บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1648

อาศัยช่วงกลางคืน นางนั่งอยู่บนหลังของฟีนิกซ์น้อย ขึ้นไปบนภูเขา

มองไปยังเมืองหลวงของแคว้นจินที่อยู่ไกลออกไป ราวกับอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมจริงๆ

ที่จริงนาก็ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมแคว้นจินจึงได้สร้างเมืองหลวงเอาไว้บริเวณชายแดนระหว่างสองแคว้น ถ้าหากเป่ยถังจะรุกรานแคว้นจิน ไม่ใช่เรื่องที่แค่ก้าวเท้าข้ามไปเท่านั้นหรอกหรือ

นอกเสียจากเขารู้สึกว่าแคว้นจินกับเป่ยถังจะเป็นพันธมิตรที่ดีกันตลอดไป ไม่เช่นนี้ ก็ไร้เหตุผลจริงๆ

หวังว่าเขาจะไม่เป็นไร จากนั้นทั้งสองแคว้นสามารถเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไปเรื่อยๆ

“ฟีนิกซ์น้อย เจ้าว่า เขาจะเป็นอะไรหรือไม่”เจ๋อหลานลูบไปที่ปีกของฟีนิกซ์น้อย และถามขึ้น

ฟีนิกซ์น้อยยืนอยู่ข้างกายนาง เก็บปีกให้เรียบร้อย มองไปยังเมืองหลวงแห่งแคว้นจินพร้อมกับนาง จากนั้นก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

“ข้าเองก็คิดว่าไม่เป็นไร ”ดวงตาสีดำของเจ๋อหลานมีแววแห่งความมั่นใจ จากนั้น ก็ยิ้มออกมา “ท่านแม่บอกว่า เขาเก็บหนังสือแต่งตั้งฮองเฮากลับไปแล้ว เจ้าสิ่งนั้น ตอนที่เสด็จลุงสี่ให้ข้าดู ข้ามองแค่แวบเดียว ไม่รู้ว่าข้างในนั้นเขียนชื่นชมข้าไว้อย่างไรบ้าง”

นางยื่นมือไปกอดฟีนิกซ์น้อยเอาไว้ ใช้หน้าซุกซบไปกับขนของมัน “ถ้าหากเขาตายแล้ว ข้าคิดว่าข้าคงรู้สึกเสียดายมาก”

ฟีนิกซ์น้อยนิ่งเงียบ

วันรุ่งขึ้น เจ๋อหลานพาฟีนิกซ์น้อยไปยังเมืองเหลียงโจว ตรงไปยังเมืองหลวง

เจ๋อหลานแทบจะกลายเป็นแขกประจำของราชวังไปแล้ว ไม่ต้องยื่นเทียบเชิญ องครักษ์ของวังหลวงก็รู้แล้วว่าเป็นนาง หลังจากคำนับแล้ว ก็รีบพานางเข้าไปในวังหลวงทันที

จิ่งเทียนได้ยินว่านางมา ก็ดีใจมาก ได้ตั้งโต๊ะน้ำชาเอาไว้ในหอทงเทียน เชิญนางไปที่หอทงเทียน

ลมแรงมาก เขาสวมชุดผ้าไหมสีเหลืองสดใสทั้งตัว แววตาแจ่มใส ใบหน้าหล่อเหลา ต้อนรับนางด้วยรอยยิ้ม

ในแววตาของเขาไม่มีความขุ่นมัวเลยสักนิด แจ่มใสราวกับดวงอาทิตย์อันเจิดจ้า ราวกับไม่รู้เรื่องราวที่เขาถูกสาปเลยแม้แต่น้อย

แต่ท่านแม่บอกว่า ได้ให้ฉีฮั่วบอกกับเขาแล้ว

เขารีบเชิญเจ๋อหลานนั่งอย่างตื่นเต้น และสะบัดชุดยาวของตนเองนั่งลงด้วย ใบหน้าสดใสยิ้มแย้ม พูดขึ้นว่า “ข้าให้คนเตรียมชากุหลาบเอาไว้ เจ้าลองชิมดูว่าชอบหรือไม่ ยังมีของว่างอีกมากมาย ล้วนเป็นพ่อครัวที่เชิญมาจากเป่ยถังเป็นคนทำ”

เจ๋อหลานประหลาดใจมาก “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะมา”

เขายิ้มและส่ายหน้า“ข้าไม่รู้ แต่ข้าจะให้พ่อครัวทำของเหล่านี้ทุกวัน เช่นนั้นถ้าเจ้ามาก็จะได้กิน ”

แววตาของเจ๋อหลานแวววาวขึ้น “ขอบคุณที่ท่านดีกับข้าถึงเช่นนี้ ”

“ไม่ใช่ แต่เป็นเพราะข้าเองก็ชอบกิน ทุกสิ่งของเป่ยถัง ข้าล้วนชื่นชอบ ยังมีวัฒนธรรมชาของเป่ยถัง ข้าชอบที่สุด” จิ่งเทียนยิ้มพลางอธิบาย

“ชา……”เจ๋อหลานมองน้ำชาสีใสที่เพิ่งจะถูกชงออกมา “ตัวข้าเองคิดว่า ชานมอร่อยกว่านี้มาก ข้ายังไม่ถึงอายุที่จะชื่นชมชา”

“ชานม เอ่านมชงเข้าไปด้วยกันอย่างนั้นหรือ อร่อยหรือไม่” จิ่งเทียนสีหน้าจริงจัง หันหน้ากลับไปสั่งการอะเฉิน“ประเดี๋ยวเจ้าลองไปถามคนในครัว ว่าทำชานมเป็นหรือไม่ ”

เจ๋อหลานรู้สึกว่าการทำชานมนั้นไม่ยาก แต่เกรงว่าพ่อครัวของที่นี่จะไม่เคยเห็นมาก่อน ทำไม่ได้ จึงพูดว่า“บางทีเขาอาจจะทำไม่เป็น ครั้งหน้าข้าจะสอนพวกเขาเอง”

“เจ้าสอนข้าดีกว่า ข้าหัวไว เรียนรู้ได้เร็ว ” จิ่งเทียนรีบพูดขึ้น

เจ๋อหลายยิ้ม “ได้ ข้าจะสอนเจ้า”

จิ่งเทียนเอ่ยอย่างจริงจังว่า“ต้องสอนจริงๆนะ”

เจ๋อหลานเห็นบางอย่างจากสายตาของเขา รอยยิ้มค่อยๆหายไป และพูดอย่างจริงจังเช่นกันว่า “ได้”

หลังจากดื่มชาไปแล้วหนึ่งกา เจ๋อหลานก็พูดขึ้นว่า“ข้ามาจากภูเขาเหมืองแร่ เพราะอีกสองวันข้าก็จะกลับเมืองหลวงแล้ว ฉะนั้นจึงมาบอกลาท่านเป็นการเฉพาะ”

จิ่งเทียนนิ่งอึ้ง “เจ้าจะกลับเมืองหลวงหรือ กลับไปนานแค่ไหน ”

เจ๋อหลานส่ายหน้า “ไม่รู้ ไม่แน่ว่าเป็นหนึ่งปี สองปี หรือไม่ก็สามปี เพราะว่าเหมืองแร่ได้เปิดทำการอย่างราบรื่นแล้ว ทุกสิ่งของเมืองโร่ตูเฉิงต่างก็เข้าที่เข้าทางแล้ว ข้าควรจะกลับไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อแม่ให้มากขึ้น”