บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1699

กลับมาถึงเมืองหลวง พระอาทิตย์ก็ตกตรงภูเขาทางทิศตะวันตกแล้ว

พวกเขากลับไปที่จวนอ๋องซู่ก่อน บอกเรื่องซื้อบ้านให้คนเฒ่าทั้งสามรู้

“ซื้อบ้านแล้วรึ?ใหญ่ขนาดไหน? มีลานบ้านไหม? ทั้งสามคนต่างรีบถามขึ้นมา

“มีดานฟ้า ถือว่ากว้างขวางพอสมควร กว้างขวางกว่าเมื่อก่อนไม่น้อย” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

อู๋ซ่างหวงพูดขึ้นว่า “งั้นเทียบกับหลังก่อนหน้านี้ ใหญ่กว่ามากแค่ไหน?”

“อย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่ง และยังมีที่ดานฟ้าด้วย บนดาดฟ้าสามารถสร้างเป็นห้องอาบแดด” หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างดีใจ

คนเฒ่าทั้งสามต่างมองตากัน ไม่เข้าใจว่าน่าดีใจตรงไหน

ห้องอาบแดด? แค่เดินออกไปก็สามารถตากแดดได้แล้วไม่ใช่หรือ? ยังต้องมีเป็นห้อง? มีห้องก็แสดงว่ามีที่บดบัง ไม่เป็นส่วนเกินหรือ?

ท่านฉู่ยังคงค่อนข้างใจกว้าง พูดขึ้นว่า“กว้างขวางก็อยู่ได้ คับแคบก็อยู่ได้ อายุขนาดพวกเราแล้ว ไม่ต้องเรื่องมากแล้ว”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ที่นั่นไม่ถือว่าคับแคบแล้วนะ ท่านปู่”

อู๋ซ่างหวงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “สถานที่ใหญ่เท่าเต้าหู้แค่นั้น ยังจะบอกว่าไม่ขับแคบ? ใหญ่สู้เรือนทิงหยู่เซวียนไม่ได้ด้วยซ้ำ”

เรือนทิงหยู่เซวียนเป็นจวนที่พวกเขาอาศัยอยู่ตอนนี้

หยวนชิงหลิงมองดูรอบๆ สู้ไม่ได้จริงๆ

จู่ๆก็รู้สึกอยากปาดเหงื่อขึ้นมา

แต่อู๋ซ่างหวงก็รีบพูดปลอบนางว่า “ไม่เป็นไร ทางนั้นแผ่นดินกว้างใหญ่ ไปไหนก็ได้ บ้านใช้เป็นห้องนอนเท่านั้น หากไปทางนั้นก็ไม่ได้อยู่แต่บ้าน”

นี่เป็นสิ่งที่แตกต่างที่สุด อยู่ที่นี่จะออกจากบ้านบ่อยๆไม่ได้ หากจะออกไป ก็จะมีองครักษ์มากมายคอยติดตาม น่ารำคาญอย่างมาก

ไปถึงทางนั้นไม่มีใครคอยควบคุม กฎหมายและความสงบเรียบร้อยก็ดี ผู้คนก็มีมารยาท ไม่ทำให้คนเฒ่าลำบากใจ

นี่คือสิ่งที่พวกเขาใฝ่ฝัน

สามารถได้รับความเคารพตามวัย ที่นี่ไม่มีเรื่องแบบนั้น

อู๋ซ่างหวงถามขึ้นว่าเมื่อไหร่จะไปทางนั้นได้ เขาจะได้วางแผน

หลังจากท่านย่าหยวนช่วยพวกเขาแบ่งของขวัญแล้ว ก็เงยหัวพูดขึ้นว่า “ไปปลายปีไหม ไปตอนปลายปี ปีนี้ข้าอยากกลับไปฉลองปีใหม่”

หยวนชิงหลิงจูงท่านย่ามานั่งลง พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ งั้นข้าพาย่ากลับไปฉลองปีใหม่”