บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1691

หลังจากหยวนชิงหลิงจัดการเรียบร้อยแล้ว ค่อยหยิบขวดยาจากกล่องยามาฉีดใส่หน้าฮุ่ยเทียน

สักพัก ฮุ่ยเทียนฟื้นตื่นขึ้นมา กระโดดลุกขึ้นมาพร้อมพูดขึ้นอย่างตื่นตูมว่า “ข้า ข้าเป็นอะไร? อาเหยาล่ะ? อาเหยา.....”

“คลอดแล้ว” หยวนชิงหลิงอุ้มทารกน้อย ยิ้มมองดูเขาพร้อมพูดขึ้นว่า “ฮุ่ยเทียน ยินดีด้วยที่ได้เป็นพ่ออีกครั้ง”

ฮุ่ยเทียนเป็นพ่อครั้งแรก คือตอนที่แต่งงานกับฮูหยินเหยา

ฮุ่ยเทียนมองดูลูก น้ำตาคลอเบ้า แต่ไม่ได้ยื่นมือมาอุ้ม เฝ้าอยู่ข้างกายฮูหยินเหยา พร้อมเรียกด้วยเสียงเบาว่า “อาเหยา อาเหยา”

“นางยังไม่ฟื้น ให้นางนอนอีกสักพัก นางเหนื่อยทรมานอย่างมาก และก็ยิ่งใหญ่อย่างมาก” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น นี่ไม่ใช่การพูดด้วยอารมณ์ แต่เป็นการรู้สึกเช่นนี้จริงๆ

นอนอยู่บนเตียงแปดเดือน ผ่านพ้นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับแม่สูงวัย แม้กระทั่งตอนคลอด ถึงแม้จะคลอดธรรมชาติไม่ได้ แต่นางก็น่าชื่นชมมาก แม้แต่คำทำนายของกล่องยาก็ยังถูกนางทำลาย

ฮุ่ยเทียนกลับยังไม่วางใจ ยื่นมือไปที่จมูกฮูหยินเหยา มั่นใจว่านางยังมีชีวิตอยู่ ค่อยโล่งใจไปครึ่งหนึ่ง

หยวนชิงหลิงอุ้มทารกไปวางไว้ข้างเตียง หลังจากทารกร้องไห้แล้ว ก็นอนหลับไปอีก

ฮุ่ยเทียนมองดูเขา ยังคงรู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริง เหมือนดั่งความฝัน

นี่คือลูกของเขา?

เอื้อมมือออกไป ลูบบนผ้าที่ห่อตัวเบาๆ เด็กคนนี้ช่างบอบบางเหลือเกิน เขาไม่กล้าแม้แต่จะใช้มือที่หยาบกร้านของเขาไปแตะด้วยซ้ำ

“นี่เป็นลูกสาวคนที่สามของข้า” เขามองดูหยวนชิงหลิง ยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้น แต่น้ำตากลับไหลอย่างไม่รู้ตัว

หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “อืม พูดถูก แต่ก็ไม่ถูก แต่ดีใจนะที่เจ้าเห็นเมิ่งเยว่เมิ่งซิงเป็นเหมือนดั่งลูกสาวแท้ๆของตน แต่เด็กคนนี้ เป็นลูกชาย”

“ลูกชาย?” ฮุ่ยเทียนอึ้งไปสักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “ลูกชายหรือ?”

เพราะก่อนหน้านี้ลูกสาวสองคน เขาจึงคิดว่านางน่าจะยังคงคลอดลูกสาว ลูกสาวดี อ่อนหวานหยาดเยิ้ม

ในเมื่อเป็นลูกชาย ก็ไม่เป็นไร

เขาใช้มือข้างหนึ่งอุ้มลูกขึ้นมาวางบนแขนพับ เคลื่อนไหวอย่างค่อนข้างหยาบจนทำให้ลูกตื่น ลูกลืมตาขึ้นก็ร้องไห้ออกมา

ฮุ่ยเทียนขมวดคิ้ว บอบบางขนาดนี้? ลูกผู้ชายยังจะบอบบางขนาดนี้?