บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1685

พวกเขากลับมาครั้งนี้ ไม่ได้บอกพ่อกับแม่ กลับมาอย่างกะทันหันเพื่อให้พวกเขาประหลาดใจ

คืนนี้หยู่เหวินเห้าอยู่ห้องทรงพระอักษรค่อนข้างดึกค่อยกลับมา เพราะว่าวันนี้เจ้าหยวนบอกว่าจะไปหาฮูหยินเหยา ฮูหยินเหยาใกล้จะคลอดแล้ว ดังนั้นช่วงหลายวันนี้นางต้องไปดูบ่อยหน่อย

“ฮูหยินเหยาตั้งครรภ์ครั้งนี้ค่อนข้างเหนื่อยหน่อย” หยู่เหวินเห้าพูดกับมู่หรูกงกงตอนที่เข้าวังมา

มู่หรูกงกงฟังเสียงก็รู้ว่าฮ่องเต้เศร้า ตอนนี้พวกองค์ชายองค์หญิงต่างก็จากวังไป ฮองเฮาก็ยุ่งกับการดูแลครรภ์ของฮูหยินเหยา หลายวันมานี้เขากลับมาที่ตำหนักเสี้ยวเยว่ เขาก็เหม่อลอยอยู่คนเดียว

“ฝ่าบาทอารมณ์ไม่ดีหรือ?” มู่หรูกงกงยิ้มพร้อมถามขึ้น

“ก็ไม่ใช่ นางต้องไปดูแลฮูหยินเหยา ข้าเข้าใจ ต่อให้นางไม่ไป ข้าก็ต้องให้นางไป ไม่อย่างนั้นหากเกิดอะไรขึ้น ก็จะเป็นเรื่องใหญ่”

หยู่เหวินเห้านั่งลง จ้องมองตำหนักเสี้ยวเยว่อย่างเงียบเหงา พร้อมพูดขึ้นว่า “ก็แค่ รู้สึกค่อนข้างเหงา”

มู่หรูกงกงยุ่งกับการเตรียมน้ำชา พร้อมยิ้มหัวเราะพูดขึ้นว่า “ความเหงานี้ ค่อยๆเคยชินก็ดีขึ้น ยังไงพระองค์ก็อายุขนาดนี้แล้ว ยังไงก็จะคิดถึงพวกองค์ชายองค์หญิง”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “ข้าอายุขนาดไหน?”

“เป็นช่วงอายุที่ดีที่สุด ทุกอย่างราบรื่นดั่งหมาย” มู่หรูกงกงรู้ว่าตนเองพูดผิด จึงรีบพูดแก้ตัว

หยู่เหวินเห้านั่งเอนอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟย พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าคิดถึงพวกเขาแล้วจริงๆ เจ้าออกไปเถอะ ข้าอยากอยู่เงียบๆคนเดียว”

ลูกที่อยู่เป่ยถังก็คิดถึง แต่คิดถึงเซเว่นอัพกับโค้กมากกว่า ยังไงก็ห่างกันคนห้วงเวลา พูดคุยกันไม่ได้

มู่หรูกงกงพูดขึ้นว่า “งั้นกระหม่อมไปสั่งให้ห้องครัวหลวง เตรียมอาหารให้พระองค์”

“ไม่รีบ รอเจ้าหยวนกลับมาก่อน” หยู่เหวินเห้าโบกมือ พร้อมพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่ายว่า “ออกไปเถอะ”

มู่หรูกงกงโค้งคำนับทูลลา เพิ่งมาถึงนอกตำหนัก ก็เห็นเงาร่างสองคนลากกระเป๋าเล็กใหญ่เข้ามา เขาตะโกนร้องเรียกขึ้นว่า “ไอ๊หยา นี่ไม่ใช่....”