บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 171

หยู่เหวินเห้าร้องฮัมเพลง กลับมายังตำหนักเซี่ยวเยว่

หยวนชิงหลิงนั่งอ่านหนังสืออยู่ภายใต้แสงไฟ เห็นเขาเดินยิ้มเข้ามาอย่างมีความสุข จึงเงยหน้าขึ้นมาถามว่า “น้องชายของเจ้าไปแล้วหรือ?”

“ไปแล้ว” หยู่เหวินเห้าเดินเข้ามามองดูหนังสือในมือของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “จดหมายเหตุเจ็ดก๊ก? เจ้าดูพวกนี้ทำไม?”

หยวนชิงหลิงวางตำราไว้ด้านข้าง พร้อมพูดขึ้นว่า “อยากดูว่านอกจากเป่ยถังแล้ว ยังมีประเทศอะไรอีก”

นางลุกขึ้นมา ช่วยหยู่เหวินเห้าถอดเสื้อคลุมตัวนอนออก พร้อมถามว่า “น้องชายของเจ้า.....สบายดีไหม?”

“นั่นต้องดูว่า หากเป็นอาการบาดเจ็บ ก็ไม่หนักหนา แต่ด้านจิตใจ คาดว่าอาการหนักอยู่ไม่น้อย”หยู่เหวินเห้ายอมให้นางถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก โยนไปด้านข้าง แล้วดึงนางลงมานั่ง

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ข้ารั้งมือไว้ไม่ไหว เลยตีเขาไปหนึ่งยก”

“ตีได้ดี เขาควรที่จะถูกคนตีแรงๆสักครั้ง อย่าคิดมาก”หยู่เหวินเห้าพูดปลอบ

“ไม่ได้คิดมาก ข้าไม่เสียใจ เพียงแค่รู้สึกว่าเขาจะคิดยังไงกันแน่? เหมือนคนสมองพิการ พูดถึงขนาดนี้แล้วก็ยังไม่เข้าใจ”

หยวนชิงหลิงพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองดูเขา

หยู่เหวินเห้าถูกนางจ้องมองจนขนลุก จึงถามขึ้นว่า “ทำไมหรือ?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เกือบลืมไปแล้ว เดิมเจ้ากับอ๋องฉีไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย”

หยู่เหวินเห้าพูดอธิบายว่า “ข้าไม่เหมือนกับเขา?”

“ไม่เหมือนกันยังไง?เจ้าก็เคยคลั่งไคล้นาง”หยวนชิงหลิงพูดออกมาอย่างเน้นย้ำ ในใจรู้สึกแปลก

หยู่เหวินเห้าจับใบหน้าของนางไว้ พร้อมพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “พูดได้เพียงว่าข้าเคยถูกปิดหูปิดตาไว้ แต่เมื่อมองดูอย่างชัดเจนแล้ว ข้ายิ่งรู้แก่ใจดี ตอนเป็นวัยรุ่น ใครไม่เคยกระทำเรื่องโง่ๆบ้าง?”

“เจ้าเห็นชัดเจนตั้งแต่เมื่อไหร่?” หยวนชิงหลิงถามขึ้นอย่างแปลกใจว่า “ตอนที่ตกน้ำในจวนอ๋องหวยครั้งนั้นหรือ?”

หยู่เหวินเห้าส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ ก่อนหน้านั้นแล้ว”

“เรื่องตอนไหน?”

“ไม่ใช่เรื่องตอนไหน แต่เป็นความรู้สึก ก่อนที่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ข้าก็รู้สึกได้แล้ว ตอนที่นางอภิเษกกับเจ้าเจ็ด ความยินดีนั้นไม่ใช่การแสร้ง นางอยากอภิเษกจริงๆ”

หยวนชิงหลิงมองดูเขาอยู่อย่างแปลกใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนที่พวกเขาอภิเษก เจ้าป่วยไม่ไปไม่ใช่หรือ? แล้วเห็นได้อย่างไร?”

ไม่รู้ว่าความทรงจำน่าเชื่อถือได้หรือไม่ ยังไงก็จำได้ว่าวันที่อ๋องฉีอภิเษก เขาแกล้งป่วยไม่ได้ไป

หยู่เหวินเห้าหัวเราะอย่างเก้อเขิน พร้อมพูดว่า“พวกเขาแต่งงานกันได้เพียงสองวัน ก็เข้าวังไปถวายพระพร พอดีข้าก็ไปถวายพระพรฮองเฮา ที่จริงตอนที่พวกเขาคุยกันอยู่ข้างใน ข้าก็รออยู่ด้านนอกแล้ว หลังจากที่ข้าเข้าไป ก็เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของนางที่ปิดไว้ไม่มิดพอดี ตอนนั้น มือของนางถูกเจ้าเจ็ดจับไว้ นางก็ไปกับเจ้าเจ็ดอย่างอ่อนโยน”

“สำรวจได้ละเอียดจริงๆ”หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างเหน็บแนม

หยู่เหวินเห้าจับปลายคางของนางเงยขึ้นมา หรี่ตาลง พร้อมพูดขึ้นว่า “โย้? ทำไมช่วงนี้หึงแรงจังเลย? พูดจาดูประชดประชัน”

หยวนชิงหลิงอึ้ง “จริงหรือ?”

“อืม”หยู่เหวินเห้าพยักหัวอย่างแรง สายตามองไปที่ลำคอของนาง

อากาศช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงนี้ ร้อนจริงๆ

หยวนชิงหลิงอารมณ์เสีย

นางไม่อยากกลายเป็นคนขี้หึง

“ข้านึกว่าจะไม่ประชดอีกแล้ว......”

ริมฝีปากถูกประคบลงมา เงาร่างตรงหน้าบดทับไว้ คนถูกอุ้มขึ้นมาบนอากาศ แล้ววางลงบนเตียง

“อย่า ไม่ได้ปิดประตู”หยวนชิงหลิงต่อต้านอย่างอ่อนแรงไปทั้งตัว

“ใครกล้าเข้ามา?” มือของหยู่เหวินเห้าล้วงเข้าไปในคอเสื้อ ค่อยๆเปิดออก....

ลมหมุนพัดเข้ามาพร้อมคนคนหนึ่ง ตามด้วยเสียงสวีอีที่ตกตะลึง พูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง เกิดเรื่องแล้ว......โอ้ พระเจ้า ทำไมถึงไม่ปิดประตูละ?”

สวีอีรีบวิ่งออกไป พร้อมทั้งปิดประตู

ช่วงนี้ท่านอ๋องหน้าไม่อายจริงๆ

หยวนชิงหลิงผลักเขาออก พร้อมพูดว่า “สวีอีบอกว่าเกิดเรื่องแล้ว”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ใช่ จะเกิดเรื่องกับสวีอีแน่”