บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1649

เจ๋อหลานเอ่ยอย่างดีใจว่า “จริงหรือ เช่นนั้นก็ดีมากเลย ข้าเกรงว่าระหว่างทางจะเหงา มีเจ้าเป็นเพื่อนเดินทางท่องเที่ยวระหว่างกลับไป เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ ”

“ท่องเที่ยวไปด้วยระหว่างกลับ เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ ”จิ่งเทียนคิดถึงภาพนี้ หัวใจก็ตื่นเต้นขึ้นมา ชาตินี้ เขายังไม่เคยออกไปท่องเที่ยวเลย

อีกอย่าง ยังมีเจ๋อหลานอยู่ด้วย

“แต่ข้าต้องจัดการเรื่องในแคว้นก่อน”จิ่งเทียนพูดกับเจ๋อหลาน

“ข้าจะรอเจ้า รออีกสองวันค่อยออกเดินทางกัน ”เจ๋อหลานเอ่ยขึ้นอย่างเข้าใจดี เพราะว่าการไปครั้งนี้ไม่ใช่เวลาสามวันห้าวัน

“ได้ เจ้ารอข้านะ”หัวใจของจิ่งเทียนยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกลิงโลด

เจ๋อหลานอาศัยอยู่ในวังหลวงเป็นการชั่วคราว เขาจัดการเรื่องงาน คาดว่ายังต้องใช้เวลาอีกวันสองวัน

ที่จริงท่านแม่ได้ให้นางบอกกับจิ่งเทียนถึงจุดประสงค์ที่ไปครั้งนี้ตรงๆ แต่นางคิดแล้วรู้สึกว่าอย่างไรเสียก็โกหกไปก่อนจะดีกว่า อย่างน้อยตลอดการเดินทางหัวใจของจะได้ไม่ต้องมีภาระต้องแบกรับไว้มากนัก อีกอย่าง ถ้าบอกกับเขาตรงๆ เขาอาจจะไม่ไปก็ได้

เขารู้ว่าตัวเองไม่สบายแล้ว ท่านแม่เองก็เคยส่งจดหมายมาให้อาจารย์ บอกว่าจะทำการทดลองยาเพื่อรักษาให้เขา เขาเขียนจดหมายขอบคุณตอบกลับไป แต่กลับเก็บหนังสือแต่งตั้งฮองเฮากลับมา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มีความหวังอะไรต่อการรักษาเลย

คาดว่าคงเป็นเรื่องที่ถูกสาปไว้ก่อนหน้านี้ จะอยู่ได้ไม่เกินอายุสิบแปด เขารู้ว่าไม่มีความหวังที่จะฝืนชะตากรรมได้

ด้วยเหตุนี้ เขาคงไม่มีทางไปรักษาตัวที่เป่ยถัง เพราะถ้าหากไปแล้วเกิดอะไรขึ้นที่เป่ยถัง เช่นนั้นเป่ยถังคงล้างมลทินได้ยาก

เขาต้องไม่ยอมให้เป็นเช่นนี้แน่

อีกอย่าง ถ้าไม่บอกเขา เขาสามารถไปถึงเป่ยถังได้ในฐานะของฮ่องเต้แห่งแคว้นจิน เป็นการไปมาหาสู่ในฐานะผู้นำของประเทศ

แต่ถ้าหากเป็นการไปร้องขอเลือดเพื่อทำการรักษา เช่นนั้นในใจเขาคงจะรู้สึกต่ำต้อยลงเป็นแน่

หลังจากผ่านไปสองวัน จิ่งเทียนจัดการงานในแคว้นเสร็จแล้ว ให้เสนาบดีควบคุมดูแลราชสำนัก เตรียมของขวัญไว้หลายคันรถเริ่มออกเดินทางไปยังเมืองหลวงแห่งเป่ยถัง

จิ่งเทียนที่ออกจากวังหลวง ราวกับได้กลายเป็นคนละคน ภาระที่แบกอยู่บนบ่าราวกับได้รับการยกออกไป ดูผ่อนคลายมีความสุขมาก

“ข้าชื่นชอบป่าและภูเขามาก ตอนเด็กข้าเติบโตป่า ที่นั่นมีทะเลสาบน้ำแข็งผืนใหญ่ ตลอดทั้งปีมีน้ำแข็งปกคลุมเป็นเวลาแปดเดือน ช่วงฤดูร้อนทะเลสาบน้ำแข็งจะละลาย ข้าจะนั่งดูลมภูเขาที่พัดผิวน้ำอยู่ข้างทะเลสาบ ความรู้สึกนั้นช่างเป็นอิสระจริงๆ ”

“เช่นนั้นต้องสวยงามมากแน่ๆ”เจ๋อหลานดูแล้วเหมือนจะใฝ่ฝันอยากเห็นมาก พูดด้วยรอยยิ้มว่า“วันหน้าหากมีโอกาส เจ้าพาข้าไปเที่ยวที่ทะเลสาบนะ”

จิ่งเทียนเอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า“ได้ รอให้ถึงปลายฤดูใบไม้ร่วงพวกเราก็ไปกันได้แล้ว ถึงตอนนั้นน้ำแข็งเพิ่งจะเกาะตัวกันไม่นาน ในป่ายังมีความเขียวขจีอยู่ ไม่ได้ขาวโพลนไปทั้งหมด ยิ่งสวยมาก”

เจ๋อหลานสามารถนึกภาพออก อยากจะไปเห็นด้วยตาจริงๆ

เดิมทีเจ๋อหลานคิดว่าต้องเร่งเดินทาง แต่เห็นเขาดีใจเช่นนี้ ก็เดินทางให้ช้าลง ในเมื่อก็ไม่สนใจเวลาที่ยืดยาวออกไปอีกแค่ไม่กี่วัน

เดินทางเที่ยวเล่นไปตลอดทาง เป็นเวลาครึ่งเดือนกว่าจะไปถึงเมืองหลวงของเป่ยถัง

ก่อนเข้าเมืองหลวง จิ่งเทียนก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เอาแต่จัดการรับรูปลักษณ์ภายนอกของตัวเองอยู่ตลอด

หลังจากเข้าไปในเมืองหลวงแล้ว เขาได้พบกับท่านพ่อของเจ๋อหลาน ฮ่องเต้แห่งเป่ยถัง

แม้ว่าทั้งสองคนจะเป็นถึงฮ่องเต้ แต่ว่า เพราะความสัมพันธ์กับเจ๋อหลาน เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนรุ่นหลัง และฮ่องเต้แห่งเป่ยถังเป็นบุคคลที่เขาเลื่อมใส ถ้าใช้คำพูดของราชครูฉีฮั่วมาพูด คนที่ตนเองเลื่อมใสนั้น เรียกว่าไอดอล ส่วนตัวเองนั้นเรียกว่าแฟนคลับ

แฟนคลับเจอไอดอล ตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง

“เจ้าไม่ต้องตื่นเต้น พ่อข้าเป็นคนที่ดีมาก ไม่เคยโมโหเลย”เจ๋อหลานเห็นเขาตื่นเต้นจนสีหน้าก็เปลี่ยนไปแล้ว จึงพูดปลอบพร้อมรอยยิ้ม

จิ่งเทียนปรับลมหายใจ ปรับอารมณ์ สูดหายใจเข้าลึกๆ“อืม ข้ารู้แล้ว”

แต่ในใจกลับยิ้มขม นั่นเพราะไม่โมโหกับนางต่างหาก

สำหรับเขาที่เคยคิดจะแต่งงานกับเจ๋อหลาน ฮ่องเต้แห่งเป่ยถังคงไม่มีสีหน้าดีๆให้ดูแน่

เป่ยถังก็รู้เรื่องที่ฮ่องเต้แห่งแคว้นจินมาเยือน

ก่อนที่เจ๋อหลานจะออกเดินทาง ก็ได้บอกกล่าวกับพ่อแม่แล้ว จิ่งเทียนนั้นมาในรูปแบบของฮ่องเต้น้อยไปคำนับฮ่องเต้ใหญ่ เป็นการไปมาหาสู่ระหว่างประเทศทั่วไป