บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1708

ที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ เขาไม่ได้เกิดความรู้สึกกับเจ้าตาทับทิมสักเท่าไร แต่มันกลับพึ่งพิงเขาถึงเพียงนี้

มันรักสนุกขนาดนั้น แต่พอปล่อยให้มันอยู่ในป่าเขาลึก มันกลับไม่ไปไหน รอเขาอยู่ที่เดิม

“กลับไป? กลับไปกับข้าหรือ?” ซาลาเปาลูบหัวน้อยๆ ของมัน ดึงหญ้าเขียวในขนออก

อุ้มมือน้อยๆ เกาะมือเขาแน่น ไม่ยอมปล่อย

ไม่ยอมให้เขาไป และไม่ยอมให้เขาทิ้งมันด้วย

ซาลาเปาถอนใจเสียงหนึ่ง “ได้ พาเจ้ากลับไปแล้วกัน รอเจ้าโตแล้ว อยากกลับสู่ป่าเขาข้าค่อยส่งเจ้ากลับมา”

เมื่อนั้นหมาป่าต้าเปาก็เดินนำอยู่ข้างหน้าอย่างองอาจ

พอกลับถึงค่ายทหาร เจ้าตาทับทิมก็กินน้ำไปชามใหญ่ แล้วกินเนื้อชิ้นโตไปอีก จากนั้นก็นอนอยู่ที่พื้นอย่างอิ่มเอมใจ

ซาลาเปายังเอาเบาะเล็กให้มัน แต่มันกลับไม่นอน มันติดซาลาเปามาก

ซาลาเปานอนอยู่บนเตียง มันกระโดดขึ้นไม่ได้ จึงหมอบนอนอยู่ข้างล่างเตียง

หลังจากนั้นอีกหลายวัน ซาลาเปาไปไหนมันก็ตามไปทุกที่

แม้ซาลาเปาจะไปวิ่งตอนเช้า มันก็วิ่งตามอยู่ไกลๆ ขณะที่ฝึก มันก็หมอบอยู่ใกล้ๆ รอให้ซาลาเปาฝึกเสร็จกลับมาอุ้มมัน มันก็จะเป็นเด็กดีขดตัวอยู่ในอ้อมแขนซาลาเปา

ใกล้สิ้นปีแล้ว ค่ายทหารก็เริ่มผลัดเปลี่ยนกันหยุด ให้ทหารได้กลับไปเยี่ยมครอบครัว

วันหยุดซาลาเปาจัดอยู่ในช่วงปีใหม่ เพราะว่าน้องชายน้องสาวจะกลับมา

เซเว่นอัพกับโค้กมีช่วงวันหยุดสั้นๆ แค่แปดวันเท่านั้น น่าจะกลับมาช่วงใกล้ถึงวันสิ้นปี

ดังนั้นเวลาที่ทุกคนจะได้อยู่พร้อมหน้าจึงมีเพียงแปดวันเท่านั้น เขาวางแผนเวลาแปดวันนี้ แล้วบอกกล่าวกับเสด็จพ่อเสด็จแม่

หยู่เหวินเห้าลำบากใจมาก