บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1656

คนในจวนอ๋องซ่า ยังคงรู้สึกตื่นเต้นมาก

เวลาผ่านไปรวดเร็วมาก ทุกสิ่งที่ประสบพบเจอในหลายปีมานี้ รวมไปถึงการทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยกับอ๋องชินเฟิงอันในแคว้นอื่นๆ แต่ท้ายที่สุดแล้วรากเหง้าก็อยู่ที่เป่ยถัง อยู่ที่จวนอ๋องซู่ อยู่ที่หอจัยซิง

คนที่หัวใจไม่อาจจะลืมเลือนได้ ก็เป็นคนในจวนเหล่านี้

องค์รัชทายาทนับว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์กับพวกเขาแน่นแฟ้นนัก มีเพียงอ๋องผิงหนานหยู่เหวินจี๋กับอ๋องชางที่สนใจ

แต่ว่าฮ่องเต้ฮุยจงและฮองเฮาเหยียนซูหลิ่ว หัวใจของพวกเขานั้นคิดถึงจริงๆ โดยเฉพาะคนหลังจะคิดถึงมากเป็นพิเศษ

เช้าวันรุ่งขึ้น ในจวนเริ่มทำความสะอาดอย่างรู้สำนึก เก็บข้าวของให้เรียบร้อย ราวกับจะต้อนรับแขกที่มีเกียรติสูงส่งที่สุด

อาการของแม่นมชิวดีขึ้นแล้ว ได้ชวนท่านน้าอีกสองคน ไปเลือกซื้อเนื้อที่ตลาดมาเก็บไว้ในคลังน้ำแข็งก่อนด้วยตนเอง

แม่นมชิวบอกว่า แม่หญิงเหยียนกลับมาแล้ว ต้องห่อเกี๊ยว เกี๊ยวที่นางห่อนั้นอร่อยที่สุด

เมื่อถึงช่วงเวลาเที่ยง สองสามีภรรยาอ๋องชินเฟิงอันได้พาองครักษ์สามคนกลับมาถึงจวน ที่ตามมาด้วยยังมีเสือและหมาป่าหิมะ

สีหน้าของอ๋องชินเฟิงอันหนักอึ้ง กลับมาถึงจวนแล้วก็ตรงไปยังหอจัยซิง

“ไม่ต้องคิดมากแล้ว คนก็กลับมาถึงแล้ว”ชายาเฟิงอันกล่อมเขา

“อืม”อ๋องชินเฟิงอันเงยหน้าขึ้น มองทุกสิ่งที่อยู่ในหอจัยซิง ทุกสิ่งที่มีอยู่ราวกับไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ต้นไม้ใหญ่ที่เคยมัดตัวองครักษ์เงาดำมาก่อนยังคงผลิใบแน่นหนา พวกเขาได้ใช้ชีวิตช่างที่ยากจนที่สุดกันที่นี่ ตอนนั้นมีปัญหามากมาย แต่ก็เป็นช่วงที่มีความสุขที่สุด

“โล่หมัน บางครั้งคนเรามีชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็ง ก็เพราะในใจมีความคิดคำนึง แต่การจะให้ความคิดคำนึงนี้สมหวัง อาจไม่ใช่ผลดีที่สุด”

“ข้าเข้าใจ แต่พวกเขาก็ต้องกลับสู่จุดกำเนิด”ชายาเฟิงอันพูด

“พี่เหว่ย พี่สะใภ้ พวกท่านกลับมาแล้วหรือ”อ๋องผิงหนานหยู่เหวินจี๋เดินเข้ามาหาอย่างดีใจ เขามองไปทางโล่หมัน ใบหน้ามีแววตื่นเต้น

“พวกเขาบอกว่าท่านพ่อกับท่านอาสามจะกลับมา”

ชายาเฟิงอันมองหยู่เหวินจี๋อย่างอ่อนโยน “ใช่ พวกเขาจะกลับมา คาดว่าถ้ามาไม่ถึงในช่วงค่ำ ก็คงจะถึงพรุ่งนี้เช้า”

“จริงหรือ”ตอนแรกนั้นหยู่เหวินจี๋นั้นไม่เชื่อคำพูดของพวกเขา แต่คำพูดของพี่สะใภ้เชื่อได้อย่างไม่ต้องสงสัย อารมณ์ตื่นเต้นเปลี่ยนเป็นความเศร้าโศกขึ้นมา “ในที่สุดพวกเขาก็กลับมาแล้ว ยังมีแม่หญิงเหยียน ข้าคิดถึงพวกเขามากจริงๆ”

อ๋องผิงหนานได้สติในบางครั้ง เลอะเลือนในบางครั้ง และเหมือนกับเด็กน้อยในวันวานเป็นบางครั้ง แต่ว่า ไม่ว่าเขาจะอยู่ในสภาพไหน เขาก็คิดถึงพ่อมาก

ชายาเฟิงอันรู้ว่าเขาเฝ้ารอที่จะได้พบหน้ามาตลอด

“จี๋เอ๋อ ดีใจหรือไม่”ชายาเฟิงอันถามเขา

“ดีใจ ดีใจมาก ข้าคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอกันแล้ว”หยู่เหวินจี๋ดวงตาแดงก่ำ กลั้นน้ำตาเอาไว้

ชายาเฟิงอันมองเขา ยิ้มบางๆ กลับก็กลับ อย่างน้อย ทุกคนต่างก็ดีใจ

ในห้องครัวมีเสียงของการสับเนื้อดังออกมา พวกหญิงชราต่างก็คุยถึงเรื่องเก่าๆอย่างออกรส แสงแดดสาดส่องเข้ามายังลานบ้านของหอจัยซิง มีเงากระดำกระด่างตกกระทบอยู่ใต้ชายคา

องครักษ์เงาดำนั่งอยู่บนกิ่งไม้ เหมือนกับก่อนหน้านี้ตอนอยู่หอจัยซิงและทำการเฝ้าเวร บนต้นไม้เย็นสบาย และสามารถมองออกไปได้ในระยะไกล เป็นตำแหน่งที่เหมาะสำหรับการเฝ้ายามและลาดตระเวนในช่วงกลางคืน

เหล่าทหารในหอจัยซิง ต่างก็กลับมายืนประจำตำแหน่ง มองไปทางประตูอย่างพร้อมเพรียงกัน รอเงาร่างที่ไม่เจอกันมานาน

ผู้อาวุโสทั้งสามแห่งเรือนทิงหยู่เซวียนก็พาฉางกงกงกับแม่นมสี่มาด้วย ทั่วทั้งหอจัยซิง มีผู้คนอยู่เต็มไปหมด แม้แต่ขอบบ่อน้ำก็มีคนนั่งอยู่

“ซูฟู่ตายแล้ว”องครักษ์เงาดำที่อยู่บนต้นไม้พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ซูฟู่ ตระกูลซู บิดาของอดีตไทเฮา ปู่ของเสด็จแม่ของหยู่เหวินเห้าเสียนเฟย เขาเคยเป็นส่วนหนึ่งในจวนอ๋องซู่และหอจัยซิง