บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1705

แม้ว่ามันจะเปื้อนเลือดเต็มตัว แต่ก็เด็กมาก ทั้งยังได้รับบาดเจ็บ ซาลาเปาจึงไม่กล้าอาบน้ำให้มัน ใช้เสื้อผ้าของตัวเองทำเป็นเบาะเล็กๆ รองให้มัน ให้มันนอนอยู่ในนั้น

หมาป่าซาลาเปารับผิดชอบดีมาก หมาป่าที่ตนช่วยกลับมาต้องเฝ้าเอง ดังนั้นมันจึงอยู่กับเจ้าหมาป่าหิมะน้อยแบบไม่คลาดสายตา

ซาลาเปาเห็นดังนั้นแล้วก็รู้สึกน่าขัน “รอมันโตแล้วก็ให้เป็นคู่ครองเจ้าแล้วกัน”

หมาป่าซาลาเปาดุใส่เขา ไม่เอาคู่ครองๆ มันไม่ใช่หมาป่าหิมะ

“ไม่ใช่หมาป่าหิมะแล้วเป็นอะไรเล่า? นั่นหมาป่าหิมะชัดๆ!” ซาลาเปาหัวเราะพลางเดินออกไป

วันถัดมา เมื่อคนในกองทัพรู้ว่าองค์รัชทายาทช่วยลูกหมาป่าหิมะกลับมาตัวหนึ่ง ก่อนจะถึงช่วงพักกลางวันจึงพากันมาดู

หมาป่าหิมะน้อยยังไม่ตื่น นอนอยู่บนเบาะนุ่มนิ่ม เซื่องซึมแทบไม่มีชีวิตชีวา

“นี่คือหมาป่าหิมะหรือ? ตัวเล็กจริง”

“ทำไมเหมือนมีนิดหนึ่งที่ไม่เหมือนต้าเปานะ”

“ไม่เหมือนหรือ? ก็สีขาวเหมือนกัน ข้าว่าเหมือนนะ”

“หลักๆ เพราะมันตัวเล็กเกินไป แล้วยังนอนหมอบอีก ก็เลยดูชัดๆ ไม่ได้”

“แต่บนเขานี้จะมีหมาป่าหิมะได้อย่างไร? ปกติหมาป่าหิมะอยู่ที่ยอดเขาหมาป่าหิมะนี่”

ครั้นซาลาเปาเดินเข้ามาก็เห็นทุกคนกำลังมุงลูกหมาป่าหิมะอยู่ เขาก็เข้าไปดูด้วยแวบหนึ่ง “ยังไม่ตื่นหรือ? คงไม่ใช่ว่าตายแล้วนะ?”

“ไม่พ่ะย่ะค่ะ ยังหายใจอยู่” ทหารเอ่ย

“ข้าต้องไปหานมแพะให้มันสักหน่อย ดูท่ายังเป็นลูกหมาป่าอยู่เลย” ว่าแล้วซาลาเปาก็หมุนตัวจากไป

จะหานมแพะในกองทัพนั้นยาก ยังต้องขี่ม้าไปที่ลานปศุสัตว์ที่ห่างออกไปสิบลี้

เขาใช้ถุงหนังแกะบรรจุนมแพะกลับไปถุงหนึ่งเต็มๆ เทใส่ชามประมาณหนึ่ง ที่เหลือก็ให้หมาป่าต้าเปาดื่ม

เนื่องจากนมแพะมิอาจเก็บได้นาน ไม่ให้ต้าเปาดื่มก็จะเสียเปล่า

เมื่อหมาป่าหิมะน้อยตื่นขึ้นมาก็ได้กลิ่นหอมของนม หัวน้อยๆ ไถไปด้านหน้า แต่กลับเอื้อมไม่ถึง