บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1680

ไฟหอพักดับแล้ว

ทุกคนค่อยๆเข้านอน แต่คาดว่าคงไม่มีผู้ใดนอนหลับ

ก่อนหน้านี้

เหยี่ยโซ่วถึงเตียงก็หลับ เสียงกรนดังมาก แต่คืนนี้ทั้งหอพักเงียบกริบจนน่ากลัว

หยู่เหวินหวงปิดตาลง ใช้จิตใต้สำนึกสื่อสารกับพี่สี่

“พี่สี่ คืนนี้ที่โรงเรียนของพวกเรามีคนกระโดดตึก ข้าช่วยไว้ได้แล้ว”

“กระโดดตึกทำไม? คะแนนไม่ดีหรือ?”

“ก่อนหน้านี้พ่อของเขาป่วย ที่บ้านไม่มีคนบอกเขา ตอนนี้จากไปแล้ว เพิ่งจะบอกเขา”

“ยากมากที่คนเราจะยอมรับการจากไปของคนในครอบครัวได้”

“พี่สี่ สุดสัปดาห์นี้พี่กลับมาหรือไม่? พวกเราไปเที่ยวตามชานเมืองเป็นเพื่อนพวกเขากันเถอะ”

“ได้!”

ถึงกลางดึก ในหอพักยังไม่มีเสียงกรนดังขึ้น

หลี่จื่อเยว่เปิดไฟฉายโทรศัพท์มือถือ ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ผ่านข้างเตียงของหลี่เจี้ยนฮุย เห็นว่าเขายังน้ำตาไหลอยู่

หลี่จื่อเยว่นั่งยองๆลงข้างเตียง กระซิบถามเบาๆ“อะฮุย นายเป็นอะไรไปเหรอ?”

เมื่อได้ยินหลี่จื่อเยว่พูด ทุกคนก็ลุกขึ้นนั่งและมองมา เห็นหลี่เจี้ยนฮุยยังคงร้องไห้เงียบๆ พวกเขาก็ต่างพากันลงจากเตียงมาแล้ว

หลี่เจี้ยนฮุยเองก็ลุกขึ้นนั่ง เช็ดน้ำตา “คิดถึงพ่อแม่ของฉันน่ะ”

“งั้นทำไมนายไม่โทรศัพท์ไปหาพวกเขาล่ะ? ฉันเห็นว่านายไม่ได้กดหมายเลข” คำถามนี่ของหลี่จื่อเยว่อดกลั้นมาทั้งคืนแล้ว

ดวงตาของหลี่เจี้ยนฮุยบวมมาก กล่าวด้วยความเศร้าว่า“พวกเขาเสียชีวิตแล้ว”

ทุกคนห๊ะคำหนึ่ง ส่วนมากเป็นความตกใจ