บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1716

หยวนชิงหลิงเห็นสวีอีนอนหลับอยู่บนเตียงอรหันต์ เจ้าห้าชู่เสียงหนึ่ง ลุกขึ้นจูงมือนางออกไป กดเสียงลงต่ำ “เราไปตำหนักด้านข้างกันเถอะ เขาเมาแล้ว ให้เขานอนสักพัก ”

“ได้!” หยวนชิงหลิงหัวเราะ หันกลับไปมองสวีอีอีกที อายุเท่าไรแล้ว? นอนยังน้ำลายยืดอยู่อีก

ทั้งสองถึงตำหนักด้านข้าง คนในวังรีบเปิดช่องตี้หลง (*ท่อไฟใต้ดิน เพิ่มความอบอุ่นในห้อง) ให้อบอุ่น แล้วยกซุปมาให้หยวนชิงหลิงขับไอหนาว

“ตรวจเสร็จแล้วหรือ? ให้ความร่วมมือดีไหม?” หยู่เหวินเห้าเอ่ยถาม

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า ยิ้มเจื่อนเอ่ย “จะให้ความร่วมได้อย่างไร? พระชายาเฟิงอันตะคอกจนเสียงจะแหบอยู่แล้ว พวกเขาก็ไม่ยอมให้ความร่วมมือ โดยเฉพาะหัวหน้าองครักษ์เงาดำ เอาแต่สร้างความวุ่นวาย แค่วัดความดันเลือดเขาก็เอาแต่หนี บอกว่าวัดแล้วจะถูกห้ามกินเนื้อ”

“ฮ่าๆๆ วัดแล้วห้ามกินเนื้อ เช่นนี้เขาก็รู้อยู่แก่ใจ รู้ว่าตัวเองความดันสูง”

“จะไม่รู้ได้อย่างไร? ก่อนหน้านี้ก็เคยวัด ความดันเลือดค่อนข้างสูงไปหน่อย ให้เขาลดอาหารเนื้อลง กินผักให้มาก ตั้งแต่นั้นมาเจอข้าทีไรเขาก็เป็นหลบทุกที” หยวนชิงหลิงรู้สึกตลกมาก

“เช่นนั้นวันนี้เขาวัดแล้วหรือยัง?”

“ยัง หนีไปแล้ว อะไรก็ไม่ได้ทำทั้งนั้น พรุ่งนี้ต้องจับตัวเขาให้ได้เชียว” หยวนชิงหลิงเอ่ย

หยู่เหวินเห้าเอ่ย “พรุ่งนี้อย่างไรข้าก็ไม่มีงาน ข้าไปช่วยเจ้าจับแล้วกัน”

ความแฝงย่อมเพราะไม่อยากถูกทิ้งไว้อีก ไปจวนอ๋องซู่ทางนั้นคึกคัก มีคนมาก ตอนนี้เด็กๆ ไปเล่นสนุกตามจวนอ๋องชินต่างๆ ไม่คิดถึงเขาสักนิด

“วันนี้เบื่อมากหรือ?” หยวนชิงหลิงดื่มซุป พิงอยู่ข้างตัวเขา นวดข้อมือ จับคนจับจนปวดข้อมือไปหมดแล้ว

“ไม่ถือว่าน่าเบื่อ ดื่มเหล้ากับสวีอีก็อ่อนคลายอยู่มาก อีกอย่างก็ไม่ได้พูดกับเขานานแล้ว แต่พูดวันเดียวก็พอ หากยังต้องอยู่กับเขาอีกวัน ข้าได้บ้าแน่”

สวีอีจัดเป็นพวกที่หากไม่เห็นก็จะคิดถึง เห็นแล้วก็ให้รู้สึกหงุดหงิด

“ก็ได้ พรุ่งนี้พาเจ้าไปด้วย เจ้าไปจัดการหัวหน้าองครักษ์เงาดำ ” หยวนชิงหลิงหัวเราะ อยู่กับสวีอีบ่อยๆ ไม่ได้จริงๆ

ถ้าเทียบกับหัวหน้าองครักษ์เงาดำแล้ว สวีอีก็ถึงว่าเป็นคนปกติจริงๆ