บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 170

อ๋องฉีมองดูแผ่นหลังของนาง ยังคงโกรธอยู่มาก หรืออับอาย

เขาไม่กลับ จะต้องรอให้ท่านพี่ห้ากลับมา ให้พี่ห้าให้ความยุติธรรมกับเขา

ทังหยางสั่งคนเอาชามาเสิร์ฟ มองเห็นเขายังมีท่าทีโกรธโมโห จึงอดไม่ได้พูดขึ้นว่า “เสด็จอ๋องฉี คำพูดของพระชายาเมื่อกี้ เป็นคำพูดที่พูดเตือนสติได้จริงๆ ท่านลองใคร่ครวญดูเถอะ พระชายาหวังดีต่อท่านนะ”

“นางหวังดีต่อข้า? อย่าพูดเลย” อ๋องฉีเม้นปากพร้อมพูดขึ้นว่า “พี่ห้ายังไม่กลับมาหรือ?”

ทังหยางส่ายหัวเบาๆ แล้วก็เดินออกไป

อ๋องฉีมองดูน้ำชาที่ใสนั่น จึงยกขึ้นมาดื่ม หัวสมองสับสนวุ่นวาย จนไม่รู้รสชาติของชา

เป็นความรู้สึกน่าแปลกอย่างหนึ่งค่อยๆปกคลุมขึ้นมา

เขาไม่เชื่อ คำพูดของหยวนชิงหลิง เขาจะไม่เชื่อสักคำ

แต่ทำไมชุ่ยเอ๋อไม่กล้าสาบาน?

น่าจะเป็นเพราะไม่อยากสนใจหยวนชิงหลิง ผู้หญิงแบบนั้นดุร้ายมาก ป่าเถื่อน ไม่ยุ่งด้วยก็ถูกแล้ว

แต่ทำไมถึงยังรู้สึกว่ามีตรงไหนไม่ถูกต้องล่ะ?

ชุ่ยเอ๋อหลอกใช้หรือหลอกลวงเขาจริงๆหรือ?

แต่นางก็ดีต่อเขามากนะ อ่อนโยนเรียบร้อย เป็นแบบอย่างที่พระชายาคนหนึ่งควรจะมี

เขาคิดถึงทุกสิ่งอย่างที่ผ่านมาในหนึ่งปี ท่าทีกิริยาที่นางปฏิบัติต่อเขา ล้วนไม่มีที่ติ

สิ่งที่ภรรยาคนหนึ่งควรจะทำ นางล้วนทำได้หมด และดูแลเอาใจใส่อย่างพิถีพิถัน

เขายังจะไม่พอใจหรือ?

ไม่มีที่ไม่พอใจ แต่หากนางกระตือรือร้นกว่านี้อีกหน่อย ไม่ต้องใช้สายตาที่อ่อนโยน แต่ใช้สายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกทุกอย่าง อย่างเช่นอารมณ์โกรธเวลาโมโห ยิ้มแย้มเวลามีความสุข เวลาที่หึง....

หึง? นางแทบไม่เคยหึงเลย แม้แต่ตอนที่เสด็จแม่บอกว่าเลือกพระชายารอง ฉันก็ทำเพียงรับฟังอย่างอ่อนโยนเรียบร้อย

ในใจอ๋องฉีกระสับกระส่ายขึ้นมาทันที ทั้งโกลาหลและตื่นตระหนก

หยู่เหวินเห้ากลับมาแล้ว เข้าประตูมาก็ได้ยินทังหยางพูดว่าอ๋องฉียังอยู่ในจวน และยังถูกพระชายาตี

หยู่เหวินเห้าฟังแล้วก็แสดงท่าทีเห็นใจ แต่ในขณะเดียวกันก็สมน้ำหน้าด้วย

เจ้าเจ็ดคนนี้ ที่จริงควรที่จะถูกด่าและก็ถูกตีหนักๆสักครั้ง

พี่สองไม่สนใจงาน วันๆรู้จักแต่เพียงเที่ยวดื่ม แต่อย่างน้อยพี่สองก็ไม่กระทำตัวให้คนอื่นเกลียด

แต่เจ้าเจ็ด หลังจากมีพระชายา ก็เริ่มทำตัวเกินเหตุไปแล้วจริงๆ โดยเฉพาะวันนี้ที่ไปจวนอ๋องฉีเพื่อถามฉู่หมิงชุ่ย ท่าทีกีดขวางของเขาช่างน่าต่อยสั่งสอนจริงๆ

แต่ไม่ว่ายังไง ในฐานะที่เป็นผู้ปกครองของผู้ร้าย เขาก็ควรที่จะเข้าไปถามไถ่ผู้ถูกกระทำเสียหน่อย

เข้าไปแล้วก็เห็นอ๋องฉีถือน้ำชาอยู่อย่างเหม่อลอย หน้าบวม ท่าทีน่าสงสาร

หยู่เหวินเห้าปรับเสียงพร้อมพูดขึ้นว่า “งานที่ทำการปกครองเยอะ จึงกลับมาดึก รอนานแล้วหรือยัง? เจอพี่สะใภ้ห้าของเจ้าหรือยัง?”

อ๋องฉีรอคอยเขากลับมาอยู่ตลอด เมื่อเห็นหยู่เหวินเห้าเข้ามา ความอัดอั้นตันใจเพิ่มพูดขึ้นมา พร้อมพูดว่า “พี่ห้า เจ้ากลับมาแล้วหรือ”

“ทำไมหรือ? หา? หน้าของเจ้าเป็นอะไร?”หยู่เหวินเห้าถามขึ้นอย่างห่วงใย

อ๋องฉีเกือบร้องไห้ออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้ห้าตี”

ตีได้ดี

“ถูกตีรุนแรงถึงเพียงนี้เลยหรือ? ทำเกินไปแล้วจริงๆ” หยู่เหวินเห้าแสดงท่าทีเต็มไปด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม พร้อมพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “เดี๋ยวข้าจะกลับไปจัดการนาง”

“ได้” อ๋องฉีวางถ้วยชาลง ยื่นมือลูบจับหน้าตัวเอง พูดขึ้นอย่างเจ็บปวดเบาๆว่า “เสด็จพี่ห้าจะต้องช่วยจัดการเรื่องนี้ให้เถึงที่สุด”

“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว ใครจะมารังแกน้องชายข้าไม่ได้”หยู่เหวินเห้านั่งลง พร้อมพูดขึ้นด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจ

อ๋องฉีมองดูเขา ทำไมเขาถึงไม่มีความเชื่อมั่นในความพูดของพี่ห้าขนาดนั้นล่ะ?

แต่ว่า ช่างเถอะ จัดการหรือไม่จัดการก็ไม่มีประโยชน์อะไร

“พี่ห้า ข้าขอถามเจ้าหน่อย เจ้าจะต้องตอบข้าตามความจริง”อ๋องฉีพูดขึ้นอย่างจริงจังขึ้นมา

“ถามมาสิ”หยู่เหวินเห้ามองดูเขา เฮ้อ นี่ลงมือไม่เบาเลยนะ