บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1621

จิ่งเทียนไม่ได้หักล้างคำพูดของนาง แค่พยักหน้ารับ "ที่เจ้าพูดมาข้าเข้าใจดี"

เจ๋อหลานพูดว่า "อื้ม ดังนั้น บางทีถ้าผ่านไปหลังจากนี้อีกสักห้าปี เจ้าอาจจะรู้สึกว่าทุกสิ่งที่เจ้าทำลงไปในวันนี้มันโง่มาก แล้วก็หุนหันพลันแล่นมาก หรือบางที รอจนเมื่อเจ้าได้พบกับผู้หญิงที่เจ้าชอบจริง ๆ ชอบด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่ใช่เพราะความกตัญญู เจ้าก็อาจรู้สึกเสียใจกับการกระทำในวันนี้ก็ได้"

จิ่งเทียนส่งเสียงตอบรับเสียงหนึ่ง จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก ด้วยท่าทางที่นางแสดงออกที่นี่ เขาก็ไม่ควรจะพูดอะไรในทำนองลักพาตัวนางทางอารมณ์แบบนั้น ซึ่งจะเป็นการเพิ่มภาระทางใจให้นางอีก ทุกสิ่งที่เขาทำในวันนี้ล้วนเป็นการตัดสินใจของเขา เป็นทัศนคติของเขาเพียงฝ่ายเดียวทั้งนั้น เขาสามารถยืนหยัดต่อไปได้เรื่อย ๆ แต่นางไม่จำเป็นต้องรู้ นางสามารถมีทางเลือกอื่นได้เช่นกัน

เพียงแต่ เขาจะยังเฝ้ารอคอยนางเสมอไป

และจะพยายามไขว่คว้าแย่งชิง เพื่อให้ได้รับคำอนุมัติจากนาง

เจ๋อหลานเหมือนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เผยรอยยิ้มอ่อนโยน "เจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว"

“ข้าเข้าใจดี” สีหน้าเขาซีดเซียวเล็กน้อย แต่ยังฝืนพยายามรักษารอยยิ้มบนใบหน้าเอาไว้

เซินกงกงนำเอกสารมา จิ่งเทียนยื่นไปให้เจ๋อหลานดู เจ๋อหลานอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ เงื่อนไขที่เขาเสนอมานั้นยุติธรรมมาก ถึงขั้นบอกได้ว่ายกผลประโยชน์ให้เมืองโร่ตู

หลังจากปิดเอกสาร นางก็มองเขาแล้วพูดว่า "ขอบคุณมากที่เจ้าคิดเพื่อเมืองโร่ตูของเรา แล้วก็ขอบคุณมากที่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อแก้ไขปัญหาความขุ่นข้องใจระหว่างสองประเทศ กระทั่งถึงขั้นช่วยเมืองโร่ตูของเรา ทำให้ประชาชนกับราชสำนักหันมาปรองดองกันได้"

“เจ้ารู้ด้วยหรือ?” เขาชะงักไปเล็กน้อย

เจ๋อหลานยิ้มน้อย ๆ “ใช่แล้ว ข้าเคยไปสอบถามมา”

“ เจ้าอย่าเข้าใจผิดนะ ข้าไม่ได้ทำเพื่อเจ้าแบบจำเพาะเจาะจงหรอก เจ้าอย่าเอาไปคิดมากจนเป็นภาระทางใจเลยนะ” เขารีบอธิบายอย่างร้อนรน

เจ๋อหลานส่ายหน้า “อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้รู้สึกว่ามีภาระอะไรเลย จริง ๆ นะ ตรงกันข้าม ข้ารู้สึกขอบคุณเจ้ามากที่ทำเรื่องต่าง ๆ เพื่อข้ามากมายขนาดนี้ รวมถึงเรื่องในวันนี้ด้วย ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจมากจริง ๆ แต่ข้ายังไม่ถึงวัยที่จะพูดเรื่องแต่งงาน ตอนนี้สิ่งที่ข้าสนใจก็ไม่ใช่เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของคนวัยหนุ่มสาว ข้าอายุยังน้อย อีกทั้งคนที่ข้าจะแต่งด้วยในอนาคต นอกจากจะต้องเป็นคนที่ท่านพ่อของข้าชื่นชมและยอมรับได้แล้ว ข้ากับเขายังต้องใคร่ชอบพอกันทั้งสองฝ่ายด้วย”

เขาดูคล้ายสะกิดถูกอะไรบางอย่างในใจ มองนางแล้วพูดว่า "ข้าเข้าใจแล้ว"

จู่ ๆ ในใจเขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย นางไม่ได้ปฏิเสธเขาโดยสิ้นเชิง แค่หวังว่าเขาจะเติบโตขึ้น เข้มแข็งขึ้น สามารถตัดสินใจด้วยความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ในวัยที่เหมาะสมมากขึ้น

นางคิดว่าที่เขาทำทั้งหมดนี้ เพียงเพราะความรู้สึกที่อยากตอบแทนบุญคุณ แต่ไม่ใช่ความรัก

เขาจะค่อย ๆ พิสูจน์ให้นางเห็น ว่ามันไม่ใช่ ไม่ใช่ความรู้สึกอยากตอบแทนบุญคุณ แต่เป็นเพราะนางได้เดินเข้ามาในใจเขาตั้งนานแล้วต่างหาก

“ เราค่อยมาหารือกันเรื่องรูปแบบความร่วมมือในวันอื่นเถอะนะ ข้าจะกลับแล้ว” เจ๋อหลานพูด

“อื้ม ได้!” ดวงตาของจิ่งเทียนพลันมืดหม่นลง ทำไมถึงได้รวดเร็วขนาดนี้นะ

“พรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังมาหาเจ้า” เจ๋อหลานพูดอย่างอ่อนโยน หันไปมองเหลิ่งหมิงหยู่ที่ยืนอยู่หน้าประตู “น้องชายของข้ายืนมาทั้งคืนแล้ว เหนื่อยมากแล้ว ข้าจะพาเขากลับไปพักผ่อน "

“ได้ ได้ !” จิ่งเทียนเหลียวมองเหลิ่งหมิงหยู่แวบหนึ่ง รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “เขายังไม่ได้กินอะไรเลย ข้าควรสั่งคนไปเตรียมของกินให้เขาสักหน่อย”

“ ไม่เป็นไร ที่โรงเตี๊ยมมีอาหาร” เจ๋อหลานพูดจบ ก็โบกมือให้เขา “พวกเราไปก่อนนะ ไม่ต้องไปส่งหรอก พบกันพรุ่งนี้”

“ให้ข้าไปส่งพวกเจ้าเถอะ!” จิ่งเทียนยืนกราน

ได้เห็นหน้ากันนานขึ้นอีกนิด ก็ยังดี

เจ๋อหลานส่ายหน้า “ไม่ เจ้าเป็นฮ่องเต้ของแคว้นแคว้นหนึ่ง ไม่ต้องส่งข้าหรอก”

จิ่งเทียนทำได้เพียงพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นก็ได้"

เขามองดูเจ๋อหลานหันหลังเดินจากไป เหลิ่งหมิงหยู่พูดขณะที่เดินลงไปชั้นล่างว่า "พี่สาว ข้ายืนเสียจนขาเป็นเหน็บชาไปหมดแล้ว"

“กลับไปค่อยให้แม่นางโจวนวดให้เสียหน่อย” น้ำเสียงของเจ๋อหลานฟังแล้วเอ็นดูอีกฝ่ายมาก

“ดี!” เหลิ่งหมิงหยู่พูดไปพลาง ก็ประคองเจ๋อหลานลงบันไดไปพร้อมกัน

จิ่งเทียนพิงราวบันไดเฝ้ามองนางเดินจากไป ในใจรู้สึกอึดอัดทรมานจนพูดไม่ออก แม้ว่าเขาจะเคยคาดเดาได้ว่าผลลัพธ์จะออกมาแบบนี้ไว้นานแล้ว แต่เขาก็ยังคิดเข้าข้างตัวเอง