บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1717

กดเขาอยู่บนเก้าอี้ เลิกแขนเสื้อขึ้น หยวนชิงหลิงใช้พันที่ตรวจความดันอย่างคล่องแคล่วสบายๆ

หัวหน้าองครักษ์เงาดำยังบ่นไม่หยุด “จะให้กระหม่อมพักสักหน่อยมิได้หรือพ่ะย่ะค่ะ? มิใช่บอกว่าทำเจ้านี่จะออกกำลังไม่ได้หรือ? กระหม่อมหอบแล้ว เหนื่อยมาก เจ้าสิ่งนี้ต้องไม่แม่นแน่พ่ะย่ะค่ะ!”

พระชายาเฟิงอันกอดอก เฮอะเสียงหนึ่ง “เจ้าเงาดำ เจ้าหุบปากไปเถอะ หากล่วงเกินหมอต้องไม่ได้อยู่ดีแน่ ครั้งหน้าแทงนิ้วเจ้าก็จะเปลี่ยนเป็นเข็มอันใหญ่”

“ยังต้องแทงนิ้วหรือ?” ความดันหัวหน้าองครักษ์เงาดำก็เพิ่มขึ้นมาอีก เขารำคาญการแทงนิ้วอะไรเข็มอะไรนั่นที่สุด เขาเป็นถึงชายชาตรีเต้าหู้ขาว (*ชายที่มีนิสัยเยี่ยงอิสตรี) ที่ต้องตัดแขนก็ตัดแขน ที่ต้องผ่าหัวก็ผ่าหัว เขาไม่ร้องสักแอะ

แต่การแทงนิ้วที่เป็นเรื่องลับลมคมในเช่นนี้เป็นวีรบุรุษอย่างไร?

“หุบปาก! มิเช่นนั้นคืนนี้ตอนแบ่งกับข้าว จักจั่นกับซอสซี่โครงจะไม่มีส่วนของเจ้า” อ๋องชินเฟิงอันเอ่ยด้วยใบหน้าเย็นชา

ยังคงเป็นเรื่องนี้ที่ได้ผล ครั้นสิ้นเสียงอ๋องชินเฟิงอัน เขาก็เงียบปากทันที ใช้จมูกฮึดฮัดไม่กล้าพูดอีก

วัดความดันเวลานี้ไม่แม่นยำจริงๆ ดังนั้นหยวนชิงหลิงจึงให้เขาสงบสติอารมณ์แล้วค่อยมาวัดอีกครั้ง

“เป็นอย่างไรบ้าง?” พระชายาเฟิงอันชะโงกไปดู “ร้อยห้าสิบ! สวรรค์ทรงโปรด! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้ากินเจ! ขืนยังฮึดฮัดพูดมากอีกข้าจะอัดเจ้า!”

“ร้อยห้าสิบอะไร บอกแล้วว่าเมื่อครู่กระหม่อมโมโห เวลานี้ก็ยังโมโหอยู่พ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าองครักษ์เงาดำมองทีหนึ่ง แต่ก็ไม่เข้าใจเจ้าสิ่งนั้น ยังไม่เชื่อว่าหนึ่งร้อยห้าสิบ

“ดูอาการสักสองสามวัน หากยังสูงอย่างนี้อีก ก็พิจารณาใช้ยา” หยวนชิงหลิงเอ่ย

ก่อนหน้านี้ก็แค่สูงนิดหน่อย วันนี้วัดแล้วไยจึงหนึ่งร้อยห้าสิบเล่า?

แน่นอนว่านี่ยังไม่นับว่าแม่นยำจริง เพราะเขายังกระฟัดกระเฟียดอยู่ เอาไว้ก่อนกลับไปค่อยตรวจอีกครั้ง

จัดการองครักษ์เงาดำเรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็ง่าย หยู่เหวินเห้าลงมือด้วยตนเอง มักจับได้สิบกว่าคน กุมตัวส่งมาทีละคน ให้มาวัดความดันเจาะนิ้วตรวจเลือดเสียดีๆ

เมื่อวานจัดการสามใหญ่เสร็จแล้ว ทั้งสามไม่กล้าอ้าปาก ช่วงปีใหม่สองสามวันนี้ไม่ควบคุมตัวเอง ค่าขึ้นสูงหมด เวลานี้จึงทำท่าทำทางเจี๋ยมเจี้ยมเสียไม่มี เกรงว่าฮองเฮาจะบอกให้กินยาทุกคน เช่นนั้นได้ยุ่งแน่