่างน้อย ฮ่องเต้น้อยก็ยังไม่ผ่านด่านของเขา
หลังจากที่ทักทายท่านลุงทั้งสองคนแล้ว เจ๋อหลานก็นั่งลงแล้วพูดว่า “ท่านลุง เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ โปรดอย่าบอกพ่อของข้าเลยนะ”
อ๋องอานแทบจะไม่ต้องร้องขอ รีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “ลุงก็คิดอย่างนี้เช่นกัน คงต้องปิดบังพ่อของเจ้าไว้ก่อน ไม่อย่างนั้น พวกเราก็ไม่รู้เลยว่าเขาจะทำอะไรลงไปบ้าง”
“ใช่แล้ว ข้าก็กังวลเช่นกัน” ความกังวลที่หนักหนาที่สุดของเจ๋อหลาน มาจากปัญหาที่อาจจะเกิดจากพ่อของนางนี่ล่ะ
“ฮ่องเต้น้อยนี่ก็จริง ๆ เลย คำสัญญาของเด็ก ๆ ก็เอามาถือเป็นจริงเป็นจังไปได้ ต่อให้เขาสัญญาว่าจะแต่งงานกับเจ้า แต่เจ้าก็ไม่เคยรับปากเสียหน่อย ” อ๋องอานพูด
เจ๋อหลานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ตอนนั้นข้ารับปากไปแล้วน่ะสิ” แต่เอาจริง ๆ ก็เพื่อจะปลอบใจเขา กลัวว่าบาดแผลของเขาจะรุนแรงจนรับไม่ไหว
“รับปากแล้วรึ?” อ๋องอานกับอ๋องเว่ยหันมามองหน้ากันทันที ทำไมถึงรับปากไปแล้วล่ะ?
ถ้าอย่างนั้น ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะโทษแค่ฮ่องเต้น้อยฝ่ายเดียวทั้งหมดไม่ได้แล้วสิ
“ แต่ตอนนั้น เจ้าเพิ่งอายุได้แปดเก้าขวบเองนะ มันก็แค่คำพูดของเด็ก ๆ ที่รับปากเขาไป มันเอามาถือเป็นจริงเป็นจังได้ด้วยรึ ? ” อ๋องเว่ยรีบหาข้อแก้ตัวทันที
เจ๋อหลานก็กังวลเช่นกัน ทำไมเขาถึงได้คิดเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้นะ?
เป็นเพราะเขาจริงจังมาก แต่นางกลับไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับมันเลยมาตลอดสามปี ดังนั้นตอนที่อยู่ในวัง นางจึงไม่สามารถยกเรื่องนี้มาถกกับเขาได้ เพราะนางไม่ได้ทุ่มเทอะไรเลยสักอย่าง
กระทั่งตอนที่รู้ว่า เขาพูดว่าจะแต่งงานกับพี่สาวของอะหลัน นางก็ยังเคยรู้สึกผิดหวัง รู้สึกว่าเขาโง่มาก
แต่ชั่วขณะที่ได้เข้าวังไปพบหน้าเขา ในใจกลับรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เป็นความตื่นเต้นที่ไม่อาจบอกเหตุผลได้ ลมหายใจก็กระชั้นถี่ขึ้นมาทันที
สามปีที่ไม่ได้เจอกัน ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องยากสำหรับนาง ที่จะหาร่องรอยของฮ่องเต้น้อยองค์นั้นที่เขาเคยเป็น เขาเติบโตขึ้นแล้ว หนักแน่นและใจเย็นมากกว่าแต่ก่อน เมื่อมองดูทุกสิ่งที่เขาทำตั้งแต่ขึ้นครองราชย์ ก็สามารถเล็งเห็นความเก่งกาจในด้านการปกครองประเทศของเขาได้เป็นอย่างดี
เขามีความสามารถพอที่จะกลายเป็นฮ่องเต้ผู้ทรงปราดเปรื่ององค์หนึ่ง
เจ๋อหลานไม่เคยสงสัยในจุดนี้เลยแม้แต่น้อย
“เจ๋อหลาน?” อ๋องอานเห็นนางเหม่อลอย จึงร้องเรียกขึ้นเสียงหนึ่ง “เจ้าตกใจมากเลยสินะ?”
“ไม่ใช่!” เจ๋อหลานถอนหายใจแล้วส่ายหน้า “ไม่ใช่ว่าข้าตกใจ แค่รู้สึกว่าข้ายังเด็กเกินไป ยังไม่ควรพูดเรื่องพวกนี้”
“ใช่ เจ้าไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ ทำเหมือนว่าเจ้าไม่เคยรู้จักเขามาก่อน” อ๋องอานพยักหน้ารับ
แม้ว่าฮ่องเต้น้อยจะมีความสามารถโดดเด่นแค่ไหน แต่ถ้ารู้จักวางแผนดึงเขาไปตกหลุมพราง ก็ถือว่าไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอก
เจ๋อหลานพูดว่า "พรุ่งนี้ข้ายังต้องเข้าวังไปหารือเรื่องขุดเหมืองกับเขาอีก ดังนั้น มันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแสร้งทำเป็นว่าไม่เคยรู้จักเขามาก่อน ได้รู้จักเขาก็เป็นผลดีมากเช่นกัน อย่างน้อย เขาก็ให้เงื่อนไขเรื่องความร่วมมือในการทำงานที่ดีมาก ๆ กับพวกเราได้”
“จริงรึ? ถ้าอย่างนั้นก็ดี ดีมาก ๆ เลย” อ๋องเว่ยยิ้มแย้มแจ่มใส จิตใจเบิกบานดั่งได้รับสายลมโชยในฤดูใบไม้ผลิ ถ้าการขุดเหมืองประสบผลสำเร็จ มันจะเป็นประโยชน์ต่อเมืองโร่ตูอย่างมาก
เขาพูดไปพลาง สายตาก็ชำเลืองมองไปที่เจ๋อหลาน เจ๋อหลานยังคงอ่านการแผ่นนั้นอยู่ รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาอย่างเร่าร้อน นางเงยหน้าขึ้น ชั่วขณะที่สบสายตากัน นางก็ยกยิ้มน้อย ๆ ใบหน้าขาวนวลผุดริ้วสีแดงเข้มสายหนึ่ง
ทั้งสองแคว้นมีความเห็นพ้องต้องกันในการขุดเหมืองแร่ เงื่อนไขก็เอื้ออำนวยต่อเมืองโร่ตูมาก ดังนั้น เพียงไม่นานพวกเขาก็ได้ลงนามในสัญญา เพื่อทำข้อตกลงในการพัฒนาร่วมกัน
จิ่งเทียนสั่งให้คนเตรียมอาหาร แล้วเชิญพวกเขาไปกินข้าวร่วมกัน
หลังอาหาร เจ๋อหลานบอกว่าอยากออกไปเดินเล่น จิ่งเทียนอยากไปด้วย แต่เจ๋อหลานกลับบอกว่าให้เซินกงกงนำทางให้ก็พอแล้ว
จิ่งเทียนทำได้แค่ให้เซินกงกงตามไปดูแลรับใช้ อย่าได้ละเลย องค์หญิงเป็นอันขาด
คำว่า องค์หญิงคำนี้ ทำให้อ๋องอานกับอ๋องเว่ยรู้สึกวางใจได้เล็กน้อย
รอจนเจ๋อหลานพาแม่นางโจวกับเหลิ่งหมิงหยู่ออกไป อ๋องอานก็ยื่นหนังสือแสดงสมบัติส่งกลับไปให้จิ่งเทียน "หนังสือแสดงสมบัติเล่มนี้ ฝ่าบาทรับคืนไปเถิด เรื่องของพวกท่าน รอให้เจ๋อหลานโตก่อน แล้วค่อยมาคุยกันอีกที"
แต่จิ่งเทียนกลับเปลี่ยนแปลงท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตนเมื่อครู่ไปทันที กดมือลงบนหนังสือแสดงสมบัติ แล้วพูดว่า "ไม่ หนังสือแสดงสมบัติเล่มนี้ ข้าไม่ขอรับมันคืน ข้าไม่มีวันยอมปล่อยมือจากเจ๋อหลาน ข้าจะแต่งนางเป็นฮองเฮาอย่างแน่นอน"
“เจ้า... ไม่ใช่บอกว่าให้รอจนกว่าเจ๋อหลานจะโตก่อนหรอกหรือ? เจ๋อหลานเองก็ยังไม่ได้รับปากเสียหน่อย” อ๋องอานร้อนใจแล้ว
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลาของจิ่งเทียน “เดิมที หนังสือแสดงสมบัติเล่มนี้ไม่ได้เตรียมไว้สำหรับมอบให้เจ๋อหลานอยู่แล้ว ข้าแค่อยากให้ท่านอ๋องทั้งสองรับมันไป เพื่อประกาศให้ใต้หล้าได้รู้ การจะได้แต่งงานกับเจ๋อหลานนั้น ข้ารู้ว่ามันต้องยากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้มาก แต่เมื่อทั้งสองท่านรับหนังสือแสดงสมบัตินี้ไป เช่นนั้น เมื่อข้าต้องการความช่วยเหลือจากท่านทั้งสองคนในอนาคต ข้าแค่อยากจะขอให้พวกท่านพูดจาดี ๆ ต่อหน้าท่านพ่อตาสักหลาย ๆ ประโยค พวกเราต่างก็นั่งลงบนเรือลำเดียวกันแล้วล่ะนะ"
“เจ้ามันจอมเจ้าเล่ห์เพทุบาย!”อ๋องอานโกรธจัด ถึงขั้นไม่สนใจว่าอีกฝ่ายมีสถานะเป็นถึงฮ่องเต้ “นี่เจ้าวางแผนดักชัด ๆ ”
จิ่งเทียนส่ายหน้า “ข้าไม่มีทางวางแผนดักเจ๋อหลาน ข้าแค่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อคลี่คลายปัญหาเรื่องการแต่งงานกับเจ๋อหลานให้ได้ ขอเพียงท่านพ่อตากับท่านแม่ยายตอบตกลง ข้าจะเพียรพยายามไขว่คว้า ทำให้เจ๋อหลานชอบข้าให้ได้ และจะเฝ้ารอจนกว่านางจะเติบโต”
“อย่างเจ้านี่ยังไม่เรียกว่าวางแผนดักอีกรึ?” อ๋องอานโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
จิ่งเทียนพูดด้วยท่าทางจริงจังว่า “ถ้าข้าคิดวางแผนดักเจ๋อหลานจริง ๆ เช่นนั้นหนังสือแสดงสมบัติเล่มนี้ก็ต้องมอบให้เจ๋อหลานถึงจะถูกต้อง ข้ามีวิธีที่จะทำให้นางยอมรับมันได้อยู่แล้ว แต่ข้าก็ไม่ทำ ข้าให้นางมีสิทธิ์เลือก แต่เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ประกาศต่อหน้าผู้คนทั่วหล้า ดังนั้นข้าพูดอะไรไป ข้าก็จะทำตามที่พูดให้ได้ ถ้าเจ๋อหลานไม่แต่งกับข้า เช่นนั้นตำแหน่งฮองเฮาของข้าก็จะว่างไปตลอดกาลก็เท่านั้น”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน
OMG ไม่คิดว่าจะอ่านจบ 2105 หน้าสุดปัง เรื่องสนุกมาก ดำเนินเรื่องได้น่าติดตาม มีความเรียลจนบางตอนมีน้ำตาซึมตามเพีาะความประทับใจ สนุกมากจริงๆทอยากให้มีภาคลูกไปบ้าง...
กลับมาอ่านอีกครั้ง สนุกจริง...
สนุกมากค่ะ มีต่อไหมคะ...
สองขาของหยู่เหวินเห้าก็คดงอคุกเข่าลงอย่างช่วยไม่ได้ เอ่ยอย่างไม่เต็มใจเลยสักนิดว่า “ลูกยินดียอมรับโทษทัณฑ์ที่เหลือของเสด็จพ่อ ชอบข้อความบทนี้ตลกดีคะพระเอก ตอน 394...
1...
1...
เพิ่งอ่านได้ 2ร้อยกว่าหน้า สนุกน่าติดตามมาก แต่ทั้งเรื่องมี2พันกว่าหน้า ทำไงจะอ่านจบ...
ขอบคุณผู้แต่ง และ novelones มากๆค่ะ ดีที่สุด อ่านรอบที่ 4 แล้วก็ยังสนุกครบรส ❤️...
เรื่องนี้ถือว่าสมบูรณ์มากสนุกต้นถึงจบ อยากให้เป็นซีรี่ย์...
สนุก ตลกดี เนื้อเรื่องชวนติดตามแต่คำผิดเยอะไปหน่อยค่ะ...