บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1712

คืนนี้เจ้าห้าดื่มไปไม่น้อย

เขาอารมณ์ดีที่สุด เพราะทุกคนต่างออกไปข้างนอกได้ มีเพียงเขาที่ถูกจำกัดอยู่แต่ในวังหลวง จะพักสักสองสามวันไปเยี่ยมญาติที่ยุคปัจจุบัน ท่องเที่ยวสักหน่อยก็หาได้ยากยิ่ง

ท่านชายสี่ก็ดื่มจนวิงเวียนเล็กน้อย หันหน้าไปมองเจ้าหญิง สองสายตาสบกัน เจ้าหญิงเอ่ยอย่างไร้เสียง “ดื่มน้อยหน่อย!”

เมื่อนั้นท่านชายสี่ก็วางจอกสุราลง

อ๋องอานและพระชายาไม่ได้พบกันนาน ย่อมรักใคร่กันมากกว่าเดิม แต่ราตรีนี้ดื่มหนักไปหน่อย ใบหน้าดำคล้ำเจือแดง ดื่มไปดื่มมา จู่ๆ ก็ลุกขึ้นชูจอกสุรากับหยู่เหวินเห้า “ฝ่าบาท หม่อมฉันคารวะพระองค์หนึ่งจอก!”

ทุกคนตะลึงงัน

อ๋องอานเรียกว่าฝ่าบาทนั้นมิแปลก แต่กลับใช้คำว่า ‘พระองค์’ ที่เป็นวาจาเชิดชูเกียรติ

ท่าทางเขาเมาหนัก ลุกขึ้นยืนโซเซ น้ำสุรากระฉอกออกมาเล็กน้อย แต่กลับยังชูจอกมองหยู่เหวินเห้าด้วยดวงตาเคลิบเคลิ้ม

จากนั้นก็ดื่มรวดเดียวหมดจอกแล้ววางลง ตบหน้าตัวเองแรงฉาด “เมื่อก่อนกระหม่อมเป็นคนเลว ต่อไปกระหม่อมจะทำตัวเสียใหม่พ่ะย่ะค่ะ”

ทุกคนตะลึงงันอ้าปากค้าง

ไยคืนนี้จึงมาพูดเยี่ยงนี้ในโอกาสแบบนี้กะทันหันได้? ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องในอดีตของเขาสักหน่อย

แถมคืนนี้ครึกครื้น มีความสุขเช่นนี้ พูดถึงเรื่องที่แล้วมาจะไม่เหมาะหรือเปล่า?

หยู่เหวินเห้าผงะ จากนั้นก็กระซิบที่ข้างใบหูหยวนชิงหลิง “คำพูดเขาช่างสัมผัสดีเสียจริง”

หยวนชิงหลิงยิ้มเจื่อน สัมผัสดีอะไร? นั่นมันคำเดียวกันต่างหาก!

“ได้ ข้าจะดื่มจอกนี้!” หยู่เหวินเห้าก็ลุกขึ้นมาด้วย ถึงคืนนี้จะดื่มหนักไปหน่อย แต่สุขภาพในตอนนี้ก็ต่างจากแต่ก่อนแล้ว กรอกเข้าไปไหแล้วไหเล่า ปัญหาไม่ใหญ่ แต่จะรีบไม่ได้เท่านั้น รีบแล้วจะย่อยไม่ทัน

ผ่านมาหลายปี ทั้งสองทิ้งเรื่องราวในอดีต ชนจอกกันอีกครั้ง

หยวนชิงหลิงเห็นแล้วก็ประทับใจอยู่บ้าง

แต่คืนนี้ฮูหยินเหยาต้องกลับก่อนเวลาเล็กน้อย เพราะลูกยังเล็กมาก จะกลับจวนดึกเกินไปไม่ได้

ทว่าฮุ่ยเทียนรู้ว่านางอยากอยู่นานอีกหน่อย จึงเสนอตัวพาลูกกลับไปก่อน ให้ฮูหยินเหยาได้สนทนากับบรรดาเครือญาติสตรีให้สนุก

ในบรรดาพวกนาง คืนนี้ที่ดื่มจนเมาที่สุด กลับเป็นพระชายาซุน

ที่ขึ้นโต๊ะรอบแรกเป็นสุราผลไม้ นางรู้สึกว่ามีรสหวาน ดื่มมากไปหน่อย ครึ่งชั่วยามให้หลังครั้นฤทธิ์สุราออกนางก็ไม่ไหวแล้ว แต่ก็ไม่ถึงกับเมาหนัก เอาแต่ดึงมือหรงเยว่ที่อยู่ข้างๆ พูดเรื่อยเปื่อยวกไปวนมาไม่มีสิ้นสุด

หยวนชิงหลิงจึงพาพวกนางไปที่ตำหนักข้าง ให้คนในวังนำซุปสร่างเมามา เมื่อทุกคนดื่ม แม้ยังวิงเวียนอยู่บ้าง แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว

สุราเป็นตัวปลุกเร้าอารมณ์ บรรดาสะใภ้มองกัน ต่างรู้สึกชื่นชอบอีกฝ่ายอย่างที่สุด

จากนั้นหรงเยว่ก็กล่าวคำหนึ่งอย่างลวกๆ “หวังจริงๆ ว่าต่อไปจะได้แบบนี้ทุกปี ใครจะคิดว่าข้าออกเรือนแล้ว กลับต้องใช้ชีวิตอยู่กับคนมากมายเช่นนี้ตลอดชีวิต”

วาจานี้มีพลังมาก เหล่าสะใภ้มองกันแวบหนึ่ง น้ำตาคลออยู่กระบอกตาเล็กน้อย