บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1678

เหล่านักเรียนบนดาดฟ้าล้วนตกใจกลัวจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร แม้จะบอกว่าโรงเรียนนี้เป็นเตาเผานักเรียนที่ไม่เอาไหน แต่จะมีสักกี่คนที่เคยเห็นโลกความจริง?

พวกเขาทำได้เพียงยืนขาอ่อนดูอยู่ตรงนั้น มีไม่กี่คนที่มีความกล้าพูดเกลี้ยกล่อมตู้เหวินจื้อ อย่าคิดสั้นเช่นนี้ ชีวิตมีค่ามาก ต้องคิดถึงพ่อแม่พูดคำเหล่านี้

แต่ว่า อารมณ์ของตู้เหวินจื้อตื่นตระหนกมาก คิดไม่ถึงว่าจะยืนบนแท่นหินเล็กๆ ร้องไห้ตะโกนกับพวกเขาว่า “พวกนายจะเข้าใจอะไร? พวกนายไม่เข้าใจอะไรเลย ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว”

การกระทำนี้ของเขา ทำให้ทุกคนตกใจจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น ด้านนอกไม่มีการขวางกั้นใดๆแล้ว เขาเคลื่อนไหวมากอีกหน่อย ก็จะตกลงไปแล้ว

ผู้คุมหอพักและคุณครูวิ่งขึ้นมาจนแทบจะขาดใจแล้ว ไฟฉายอันใหญ่ส่องไปด้านนอก ครูประจำชั้นห้องหนึ่งหัวหน้าระดับชั้นฟางเห็นนักเรียนของตัวเองเป็นแบบนี้ น้ำตาก็ไหลออกมาแล้ว หอบและกดเสียงกล่าว“เหวินจื่อ เหวินจื่อ อย่าขยับ”

ตู้เหวินจื้อมองดูหัวหน้าระดับชั้นฟาง ยิ่งร้องไห้เสียงดัง คุณครู ผมทำผิดต่อครู ครูไม่ต้องสนใจผม ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว

หัวหน้าระดับชั้นฟางเช็ดน้ำตามั่วๆครู่หนึ่ง ร่างกายโน้มไปเล็กน้อยและเคลื่อนฝีเท้าไปด้านหน้าต่อด้วยความระมัดระวัง “เธอมีอะไรที่ไม่สบายใจ เธอบอกครู เรื่องอะไรก็ไม่สำคัญ เรื่องใหญ่ค้ำฟ้าครูก็จะช่วยเธอ”

“ไร้ประโยชน์แล้ว ไร้ประโยชน์แล้วครับ” ตู้เหวินจื้อกุมหน้าร้องไห้โฮ ร้องไห้ปานจะขาดใจ “ผมไม่อยากเรียนแล้ว และไม่อยากมีชีวิตแล้ว ผมไม่มีคุณพ่อแล้ว ผมคิดคุณพ่อของผม......”

หัวหน้าระดับชั้นฟางสะอึกสะอื้นเสียงหนึ่ง รีบกลั้นไว้อย่างรวดเร็ว “คุณพ่อคงไม่หวังที่จะเห็นเธอเป็นแบบนี้เด็ดขาด เหวินจื่อ ฟังนะ เธอรีบกลับมา ทุกคนล้วนเป็นห่วงเธอ”

ในดาดฟ้าทั้งกลุ่มนี้ล้วนเป็นเด็กผู้ชาย กล้าคิดกล้าทำ เดิมทีคิดว่าเป็นเพราะเขามีแรงกดดันมาก ดังนั้นจึงคิดไม่ตก คิดไม่ถึงว่าคุณพ่อจะเสียชีวิตแล้ว

เสียงร้องไห้ของเขาทำให้ทุกคนใจสลาย

หลังจากที่ปลอดภัยแล้ว ตู้เหวินจื้อยังคิดจะพลิกออกไปด้านนอกอีก หัวหน้าระดับชั้นฟางร้องไห้แล้วกอดเขาไว้ “อย่า ฟังครูพูดนะ อย่าทำแบบนี้ เธอทำให้ครูตกใจแทบตายแล้วรู้ไหม?”

เสียงของหัวหน้าระดับชั้นฟางสั่นเทาหมดแล้ว ทั้งคนก็กำลังสั่นเทาไปหมด

ตู้เหวินจื้อถูกเขากอดไว้ในอ้อมอก ร้องไห้โฮยกใหญ่ “ผมคิดถึงคุณพ่อ ผมอยากเจอเขา คุณครู ผมไม่สามารถเจอเขาได้อีกแล้ว ชีวิตนี้ของผมก็ไม่สามารถพบเขาได้อีกแล้ว คุณพ่อของผม.......”

หัวหน้าระดับชั้นฟางตบหลังของเขา มืออีกข้างเช็ดน้ำตา รอยช้ำดำอย่างหนักที่ขอบตาดำตาบวมแดงยิ่งขึ้น “ครูรู้ แต่ทำไมคุณพ่อถึงไม่บอกให้เธอรู้ว่าเขาป่วย? เขาหวังว่าเธอจะสอบได้ดี มีอนาคตที่ดี เขารักเธอขนาดนี้ เธอจะทำให้เขาผิดหวังไม่ได้นะ”

“แต่ผมอยากเจอเขา ผมอยากเจอคุณพ่อ......” ตู้เหวินจื้อยังร้องไห้อยู่ ร้องไห้จนใจจะขาด