บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1704

สำหรับซาลาเปาแล้ว ชีวิตในค่ายทหารเป็นการฝึกฝนอย่างหนัก

หยวนชิงหลิงรู้สึกโชคดีมากที่เจ้าห้าตัดสินใจเช่นนี้

สร้างศักดาในกองทัพ วันข้างหน้าเมื่อปกครองแคว้นนี้ก็ได้กุมหัวใจทหาร

ซาลาเปาอยู่ในวังหนึ่งวันแล้วก็ต้องกลับไปทันที

ในกองทัพมักมีงานทหารให้ทำไม่สิ้น และหนุ่มน้อยก็มีพลังที่ใช้ไม่หมดเช่นกัน

หมาป่าซาลาเปาก็ด้วย

หมาป่าซาลาเปาเข้าป่าไปหลายวันแล้ว มิได้กลับมา

ดังนั้นหลังจากซาลาเปาทำงานเสร็จก็ขึ้นเขาไปหามัน

ยามราตรีใกล้มาถึง ในเขาเงียบสงัด แสงสุดท้ายแห่งสุริยาล่วงลับไป

หลังจากขึ้นเขาไปแล้วเขาก็เรียกหาหลายครั้ง แต่กลับไม่ได้ยินหมาป่าซาลาเปาตอบกลับ

รู้สึกประหลาดใจนัก อย่างไรกันเนี่ย? คิดว่าแน่แล้วหรืออย่างไร? เรียกก็ไม่ขานรับ

เขารู้สึกได้ว่าหมาป่าซาลาเปาอยู่ในเขา เจ้านี่นิ! มิรู้ว่าเล่นสนุกกับเหล่าสรรพสัตว์หรือว่าไปไล่หมูป่าอีกแล้ว?

ตั้งแต่หมาป่าซาลาเปาตามเข้าค่ายทหาร อย่างอื่นยังไม่ต้องพูดถึง บางครั้งทหารในกองทัพมีมื้ออาหารเพิ่ม เขาใหญ่ป่าลึกละแวกนี้มีมีสัตว์อยู่เป็นจำนวนมาก

เมื่อซาลาเปาเห็นบนภูเขามิมีผู้อื่น ก็กระโดดเหาะข้ามกลางเขาจนถึงยอดดอย

หมาป่าซาลาเปาอยู่ที่นั่นจริงๆ มันกำลังหมอบอยู่ที่พื้น ไม่รู้ว่ากอดอะไรอยู่ รักษากิริยานิ่งไม่ขยับ

“ต้าเปา เจ้าทำอะไร?” ซาลาเปาเหาะไปหา แล้วลงสู่พื้นที่ข้างตัวมัน

หมาป่าซาลาเปาเงยหน้าขึ้น ร้องหงิงๆ

ซาลาเปาแปลกใจ “เช่นนั้นหรือ เจ้าลุกขึ้นมาข้าจะดูหน่อย”

หมาป่าซาลาเปาค่อยๆ ขยับตัวถอยออก เห็นเพียงแผ่นอกขาวเปื้อนเลือด ปกป้องเจ้าตัวน้อยที่บาดเจ็บไว้เบื้องล่างของมัน

เปื้อนเลือดไปทั้งตัว แต่ก็ยังดูออกว่าเป็นสีขาว

ซาลาเปามองหมาป่าหิมะตัวน้อย แล้วมองหมาป่าซาลาเปาอีก “อ้าว ตาพวกเจ้าสีไม่เหมือนกันนี่ ตาของมันเป็นสีแดง แต่เจ้าเป็นสีฟ้า”

หมาป่าซาลาเปาร้องหงิงๆ บอกเขาถึงสาเหตุที่แตกต่าง

“เช่นนั้นหรือ? มันเป็นเด็กผู้หญิง? เด็กผู้หญิงจะมีตาสีแดงหรือ?”

นอกจากตาจะสวยแล้ว หน้าตายังน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม งามตามาก เมื่อนั้นซาลาเปาก็มิอาจวางมือ

เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าจะช่วยมันได้หรือไม่

เขาอุ้มหมาป่าหิมะตัวน้อยลุกขึ้นยืนเอ่ย “ไป กลับ!”

เขาเหาะลงเขา หมาป่าซาลาเปาก็วิ่งเร็วปรี่กลางเขาด้วย เร็วมากเป็นพิเศษ

ครั้นกลับถึงค่ายทหาร ซาลาเปาก็ไปขอยารักษาบาดแผลกับหมอทหาร ก็ไม่รู้ว่าจะใช้ได้หรือไม่ รักษาหมาป่าตายประหนึ่งหมาป่าเป็นก็แล้วกัน

หมาป่าเล็กขนาดนี้ พรากจากมารดา มิได้ดื่มนม แม้จะรักษาบาดแผลได้ แต่ก็ไม่รู้จะอยู่รอดต่อไปได้หรือไม่

ค่ายทหารไม่มีผ้าเหลือใช้ เขาจึงฉีกเสื้อผ้าของตนชุดหนึ่ง ใส่ยาแล้วก็พันแผลให้มัน