บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1620

นางหายใจเบาๆ กดความตื่นเต้นนิดๆ ที่เกิดขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ ปรับสีหน้า แล้วค่อยๆ หันไปมองเขา “ฉะนั้น ที่จะแต่งงานกับพี่สาวอาหลานหญิงชาวบ้านเป่ยถัง ก็เป็นเรื่องเท็จทั้งหมด?”

รูม่านตาจิ่งเทียนหดเล็ก “เจ้า...โกรธหรือ?”

“เปล่า” เจ๋อหลานส่ายหน้า ประกายแสงสะท้อนอยู่บนใบหน้าสะอาดของนาง นัยน์ตาที่อยู่ด้านล่างหน้าผากอันเป็นระเบียบกลับคืนสู่ความนิ่งสงบแล้ว "เพียงแต่ เหตุใดท่านไม่ให้คนส่งจดหมายให้ข้าตรงๆ บอกว่าตามหาข้ามาตลอด? หากท่านส่งจดหมายมา ข้าก็ยินดีจะพบสหายสักหน่อย แต่ท่านกลับประกาศการแต่งงาน ทั้งยังเชิญแขกต่างแดน ทำจนเป็นเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ แล้วนี่ท่านจะยุติเรื่องอย่างไร?"

ทันใดนั้นเขาก็มีความกล้าอย่างทุบหม้อข้าวจมเรือ เดินไปยืนอยู่ตรงหน้านางช้าๆ มองนัยน์ตาดำสนิทของนาง เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แทบเป็นการเอาแต่ใจ “มิจำเป็นต้องยุติ ข้าประกาศกับใต้หล้าแล้ว ว่าฮองเฮาของข้าก็คือหยู่เหวินเจ๋อหลาน ข้ากำลังรอเจ้าเติบโตอยู่”

เจ๋อหลานผงะ “ท่านพูดเช่นนี้จริงหรือ?”

จิ่งเทียนเห็นนางดูเหมือนจะเคืองนิดๆ จิตใจจึงดำดิ่งลงไปเล็กน้อย ดวงตาหงส์มีความเศร้าหมองปกคลุมชั้นหนึ่ง ถามหยั่งเชิง “เจ้า...ยินดีหรือไม่?”

เจ๋อหลานลังเลครู่หนึ่ง หนุ่มน้อยในความทรงจำคนนั้น เหยียบแสงดาวกลับมา เขาในตอนนั้นจับข้อมือนาง บอกกับนางอย่างอบอุ่น ว่าอีกสิบปีให้หลัง หากเขายังไม่ตายก็จะกลับมาสู่ขอนาง เสียงแห่งความยึดมั่นและความคลั่งนั้นก้องอยู่ในหัว อดีตและปัจจุบันพัวพันอยู่ด้วยกัน นางไม่รู้ว่าควรรับมืออย่างไร “ข้า...”

ครั้นจิ่งเทียนเห็นนางลังเล หัวใจก็ระส่ำ ตื่นตระหนก ตระหนกมาก เบี่ยงใบหน้าไปเล็กน้อย “เจ้าไม่จำเป็นต้องตอบเดี๋ยวนี้ อีกสองสามปี หรือจะอีกสิบปี ยี่สิบปีค่อยตอบก็ได้”

“แต่...”

“ไม่ ไม่ เจ้าไม่ต้องพูดอีก” เขาไม่อาจรักษาความน่าเกรงขามที่ผุดขึ้นมาชั่วแวบหนึ่งต่อหน้านางได้แล้ว แผนการนี้ เขารู้ตัวว่าสู้ด้วยเหตุผลไม่ได้ ใบหน้าสง่างามหล่อเหลาเจือความซีดขาวเล็กน้อย “ยังไม่ต้องตอบคำถามนี้ เรา...เจ้าเดินทางมาคงหิว ข้าให้คนเตรียมของที่เจ้าชอบแล้ว เรากินข้าวกันก่อนเถอะ ดีไหม?”

“ของที่ข้าชอบ?” เจ๋อหลานชะงัก

“ของที่ข้าเดาว่าเจ้าจะชอบ” ความมั่นใจของเขาพร่องลงไปทุกที หากนางรู้ว่าตนสืบเรื่องของนางมาตลอด จะโกรธมากกว่าเดิมหรือไม่?

เจ๋อหลานหัวเราะ รอยยิ้มสดใสยิ่งกว่าดวงดารา “ได้!”

ขณะที่นั่งลง นางก็พลอยโล่งอก

นางไม่อาจคาดเดาความคิดต่างๆ ของพี่ชายน้อยจิ่งเทียน เขาแอบทำเรื่องมากมายขนาดนี้ แต่นางกลับไม่สามารถตอบรับอะไรได้

นางไม่เคยคิดเรื่องการแต่งงานของตัวเอง

นางเพิ่งอายุสิบเอ็ดปี

เขาทำเพื่อนางมากมายเพียงนี้ ทำให้นางรู้สึกกดดันนิดๆ

แต่หากบอกว่าไม่ประทับใจเลยเช่นนั้นก็โกหก เด็กสาววัยนี้ลุ่มหลงง่ายมาก

ข้างโต๊ะวางของขวัญที่ใช้ผ้าต่วนห่อไว้ชิ้นหนึ่ง สายตานางเพิ่งกวาดมองไป จิ่งเทียนก็รีบไปหยิบแล้ววางลงกับพื้น สีหน้าไม่เคอะเขิน

“ให้ข้าหรือ?” นัยน์ตาเจ๋อหลานเป็นประกาย ท่าทางคาดหวังเล็กน้อย

จิ่งเทียนหน้าแดงระเรื่อ “ใช่!”

เขาค่อยๆ หยิบขึ้นมาแล้วเริ่มหัวเสีย หรือของขวัญชิ้นนี้จะบุ่มบ่ามไป

เวลานั้นเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นรูปแบบการพบหน้าเช่นนี้? เขาประมาณได้ไม่ดีเลยสักนิด

นิ้วมือดันของขวัญไปเบาๆ มอบอยู่ตรงหน้าเจ๋อหลาน แววตาหลบลี้เล็กน้อย “เป็นของเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเจ้าจะชอบหรือเปล่า”

เจ๋อหลานเปิดผ้าต่วนออก และเปิดกล่องผ้าแพรสีแดงอีกชั้น เป็นหยกแกะสลักชิ้นเล็กๆ

เป็นหยกชั้นดี เนื้องามใสมองเห็นทะลุราวกับกระจก สะอาดแวววาว ทีแรกเจ๋อหลานนึกว่าเป็นรูปสลักเจ้าแม่กวนอิม ไหนเลยจะรู้ว่าพอดูชัดๆ แล้ว กลับพบว่าที่แกะสลักนั้นเป็นโฉมหน้าของนางเอง