บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1703

กระทั่งกลับถึงวังหลังแล้ว หยู่เหวินเห้ายังคิดว่าเป็นเรื่องจริง เพราะซาลาเปาพูดได้จริงจัง สัตย์จริงมาก ไม่เห็นร่องรอยมดเท็จสักนิด

ดังนั้นจึงบี้ถามข้อเท็จจริงของเรื่องนี้ต่อหน้าหยวนชิงหลิง

ซาลาเปาหัวเราะเอ่ย “เสด็จพ่อ จะเป็นจริงไปได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ? เสด็จปู่ใหญ่จะเป็นธุระเรื่องแต่งงานของหม่อมฉันได้อย่างไร? ทรงมิโปรดเป็นพ่อสื่อพ่อชักที่สุด”

“ตกใจหมดเลย!” หยู่เหวินเห้าหัวเราะพลางเอ่ย ยื่นมือตบบ่าซาลาเปา “เปาเปา เจ้าถึงกลับเอ่ยคำเท็จในที่ประชุมเช้า เหลือเกินจริงๆ นะ”

แม้จะกล่าวเช่นนี้ แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความชื่นชม

มีไหวพริบจึงจะเป็นคนฉลาด

ซาลาเปาเอ่ย “เรื่องนี้อ้างเสด็จปู่ใหญ่เหมาะสมที่สุดพ่ะย่ะค่ะ เพราะพระองค์หาตัวพบยาก คิดจะถามพระองค์ก็ถามมิได้ และแม้นจะถาม ปฏิภาณไหวพริบพระองค์ปัญญาล้ำเลิศเพียงใด? ก็ต้องช่วยหม่อมฉันพูดอยู่แล้ว”

ด้วยเหตุนี้จึงสามารถอยู่อย่างไร้คลื่นลมฝนได้จนถึงอายุยี่สิบ เอาไว้ถึงตอนนั้นแล้วหากยังไม่อยากแต่งงาน ค่อยหาวิธีใหม่

ฮ่องเต้วาจาดั่งทองคำพันชั่ง แต่รัชทายาทสามารถโป้ปดไปเรื่อยได้

ยามที่โป้ปดได้ การกล่าวคำเท็จที่ไม่ทำร้ายคนทั้งยังได้ประโยชน์กับตน ก็มิเสียภาพรวม

“หมาป่าซาลาเปาไม่ได้กลับมาพร้อมกับเจ้าหรือ?” หยวนชิงหลิงถาม

“ช่วงนี้มันมักวิ่งเข้าป่าเป็นประจำ มิทราบไปทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ” ซาลาเปาหัวเราะ โอบไล่พระมารดา “หม่อมฉันหิวแล้ว เสด็จแม่ หม่อมฉันอยากกินเนื้อ เนื้อเยอะๆๆ เลยพ่ะย่ะค่ะ”

“อาหารในกองทัพมิดีหรือ?” หยวนชิงหลิงหัวเราะพลางถาม

“อาหารในกองทัพปรับเปลี่ยนมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อมิให้ทหารได้ลำบาก เพียงแต่ระยะนี้หม่อมฉันกินเยอะ” วัยนี้ของซาลาเปา เป็นช่วงที่เจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว กอปรกับการฝึกฝนทางร่างกายอย่างหนักในแต่ละวัน จึงทำให้หิวบ่อยๆ

“ได้ ให้มู่หรูกงกงของเจ้าไปจัดการ” หยู่เหวินเห้าเคยผ่านช่วงวัยนี้ ตอนนั้นกินเท่าไรก็ไม่รู้จักอิ่ม เขาไปสั่งการกับมู่หรูด้วยตนเอง จัดอาหารคาวมื้อหนักให้ซาลาเปา