บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1688

กลับไปฉีดยายับยั้งหรือ? แต่ฮูหยินเหยากำลังใกล้คลอด ไปไหนไม่ได้

ไม่ใช่ว่าฮูหยินเหยาจะมีอันตราย แต่กันไว้ดีกว่าแก้ ไม่อย่างนั้นหากคลอดตอนที่กลับไป แล้วเกิดอะไรขึ้นกับฮูหยินเหยา จะกลายเป็นเรื่องใหญ่

รอฮูหยินเหยาคลอดแล้วค่อยกลับไปดีกว่า

“กำลังคิดอะไรอยู่?” หยู่เหวินเห้าเห็นนางเดี๋ยวขมวดคิ้ว เดี๋ยวถอนหายใจ จึงจับมือนางไว้ พร้อมถามขึ้นว่า “ไม่ชินกับการอยู่ที่นี่หรือ?”

“ไม่ใช่ ที่นี่ดีมาก อันที่จริงหมู่ตึกที่นี่ใช้เงินซื้อหนึ่งล้านตำลึง คุ้มมาก” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้ากระซิบพูดขึ้นว่า “พูดเบาหน่อย อย่าให้เสด็จพ่อได้ยิน เรื่องนี้ห้ามพูดขึ้นมา เดี๋ยวจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา"

หยวนชิงหลิงกระซิบพูดขึ้นว่า “วางใจ เขากำลังคุยอยู่กับฮู่เฟย”

“อืม? เจ้าได้ยิน?” พวกเขาอยู่กลางหุบเขานะ

“เดาเอา” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

แต่ขอเพียงตั้งจิตฟัง เสียงพูดคุยก็จะดังเข้าหู ไม่สนใจเรื่องนี้ ก็จะไม่ได้ยิน

แม้กระทั่ง เสียงในจวนฮูหยินเหยา หากนางอยากฟัง ก็สามารถได้ยิน

คืนนี้ค่อยเพิ่งรู้สึกว่าหูตาสว่างชัดเจนขึ้นมาก เป็นเพราะผลฤทธิ์ยายับยั้งลดลง

ผ่านมานานหลายปี รู้สึกว่าการควบคุมพลังนั้นดีกว่าเมื่อก่อนมาก ถือว่าความดีของวันเวลา

“ผ่านไปสองวัน ก็จะเป็นวันแต่งงานของหูหมิงกับแม่นางโจวแล้ว” หยวนชิงหลิงพูดขึ้นมา ตอนที่หูหมิงเข้ามาอยู่ในจวน ยังเป็นแค่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง

เด็กวัยรุ่นที่ดื้อคนหนึ่ง ตอนนี้ครองแผ่นดินครึ่งหนึ่งในเมืองชายแดนแล้ว

“อืม ข้าสั่งคนเอาของขวัญไปให้แล้ว ให้ม้าเร็วเอาไปส่งให้” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

ยังไงก็เป็นคนที่ออกมาจากจวนอ๋องฉู่ และยังช่วยกวากวาเฝ้าเมืองโร่ตู จะละเลยไม่ได้

“หมันเอ๋อก็ไปแล้ว” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

ความผูกพันระหว่างหมันเอ๋อกับหูหมิง ยิ่งกว่าพี่น้องกัน ต่อให้ไม่ได้เจอหน้ากันมานานหลายปี แต่ความผูกพันยังอยู่ในใจ ไม่จางหายไปพร้อมกับกาลเวลาและระยะทาง