บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1630

คนที่มาคืออาจารย์ของเจ๋อหลาน ฉีฮั่วนั่นเอง

แต่หยวนชิงหลิงแทบจะจำเขาไม่ได้

เห็นเขาแต่งกายในชุดของแคว้นจิน เป็นชุดเสื้อคลุมตัวกว้าง ใบหน้าดูอิ่มสมบูรณ์ขาวขึ้นมาก ทั้งยังไว้หนวดเครา ถ้าไม่ใช่เพราะดวงตาคมกริบวาววับที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์คู่นั้นของเขา ก็คงจะจำไม่ได้แล้วจริง ๆ

“อาจารย์ ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?” เจ๋อหลานถามด้วยท่าทางดีใจ

ฉีฮั่วลูบเคราของตัวเอง มองลูกศิษย์พลางแย้มยิ้ม "อาจารย์มาอยู่ที่นี่ได้ระยะหนึ่งแล้วล่ะ มาเป็นราชครูอยู่ที่แคว้นจิน พอจะหลบเลี่ยงอาจารย์แม่ของเจ้าไปได้ช่วงหนึ่ง แล้วพวกเจ้ามาทำอะไรที่แคว้นจินกันหรือ?”

“มาที่แคว้นจินนานแค่ไหนแล้วเจ้าคะ? แล้วทำไมถึงไม่มาหาข้าบ้างเลย?” เจ๋อหลานถาม

"มีเรื่องบางอย่างต้องทำน่ะ" ฉีฮั่วดูมีบุคลิกที่มั่นคงหนักแน่นขึ้นมาก ท่วงท่ายามพูดจามีความสง่างามยิ่งใหญ่สมกับตำแหน่งราชครู หยวนชิงหลิงจำได้ว่าหยางหรูไห่เคยบอกว่าเขาเป็นร่างทรง มาตอนนี้เขาเริ่มมีลักษณะตามที่ว่านั้นจริง ๆ แล้ว

“ เจ๋อหลาน เจ้ากับแม่ตามข้ากลับไปที่จวนของข้าก่อนเถอะ พวกเราไปคุยกันที่นั่น” ฉีฮั่วพูด

ดวงตาของเจ๋อหลานเบิกกว้าง "ตอนนี้ท่านมีจวนแล้วอย่างนั้นรึ?"

ฉีฮั่วพูดด้วยสีหน้าไม่ยี่หระ "เป็นตั้งราชครูแล้ว จะไม่มีจวนของตัวเองได้อย่างไรล่ะ?"

“ดีเลย ข้าอยากจะไปดูจวนของท่านสักหน่อย แล้วก็จะไปอยู่ที่นั่นสักสองสามวัน แล้วก็จะดื่ม..... น้ำผลไม้กับอาจารย์สักหน่อยด้วย” เจ๋อหลานดีใจมากจนเกือบจะหลุดปากพูดผิดเสียแล้ว ยังดีที่หัวไวเปลี่ยนคำพูดได้ทันท่วงที

แววตาร้อนเนื้อร้อนตัวเพราะทำผิดของฉีฮั่ว ปรายมองไปที่ใบหน้าของหยวนชิงหลิง จะให้นางรู้ไม่ได้ว่าเขาเป็นหัวโจกพาลูกศิษย์ตัวน้อยไปดื่มเหล้า

หยวนชิงหลิงแสร้งทำเป็นฟังไม่เข้าใจ แม้ว่านางจะค่อนข้างกังวลที่เจ๋อหลานเพิ่งจะอายุแค่นี้ก็ดื่มเหล้าเสียแล้ว แต่ของอย่างหนึ่งย่อมมีของอย่างหนึ่งที่พิชิตได้ เรื่องแบบนี้นางไม่สะดวกที่จะพูด แต่สามารถไปขอให้หยางหรูไห่ช่วยพูดกับทางภรรยาของฉีฮั่วแทน จะดูเหมาะสมกว่า

เยว่เอ๋อภรรยาของฉีฮั่วเป็นคนค่อนข้างหัวโบราณ ไม่มีทางอนุญาตให้เจ๋อหลานดื่มเหล้าแน่

เมื่อขึ้นรถม้าแล้ว ก็ตรงไปยังจวนราชครูของฉีฮั่วทันที

จวนนี้มีขนาดใหญ่มาก ตกแต่งด้วยรูปแบบใหม่ เครื่องใช้ภายในจวนต่างก็ดูมีราคาล้ำค่ามาก เห็นได้ว่าฮ่องเต้แห่งแคว้นจินให้ความสำคัญกับเขามากจริง ๆ

ฉีฮั่วให้เจ๋อหลานไปเดินดูทั่วทั้งจวนเองตามสบาย จากนั้นค่อยเชิญหยวนชิงหลิงไปที่ห้องโถงหลัก หลังจากส่งคนรับใช้ที่ยกชามาให้ออกไปแล้ว ฉีฮั่วก็ถามว่า " ดอกเตอร์มาเพื่อสำรวจตรวจสอบฮ่องเต้แคว้นจินสินะ?"

“ใช่ ฉันมาตรวจสอบบางเรื่อง ทำไมคุณถึงมาเป็นราชครูแห่งแคว้นจินได้ล่ะ? ก่อนหน้านี้พวกเราไม่เคยรู้มาก่อนเลย มิน่าล่ะ พอเราย้อนเวลากลับไปในยุคปัจจุบันทีไร ก็ไม่เคยเจอคุณซักที ที่แท้คุณก็มาอยู่ที่นี่ได้ซักพักแล้วนี่เอง งั้นเรื่องที่ฮ่องเต้แคว้นจินตั้งใจจะแต่งงานกับเจ๋อหลาน คุณก็รู้หมดแล้วสินะ?

"รู้สิ"

“รู้แล้ว… คุณเห็นด้วยงั้นเหรอ?” หยวนชิงหลิงตกตะลึง

ฉีฮั่วหัวเราะ ในดวงตามีแววสงสารเห็นใจแวบหนึ่ง "ถ้าเรื่องเห็นด้วยคือไม่เห็นด้วย แต่เด็กคนนี้นิสัยดื้อรั้น คิดจะทำอะไรก็ต้องทำให้ได้ พูดโน้มน้าวยังไงก็ไม่ฟัง"

“มีเรื่องอะไรที่คุณโน้มน้าวไม่ได้ด้วยเหรอ?” หยวนชิงหลิงรู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ ถ้าเขาไม่สามารถโน้มน้าวด้วยคำพูด ก็ไม่ใช่ว่ายังมีกำปั้นหรอกเหรอ? แต่ไหนแต่ไรมา ก็เห็นเขาใช้กำลังมาตลอดนี่?

นั่นคือเจ๋อหลานนะ ลูกศิษย์หัวแก้วหัวแหวนที่เขาทะนุถนอมฟูมฟักไว้บนฝ่ามืออย่างดีไง

“ เฮ้อ ปล่อยให้เขาทำไปเถอะ ยังไงมันก็ไม่มีผลกระทบอะไรกับเจ๋อหลานอยู่แล้ว แถม .....จะว่ายังไงดีล่ะ ก็ถือซะว่าเป็นวาสนาที่ให้ได้มาพบเจอกัน เพราะถึงยังไงคุณก็รู้อยู่แล้วนี่ ว่าเขาจะอยู่ได้อีกไม่นาน”

หยวนชิงหลิงดีดตัวขึ้นนั่งตัวตรง "หา? เกิดอะไรขึ้น? เขาป่วยหนักอย่างนั้นเหรอ?"

“คุณไม่ได้มาที่นี่เพราะเรื่องนี้หรอกเหรอ?” ฉีฮั่วตกตะลึง

“ไม่ใช่นะ.... ฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย ฉันมาตรวจสอบเรื่องอื่นต่างหาก คือว่าฉันตั้งใจมาเจาะเลือดเขาหลอดนึงเพื่อจะเอากลับไปทดสอบ สรุปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ตอนนี้หยวนชิงหลิงตื่นตระหนกมากแล้วจริง ๆ ฮ่องเต้น้อยอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว เป็นเพราะหนอนน้ำแข็งเหรอ? งั้นเจ้าห้าก็......

“โอ๋ คุณไม่รู้เหรอ? ฉันยังนึกว่าเยว่เอ๋อยัยผู้หญิงปากมากนั่นจะบอกคุณแล้วซะอีก”