บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1706

วันที่สิบที่เลี้ยงเจ้าตาทับทิม เจ้าตาทับทิมหายเป็นปกติแล้ว

หลังจากบาดแผลหายดี ซาลาเปาก็อาบน้ำให้มัน

เลือดที่ติดอยู่บนตัวแห้งนานแล้ว ครั้นแช่อยู่ในน้ำก็หายไปอย่างรวดเร็ว

กระทั่งขึ้นฝั่ง สะบัดหยดน้ำที่อยู่บนตัว วิ่งตะกุยล้มลุกคลุกคลานใต้ดวงตะวันแล้ว ก็กลับมาออดอ้อนแทบเท้าซาลาเปา

ขนทั้งตัวขาวราวกับหิมะ ริมฝีปากชมพู ปลายจมูกเล็กสีดำประหนึ่งหยดหินอัคนีที่เกาะตัว นัยน์ตาแดงเด่นชัดขึ้น เหมือนทับทิมสองเม็ดที่เปล่งประกาย

หางของมันก็สวยมากเช่นกัน กระดกขึ้นเล็กน้อยราวกับพัดอันใหญ่ ขนที่หางพองฟู ยังถึงกับใหญ่กว่าตัวมันหน่อยด้วย

เป็นหมาป่าหิมะน้อยล้ำค่าจริงๆ

ซาลาเปาพิสมัยเสียไม่มี ทหารในกองทัพพากันพูดกับหมาป่าซาลาเปาว่าจะได้เป็นหมาหัวเน่าแล้ว

หมาป่าซาลาเปาไม่โกรธ นอนเล่นสบายใจกับหมาป่าหิมะน้อยอยู่ข้างกายนาย

หากตามอายุขัยตามปกติของหมาป่า หมาป่าซาลาเปาก็ถือว่าแก่แล้ว เพียงแต่หมาป่าหิมะชุดนี้แปลกออกไป อายุขัยของมันยาวมาก อยู่กับนายได้อีกนาน

มันรู้ดี อายุยืนยาวของนายย่อมต้องปรากฏผู้คนมากมาย คนพวกนี้อาจหยุดอยู่ชั่วคราว หรืออาจเป็นเพื่อนยาวนาน แต่ต้องไม่เหมือนมันอย่างนั้นแน่ มันอยู่เป็นเพื่อนนายตั้งแต่แรกเกิด มิใช่ว่าใครก็ได้รับเกียรติพิเศษนี้

แม้นจะเป็นพระชายารัชทายาท ฮองเฮาของนายในอนาคต แต่นั่นก็เป็นแค่คนมาทีหลัง ไม่เหมือนกับมัน

แต่เจ้าหมาป่าหิมะน้อยตัวก็ติดมันมาก ยามที่นายยุ่ง โดยรวมแล้วมันก็จะเป็นผู้ดูแลเจ้าตัวน้อย

ครั้นวันหยุด องค์รัชทายาทของเราก็พาหมาป่าสองตัวนี้กลับวัง

หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงต่างรู้สึกทึ่ง หมาป่าหิมะที่งดงามเช่นนี้ หาพบได้ยากนัก

แต่พอหยู่เหวินเห้าอุ้มมันขึ้นมาดู “นี่มิใช่หมาป่าหิมะกระมัง? ทำไมดูแล้วเหมือนจิ้งจอกหิมะเลยล่ะ?”

หยวนชิงหลิงไม่เคยเห็นจิ้งจอกหิมะ นางเข้าไปชะโงกดู “แต่ตาเป็นสีแดง ตาของจิ้งจอกมีสีฟ้า สีน้ำตาล แต่ไม่มีสีแดงกระมัง? แล้วสีแดงนี้...ก็งามจนเหนือการบรรยายจริงๆ”

“เจ้าหยวน เจ้าพูดกับสัตว์ได้มิใช่หรือ? เจ้าก็ลองถามมันดูสิว่ามันเป็นอะไร?” หยู่เหวินเห้ากระเซ้า