บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1709

อู๋ซ่างหวงไม่พูดมาก หนักแน่นเด็ดขาดคำเดียว “ได้!”

รอยยิ้มหยวนชิงหลิงที่แข็งชะงักคลี่ออกทันที แต่นางยังไม่ทันได้เอ่ย อู๋ซ่างหวงก็เสริมอีกประโยค “หากปีนี้ไม่ได้ ก็ตัดขาดการติดต่อ ต่อไปพวกเจ้าไม่ต้องมาจวนอ๋องซู่อีก!”

หยวนชิงหลิงแทบลืมหายใจ ฝืนหัวเราะฮ่าๆ “หม่อมพูดเล่นเพคะ หยอกพวกท่านเล่นเท่านั้น”

ไม่ได้ อย่างไรก็ต้องไปยุคปัจจุบัน

เช่นนั้นก็ได้แต่ให้ซาลาเปาล้มเลิกการพร้อมหน้าของสัตว์แล้ว

ซาลาเปาทางนี้พูดง่าย เป็นเพราะหยวนชิงหลิงกับหยู่เหวินเห้าสงสารลูกที่ต้องล้มเลิกแผนการฉลองปีใหม่ครั้งแรกไป

หยู่เหวินเห้าเครียดจัด หากมิสามารถทำให้ดีได้ทั้งสองทาง เช่นนั้นก็ต้องให้เด็กยอมให้ผู้ใหญ่อยู่แล้ว

เรื่องนี้เมื่อพูดกับซาลาเปา เขาก็มิได้ผิดหวังให้เห็นชัด เอ่ย “ได้พ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นก็ไปเถอะ”

แต่ขณะที่เขาหันตัวไป ในดวงตาก็ยังมีความเศร้าหมองเล็กน้อย มีเพียงคนที่มีสัตว์เลี้ยงเท่านั้นที่จะรู้สึก เพราะพวกเขายกขบวนไป นั่นหมายถึงวันเทศกาลสำคัญต้องทิ้งพวกมันไว้ที่นี่แล้ว

แต่มนุษย์ก็ราวกับมีความคิดร่วมกัน จะไม่ยอมอ่อนข้อให้สัตว์เลี้ยงมากเกินไป

ในความคิดของพวกเขา ความรู้สึกของคนสำคัญกว่าความรู้สึกของสัตว์เสมอ

ทีแรกซาลาเปาคุยกับหมาป่าต้าเปาไว้แล้ว น้องๆ ที่เหลือต่างก็บอกกับสัตว์เลี้ยงของตนแล้วเช่นกัน ว่าการฉลองปีใหม่ปีนี้ต้องได้สนุกสนานด้วยกันแน่

แต่เวลานี้ต่างต้องขอโทษกับพวกมัน แล้วยังต้องทิ้งพวกมันไปอีก

นกฟีนิกซ์ยังดีหน่อย มันหดตัวกลายร่างเป็นนกน้อยตามกวากวาไปได้

แต่หมาป่าหิมะกับเสือไม่ได้

เมื่อนายน้อยต่างฝ่ายต่างบอกสัตว์ของตัวเองแล้ว บรรดาสัตว์ก็พร้อมใจกันเศร้าสร้อย

โดยเฉพาะพวกเสือของเซเว่นอัพกับโค้ก ช่วงนี้นายต้องเรียนหนังสือที่ยุคปัจจุบันตลอด เวลาที่ได้พบกับพวกมันมีแค่ไม่กี่วัน ตอนนี้ยังบอกว่าปีใหม่ไม่กลับมาแล้ว จะอยู่ที่นั่นฉลองปีใหม่ พวกมันคับอกคับใจนัก

ตั้งแต่รู้ข่าว พวกมันก็ไม่อยากอาหาร เอาแต่นอนอยู่หน้าตำหนักนายทั้งวัน รอคอยเวลาให้ผ่านพ้นไปอย่างเบื่อหน่าย

หมาป่าข้าวเหนียว หมาป่าทังหยวนกับหมาป่าต้าเปาเป็นพี่น้องครอกเดียวกัน หลายปีนี้ก็แยกกันอยู่คนละที่ เฝ้ารอจะได้เล่นสนุกพร้อมหน้าในวันปีใหม่ แต่ตอนนี้ไม่เพียงต้องอยู่ที่หัวเมืองชายแดนต่อกลับมาไม่ได้ แถมนายก็ยังจะไปอีก ดังนั้นจึงเสียใจอย่างหนัก