บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1679

ผู้คุมหอพักโน้มน้าวให้ทุกคนกลับไปด้วยเสียงสะอึกสะอื้น แต่ไม่ว่าใครก็ไม่ไป มีคนขึ้นไปด้านหน้าก้าวหนึ่ง กล่าวสะอึกสะอื้น“พวกเราจะอยู่เป็นเพื่อนตู้เหวินจื้อที่นี่”

“ใช่ พวกเราจะอยู่เป็นเพื่อนเขา พวกเราไม่ไป”

เพื่อนนักเรียนตะโกนประโยคนี้ด้วยเสียงสะอึกสะอื้นทีละคนๆ เสียงแต่ละประโยคตกเข้าหูของตู้เหวินจื้อ เสียงร้องไห้ของเขาค่อยๆต่ำลงไป

หลี่เจี้ยนฮุยพยุงหยู่เหวินหวงไว้ มองดูเขาแวบหนึ่ง แวบหนึ่งนี้ เป็นความนับถืออย่างจริงใจ

หากว่าไม่ใช่เขา ตู้เหวินจื้อก็ตายไปแล้ว

“นายไม่เป็นไรหรอกนะ?” หลี่เจี้ยนฮุยถามเบาๆคำหนึ่ง

“ไม่เป็นไร!” ในใจของหยู่เหวินหวงก็เป็นทุกข์มาก เขากลับพิงไปทางข้างกายของหลี่เจี้ยนฮุยเล็กน้อย สีหน้าซีดขาวเล็กน้อย “พ่อของเขา......”

มีเพื่อนนักเรียนห้องหนึ่งและเพื่อนนักเรียนหอพักเดียวกับเขากระซิบเบาๆว่า“คืนนี้เขารับโทรศัพท์สายหนึ่ง วางโทรศัพท์แล้วก็หัวเราะจากนั้นพูดประโยคหนึ่ง คุณพ่อของฉันเสียชีวิตแล้ว เขาหัวเราะแล้วพูด พวกเราคิดว่าเขาพูดเล่น”

“นักเรียนหยู่เหวินหวง นายกล้าหาญมากจริงๆ” มีเพื่อนนักเรียนคนขึ้นก้าวขึ้นมาคุยกับเขา

“ใช่แล้ว นายกล้าหาญมากจริงๆ ฉันกลัวว่านายจะตกลงไปแล้วซะอีก”

“สูงขนาดนั้น นายกล้าได้ยังไง? นายยอดเยี่ยมมากจริงๆเลย”

หลังจากที่เพื่อนนักเรียนค่อยๆเข้ามา ก็ต่างพากันชื่นชมเขา

แม้แต่หลี่เจี้ยนฮุยก็ส่งแววตานับถือมาทางเขา

แต่ในใจของหยู่เหวินหวงกลับเป็นทุกข์มาก

เพราะว่า เขากลับมาครั้งนี้ รู้สึกว่าผู้เฒ่าในบ้านสองท่านนั้นแก่ชราขึ้นเป็นอย่างมากอย่างเห็นได้ชัด เสียงร้องไห้ใจสลายของตู้เหวินจื้อนั้นทำให้เขาตื่นกลัวอย่างกะทันหัน มีวันหนึ่งเขาก็จะต้องเผชิญหน้ากับการเกิดแก่เจ็บตายเช่นนี้

ก่อนหน้านี้ไม่ได้ไปคิด ไม่ใช่ไม่รู้ว่าชีวิตจะต้องสิ้นสุด แต่เพราะพวกเขาทั้งครอบครัวล้วนสามารถยืดชีวิตได้ยาวมาก เขาไม่ได้ไปคิดถึงคุณตาคุณยาย ไม่ได้ไปคิดถึงปู่ทวด

ครูใหญ่พาคุณครูสองสามคนรีบวิ่งตามเข้ามา ออกคำสั่งให้เหล่านักเรียนกลับไปนอนอย่างมีระเบียบ

หยู่เหวินหวงและหลี่เจี้ยนฮุยกลับไปที่หอพักของพวกเขา เด็กไม่กี่คนที่จะย่างเข้าสู่อายุสิบแปดปีนั่งนิ่งเงียบมาโดยตลอด บางทีนี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาคิดทบทวนถึงเรื่องชีวิตอย่างจริงจัง

ที่นอนของเขาถูกหยู่เหวินหวงเอาออกไปแล้ว และที่นอนเดิมที่ถูกราดไปด้วยเจลอาบน้ำแชมพูสระผมก็ทิ้งไว้ด้านหลัง

ดวงตาของเขาค่อนข้างงงงวยเล็กน้อย ว่างเปล่า แต่น้ำตาไหลออกมาจากตาหางตา

“ไม่ได้เป็นอะไรหรอกนะ” หยู่เหวินหวงถามเขาคำหนึ่ง

เขาเอียงศีรษะ มองดูหยู่เหวินหวงตรงๆ เพื่อให้มั่นใจว่าหยู่เหวินหวงไม่ได้มีเจนตาร้าย จึงเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาเล็กน้อย ส่ายหัว “ไม่เป็นไร”

เหยี่ยโซ่วนั่งอยู่ข้างๆเขา และไม่ได้พูดจา อยู่เป็นเพื่อนด้วยกันเงียบๆ แต่มือของเขาวางอยู่บนไหล่ของหลี่เจี้ยนฮุย กดลงเบาๆ

ทุกคนล้วนรู้สึกว่าในครอบครัวของหลี่เจี้ยนฮุยน่าจะเกิดเรื่องอะไรมาก่อน แต่ไม่มีใครกล้าถาม

หอพักอื่นๆที่เหลือก็เหมือนกับหอพักนี้ ทยอยกันออกไปโทรศัพท์หาครอบครัว มีบางครั้งในหนึ่งภาคเรียนพวกเขาไม่ได้โทรศัพท์ไปหาที่บ้านเลยสักสาย

แต่คืนนี้ อยากฟังเสียงของคุณพ่อคุณแม่เป็นพิเศษ