บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1710

ทุกคนต่างเชื่อคำพูดของอ๋องชินเฟิงอัน เพียงแต่ยังฉงนใจหนัก เหตุใดราชาวงศ์ของจิ้งจอกมณีราคจึงมาอยู่ในป่าเขารกร้างนี้ได้ ทั้งยังบาดเจ็บหนักขนาดนี้ แถมยังเกือบไม่รอด

ซาลาเปาลูกหัวจิ้งจอกมณีราค บางทีอาจเป็นเพราะเขาก็เป็นคนในราชวงศ์เช่นกัน ดังนั้นอดไม่ได้ที่จะสงสารมากหน่อย

เจ๋อหลานชอบเจ้าตาทับทิมมาก แต่เมื่อนางเข้าใกล้มัน นกฟีนิกซ์ก็จะไม่ยอม หึงหวงหนัก นายของมันมีสัตว์เทพได้ตัวเดียวเท่านั้น นั่นก็คือมัน

หลังจากศึกษาเจ้าตาทับทิมแล้ว หยู่เหวินเห้าก็สนทนากับลูกสาว

ถามสถานการณ์บางเรื่องที่เมืองโร่ตู แล้วยังถามว่าหลังจากหูหมิงกับแม่นางโจวแต่งงานกันแล้วรักใคร่กันดีหรือไม่

เจ๋อหลานหัวเราะพลางเอ่ย “จะไม่รักใคร่กันได้อย่างไรเพคะ? เวลานี้พวกเขาไม่ห่างกันแม้แต่เงา”

“เช่นนั้นก็ดี” อย่างไรก็เป็นคนเก่าคนแก่ของจวนอ๋องฉู่ หวังแต่จะให้พวกเขามีความสุข

หยวนชิงหลิงเดินเข้ามา เอ่ยถาม “หมิงหยู่มิได้ตามเจ้ากลับมาหรือ?”

“กลับมาแล้วเพคะ แต่เขากลับจวนไปก่อน เอาไว้วันสิ้นปีแล้วค่อยเข้าวังมาพร้อมกับพ่อทั้งสองของเขาเพคะ”

หยู่เหวินเห้าเอ่ย “เวลานี้วรยุทธ์เขาเป็นเช่นไรแล้ว?”

“ยอดเยี่ยมเพคะ!” เจ๋อหลานยิ้มเอ่ย

เหลิ่งหมิงหยู่มีความสามารถในการทำงานสูง เวลานี้อายุน้อยไปหน่อย เอาไว้เติบโตแล้วต้องเป็นผู้ที่ยืนด้วยลำแข้งได้แน่

ครั้นถึงวันสิ้นปี ราชวงศ์ก็เรียกว่าคึกคักครื้นเครงจริงๆ

ทุกคนเข้าวังหลวงนานแล้ว เด็กๆ เยอะมาก และแม้แต่เด็กๆ ในจวนจิ้งเหอก็ยังเข้าวังมาด้วย ถึงกว่าครึ่งจะเป็นเด็กโต แต่ก็มีใจรักสนุก เข้ากันได้ดี

วันนี้เหลิ่งหมิงหยู่ก็ตามหงเย่กับโสวฝู่เข้าวังมาด้วย เขาไปคารวะฮ่องเต้กับฮองเฮาก่อน จากนั้นถึงไปยืนข้างตัวเจ๋อหลาน

เด็กอายุสิบกว่าขวบ แต่กลับสูงกว่าเจ๋อหลานผู้เป็นพี่สาวมาก สองมือเอาแต่กอดกระบี่ ชอบทำหน้าขมึงตึง นัยน์ตาที่ราวกับแอ่งน้ำลึกเจือความเยือกเย็น