บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1704

สำหรับซาลาเปาแล้ว ชีวิตในค่ายทหารเป็นการฝึกฝนอย่างหนัก

หยวนชิงหลิงรู้สึกโชคดีมากที่เจ้าห้าตัดสินใจเช่นนี้

สร้างศักดาในกองทัพ วันข้างหน้าเมื่อปกครองแคว้นนี้ก็ได้กุมหัวใจทหาร

ซาลาเปาอยู่ในวังหนึ่งวันแล้วก็ต้องกลับไปทันที

ในกองทัพมักมีงานทหารให้ทำไม่สิ้น และหนุ่มน้อยก็มีพลังที่ใช้ไม่หมดเช่นกัน

หมาป่าซาลาเปาก็ด้วย

หมาป่าซาลาเปาเข้าป่าไปหลายวันแล้ว มิได้กลับมา

ดังนั้นหลังจากซาลาเปาทำงานเสร็จก็ขึ้นเขาไปหามัน

ยามราตรีใกล้มาถึง ในเขาเงียบสงัด แสงสุดท้ายแห่งสุริยาล่วงลับไป

หลังจากขึ้นเขาไปแล้วเขาก็เรียกหาหลายครั้ง แต่กลับไม่ได้ยินหมาป่าซาลาเปาตอบกลับ

รู้สึกประหลาดใจนัก อย่างไรกันเนี่ย? คิดว่าแน่แล้วหรืออย่างไร? เรียกก็ไม่ขานรับ

เขารู้สึกได้ว่าหมาป่าซาลาเปาอยู่ในเขา เจ้านี่นิ! มิรู้ว่าเล่นสนุกกับเหล่าสรรพสัตว์หรือว่าไปไล่หมูป่าอีกแล้ว?

ตั้งแต่หมาป่าซาลาเปาตามเข้าค่ายทหาร อย่างอื่นยังไม่ต้องพูดถึง บางครั้งทหารในกองทัพมีมื้ออาหารเพิ่ม เขาใหญ่ป่าลึกละแวกนี้มีมีสัตว์อยู่เป็นจำนวนมาก

เมื่อซาลาเปาเห็นบนภูเขามิมีผู้อื่น ก็กระโดดเหาะข้ามกลางเขาจนถึงยอดดอย

หมาป่าซาลาเปาอยู่ที่นั่นจริงๆ มันกำลังหมอบอยู่ที่พื้น ไม่รู้ว่ากอดอะไรอยู่ รักษากิริยานิ่งไม่ขยับ

“ต้าเปา เจ้าทำอะไร?” ซาลาเปาเหาะไปหา แล้วลงสู่พื้นที่ข้างตัวมัน

หมาป่าซาลาเปาเงยหน้าขึ้น ร้องหงิงๆ

ซาลาเปาแปลกใจ “เช่นนั้นหรือ เจ้าลุกขึ้นมาข้าจะดูหน่อย”

หมาป่าซาลาเปาค่อยๆ ขยับตัวถอยออก เห็นเพียงแผ่นอกขาวเปื้อนเลือด ปกป้องเจ้าตัวน้อยที่บาดเจ็บไว้เบื้องล่างของมัน

เปื้อนเลือดไปทั้งตัว แต่ก็ยังดูออกว่าเป็นสีขาว