บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1680

ไฟหอพักดับแล้ว

ทุกคนค่อยๆเข้านอน แต่คาดว่าคงไม่มีผู้ใดนอนหลับ

ก่อนหน้านี้

เหยี่ยโซ่วถึงเตียงก็หลับ เสียงกรนดังมาก แต่คืนนี้ทั้งหอพักเงียบกริบจนน่ากลัว

หยู่เหวินหวงปิดตาลง ใช้จิตใต้สำนึกสื่อสารกับพี่สี่

“พี่สี่ คืนนี้ที่โรงเรียนของพวกเรามีคนกระโดดตึก ข้าช่วยไว้ได้แล้ว”

“กระโดดตึกทำไม? คะแนนไม่ดีหรือ?”

“ก่อนหน้านี้พ่อของเขาป่วย ที่บ้านไม่มีคนบอกเขา ตอนนี้จากไปแล้ว เพิ่งจะบอกเขา”

“ยากมากที่คนเราจะยอมรับการจากไปของคนในครอบครัวได้”

“พี่สี่ สุดสัปดาห์นี้พี่กลับมาหรือไม่? พวกเราไปเที่ยวตามชานเมืองเป็นเพื่อนพวกเขากันเถอะ”

“ได้!”

ถึงกลางดึก ในหอพักยังไม่มีเสียงกรนดังขึ้น

หลี่จื่อเยว่เปิดไฟฉายโทรศัพท์มือถือ ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ผ่านข้างเตียงของหลี่เจี้ยนฮุย เห็นว่าเขายังน้ำตาไหลอยู่

หลี่จื่อเยว่นั่งยองๆลงข้างเตียง กระซิบถามเบาๆ“อะฮุย นายเป็นอะไรไปเหรอ?”

เมื่อได้ยินหลี่จื่อเยว่พูด ทุกคนก็ลุกขึ้นนั่งและมองมา เห็นหลี่เจี้ยนฮุยยังคงร้องไห้เงียบๆ พวกเขาก็ต่างพากันลงจากเตียงมาแล้ว

หลี่เจี้ยนฮุยเองก็ลุกขึ้นนั่ง เช็ดน้ำตา “คิดถึงพ่อแม่ของฉันน่ะ”

“งั้นทำไมนายไม่โทรศัพท์ไปหาพวกเขาล่ะ? ฉันเห็นว่านายไม่ได้กดหมายเลข” คำถามนี่ของหลี่จื่อเยว่อดกลั้นมาทั้งคืนแล้ว

ดวงตาของหลี่เจี้ยนฮุยบวมมาก กล่าวด้วยความเศร้าว่า“พวกเขาเสียชีวิตแล้ว”

ทุกคนห๊ะคำหนึ่ง ส่วนมากเป็นความตกใจ

ความหมายในคำพูดของหยู่เหวินหวงและหลี่จื่อเยว่เหมือนกัน แต่ว่าคนเรียนเก่งก็จะมีพลังความน่าเชื่อถือและศรัทธามากว่าเด็กเรียนไม่เอาไหน

หลี่เจี้ยนฮุยมองดูเขา “จริงเหรอ?”

“จริงแท้แน่นอน นี่เป็นสิ่งผู้อาวุโสท่านหนึ่งของฉันบอกไว้ เธอเป็นหัวหน้าสถาบันของศูนย์วิจัยพลังงานลับ เธอเคยบอกฉันว่า หลังจากที่ผู้คนจากไปแล้ว จะกลายเป็นพลังงานชนิดหนึ่ง มีพลังงานจิตสำนึก ความทรงจำทางโลกของพวกเขาจะถูกเก็บไว้ในกลุ่มพลังงานนี้ โดยเฉพาะคนที่มีความรู้สึกเชื่อมั่นศรัทธาอย่างแรงกล้า เหมือนเช่นพ่อแม่ของนาย พวกเขามีความปรารถนาและความหวังต่อนายยังไงบ้าง ทันทีที่สำเร็จ พลังงานนี้ก็จะยิ่งแข็งกล้าขึ้น แข็งกล้าจนสามารถทำให้คนในครอบครัวสัมผัสถึงความคงอยู่ของพวกเขาและการปรากฏตัวของพวกเขาได้”

หลี่เจี้ยนฮุยทั้งคนตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว “เป็นความจริงเหรอ?”

คำพูดนี้ไม่ได้เป็นคำปลอบใจโดยผิวเผินประเภทนั้น ฟังขึ้นมาแล้วก็มีความน่าเชื่อมั่นและศรัทธาเป็นอย่างมาก

“นี่เป็นสิ่งที่ผู้อาวุโสคนนั้นของฉันบอก”

“งั้น.......งั้นนายสามารถพาฉันไปพบผู้อาวุโสท่านนั้นของนายได้ไหม?” หลี่เจี้ยนฮุยดึงมือของเขา

“เธอไปแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศแล้ว แต่ว่าพรุ่งนี้ฉันสามารถโทรศัพท์ไปหาเธอได้ ให้เธอคุยกับนายสักสองสามคำ” หยู่เหวินหวงกล่าว

“ดี ดี ขอบใจนาย ขอบใจนายนะ!” หลี่เจี้ยนฮุยกล่าวด้วยความซาบซึ้ง