บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1713

ท่ามกลางความมึนเมา ราวกับลืมไปแล้วว่าพวกนางมาถึงตอนนี้ได้อย่างไร แล้วทีแรกมาอยู่ร่วมกันได้อย่างไร เวลานั้นเป็นแค่หญิงธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้มักรู้สึกว่าตนต่างออกไปแล้ว

หยวนชิงหลิงไม่เมา แต่นางมองพวกนางแสดงความ ‘อัปลักษณ์’ สารพัดรูปแบบ พูดบางคำพูดที่ปกติพวกนางไม่กล่าวอย่างอารมณ์ดี

เจ๋อหลานเล่นจนเหนื่อยแล้ว เข้ามาพิงนาง หยวนชิงหลิงจึงให้นางนอนหนุนตักเสียเลย

เมื่อนั้นเสียงพูดของทุกคนก็เบาลงมาก พากันมองดูเสี่ยวกวาอย่างรักใคร่เอ็นดู

เด็กคนนี้มักให้รู้สึกสงสาร ถูกส่งไปตั้งแต่ยังเล็กมาก ใช้ชีวิตแบบไม่มีพ่อแม่อยู่ข้างกายนาน แต่ยากนักที่สายใยของพวกเขายังเหนียวแน่นเช่นนี้

เจ๋อหลานยังไม่หลับ เพราะนางยังเป็นเด็ก มีใจรักสนุกอยู่มาก และนางก็ไม่ได้เหนื่อยจริงๆ แค่อยากเข้ามากระแซะพระมารดาเท่านั้น

พักหนึ่ง เหลิ่งหมิงหยู่ก็พูดเสียงเบาที่ปากประตู “พี่หญิง จุดพลุแล้ว”

เจ๋อหลานเด้งขึ้นมาทันที แล้ววิ่งโร่ออกไปกับเหลิ่งหมิงหยู่อีก

ทุกคนพากันหัวเราะ พร้อมกันนั้นก็สะท้อนใจด้วย

ในช่วงที่มีกำลังวังชา หลายๆ เรื่องพวกนางเคยประสบพบเจอมาแล้ว แต่กลับไม่อิสระอย่างพวกเขา

หยู่เหวินเห้านำกลุ่มบุรุษดื่มกินพูดคุยกันต่อในห้องโถงหลัก เขาดื่มเก่งจนน่าอิจฉา

โดยเฉพาะอ๋องเว่ย

เพราะก่อนหน้านี้คนที่ดื่มเก่งที่สุดเป็นเขา เวลานี้กลับเปลี่ยนเป็นเจ้าห้า เขาดื่มไม่หยุด แต่ก็ไม่เห็นเมาสักเท่าไร

ในการสนทนาของเหล่าบุรุษ มักชอบพูดเรื่องบ้านเมือง หยู่เหวินเห้าและโสวฝู่ก็ชอบฟัง โดยเฉพาะเรื่องของจวนเจียงเป่ย อย่างไรทางนั้นก็เป็นพรมแดนของเป่ยถัง ทุกความเคลื่อนไหวเล็กน้อยของทางนั้นล้วนโยงใยมาถึงหัวใจราชสำนัก

เจ้าเก้าไม่ได้ร่วมวงสนทนาด้วย เขาออกไปดูพลุไฟข้างนอกกับเจ้าแปด

เจ้าเก้าเลิกชอบดูพลุไฟแล้ว เพราะพลุไฟแม้จะเจิดจ้าเป็นประกาย แต่ก็ดับมอดไปในพริบตาเช่นกัน รักษาไว้ไม่อยู่

แต่พี่แปดชอบ ดังนั้นเขาจึงอยู่เป็นเพื่อนพี่แปด

เจ้าแปดหนุนศีรษะไว้ที่บ่าน้องเก้าเบาๆ แล้วเอ่ยถาม “น้องเก้า เจ้าพาข้าไปหนานเจียงได้หรือไม่?”

เจ้าเก้าตื่นตระหนก “พี่แปดท่านอยากไปหรือ?”