บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1707

ซาลาเปาไม่สนใจว่ามันจะเป็นจิ้งจอกหิมะ หมาป่าหิมะ หรือว่าจิ้งจอกอัคคีสำหรับเขาแล้วมันก็คือเจ้าตาทับทิม

อยู่ในวังเจ้าตาทับทิมเหมือนจะมีความสุขมาก วิ่งไปเล่นทุกตำหนัก ลูกชายคนเล็กของอะซี่ชอบมันมากเป็นพิเศษ แต่มันไม่ยอมให้เด็กผู้ชายอุ้ม พออุ้มหน่อยก็ขู่เอาๆ

แต่ถ้าเป็นหยู่เหวินเห้าอุ้ม มันกลับเรียบร้อยมาก

เล่นอยู่ในวังหลายวัน ครั้นวันหยุดสิ้นสุดลง ทั้งสามก็กลับค่ายทหาร

เจ้าตาทับทิมไม่ต้องดื่มนมแล้ว กินเนื้อคำโตตามหมาป่าซาลาเปา

แต่มันยังไม่ให้มีเนื้อมีหนังเท่าไร ยังเป็นเจ้าตัวนุ่มนิ่มเล็กๆ

แต่ปลายขนเริ่มเปลี่ยนสีแล้ว กลายเป็นสีแดงก่ำเฉกเช่นเดียวกับดวงตา

ทว่าด้านในขนยังเป็นสีขาวหิมะเหมือนเดิม อย่างกับลูกผสม

ระยะนี้ซาลาเปาฝึกซ้อมหนัก ออกไปแต่เช้าค่ำแล้วจึงกลับ ยังไม่ทันได้ไตร่ตรองเรื่องเอามันไปปล่อย

รอจนมีเวลาก็ผ่านไปสองเดือนกว่าแล้ว เห็นเจ้าตาทับทิมร่างกำยำดี ดังนั้นจึงหารือกับหมาป่าต้าเปา ว่าจะนำเจ้าตาทับทิมไปปล่อย

หมาป่าต้าเปาอาลัยอาวรณ์มาก ปกป้องเจ้าตาทับทิมไม่เอาให้เอามันไปปล่อย

สุดท้ายซาลาเปาจึงขู่มัน ว่าหากไม่เอาเจ้าตาทับทิมไปปล่อย ก็จะเอามันไปปล่อยแทน เมื่อนั้นมันจึงยอมจำนน

ซาลาเปาพาเจ้าตาทับทิมเข้าเขาลึก อยู่เป็นเพื่อนเล่นกับมันครู่หนึ่ง เจ้าตาทับทิมไม่รู้ว่าตนกำลังจะถูกทิ้ง ขณะที่กำลังเล่นสนุก เล่นพักหนึ่งแล้วก็มาถูไถมือของซาลาเปา จากนั้นก็วิ่งออกไปเล่นอีก

บัดนี้ส่วนขนสีแดงของเจ้าตาทับทิมมากกว่าเดิมอีกประมาณหนึ่งแล้ว แดงอย่างเพลิง งดงามมาก

ซาลาเปาอุ้มมันขึ้นมา หอมมันฟอดหนึ่ง “เจ้าต้องกลับสู่ธรรมชาตินะ ไปหาพ่อแม่เจ้าเถอะ”

ว่าแล้วก็วางเจ้าตาทับทิมลง โบกมือ “ไปเล่น ไปเล่นต่อ!”

เจ้าตาทับทิมวิ่งไปอีกอย่างร่าเริง

รอจนมันวิ่งไปวิ่งมา วิ่งจนเหนื่อยกลับมาที่เดิมอีกครั้งก็ไม่พบซาลาเปาเสียแล้ว

เจ้าตาทับทิมเริ่มลนลาน ไม่กล้าเดิน หมอบอยู่ในพุ่มหญ้า ชะโงกหัวออกไปดูข้างนอก เกรงว่านายน้อยกลับมาแล้วจะหามันไม่เจอ

แต่รออยู่นาน รอจนตะวันคล้อยไปทางทิศตะวันตกแล้วก็ไม่เห็นกลับมา