หลังจากวางสายไป หยวนชิงหลิงยังคงตื่นเต้นมาก
ที่จริงแล้วในใจเธอ แต่ไหนแต่ไรมาก็มีความปรารถนาที่เก็บซ่อนอยู่ลึก ๆ ประการหนึ่ง คือหวังให้ลูก ๆ เข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ได้ไปร่ำเรียนวิชาความรู้ เพราะความรู้นั้นไม่มีวันสิ้นสุดจริง ๆ ไม่ว่าพวกเขาจะฉลาดแค่ไหน ก็ยังสมควรจะต้องก้าวขึ้นไปข้างหน้าอีกขั้น
คนเราทุกคนล้วนต้องก้าวหน้าไปอีกขั้น
และสิ่งที่สำคัญที่สุด คือเธอหวังให้พวกเขาได้ไปใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ช่วงเวลาสี่ปีนั้นจะต้องเป็นอะไรที่วิเศษมากอย่างแน่นอน
การได้มีประสบการณ์ชีวิตแบบนี้ สำหรับพวกเขาในอนาคตแล้ว จะเป็นประโยชน์อย่างมหาศาล
อีกทั้งการคว้ารางวัลของโค้กในครั้งนี้ เป็นรางวัลระดับนานาชาติ มันคือการการันตีถึงความสามารถที่แท้จริงของเขา
เขาเริ่มค่อย ๆ ก้าวเดินไปสู่อุดมคติของตัวเองทีละก้าว ๆ แล้ว
ดังนั้น เดิมทีจากที่คิดว่าจะกลับไป แต่หยวนชิงหลิงก็รอไปอีก 1 สัปดาห์ รอจนวันอาทิตย์โรงเรียนปิด เด็ก ๆ ได้ออกมา ก็พาพวกเขาไปกินข้าว เฉลิมฉลองกันอย่างแช่มชื่น
ขณะที่นั่งอยู่ในห้องอาหาร เธอก็มองดูลูกชายสองคนของเธออย่างพินิจพิเคราะห์
พวกเขาเป็นพี่น้องฝาแฝด หน้าตาเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้เหมือนมากจนแทบถอดแบบกันมาเหมือนพวกแฝดสาม
โค้กสวมเสื้อคลุมยูนิฟอร์มนักเรียน กับรองเท้าแบบดึงกลับได้ เสื้อผ้าถูกซักอย่างสะอาดหมดจด ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาดูสะอาดสะอ้านเป็นพิเศษ
ยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นคนที่สง่างาม พูดได้เต็มปากเลยว่าสง่างามมาก แววตาใสกระจ่างและบริสุทธิ์อย่างยิ่ง แค่ได้เห็นเขาก็รู้สึกเลยว่า เขาจะต้องเป็นคนที่ทำงานด้านการวิจัยทางวิทยาศาสตร์แน่
นิสัยของพวกเขาสองคนพี่น้อง ดูฉากหน้าแบบผ่าน ๆ อาจจะเหมือนกัน แต่แท้จริงแล้วกลับมีความแตกต่าง เซเว่นอัพดูเป็นคนที่ภายนอกเย็นชาแต่ภายในอบอุ่นจนร้อน ตอนที่ยังเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน ส่วนมากเขามักจะมองผ่านไม่สนใจนัก แต่เมื่อไหร่ที่เขาสนิทสนมคุ้นเคยดีแล้ว เขาจะใส่ใจคนคนนั้นอย่างจริงจัง
โค้กมีนิสัยเรียบ ๆ จะทำอะไรแบบไม่รีบไม่ร้อน จนตอนนี้เขายังไม่มีเพื่อนที่เรียกว่าสนิท หรือเพื่อนร่วมชั้นก็ด้วย นอกจากครอบครัวแล้ว เหมือนว่าเขาจะรักษาระยะห่างจากทุกคน เป็นระยะห่างที่เหมาะสมและสุภาพในระดับหนึ่ง
แต่อย่างไรก็ตาม เมื่ออยู่ต่อหน้าครอบครัวและผู้อาวุโส เขายังพอจะแสดงความกระตือรือร้นออกมา บางครั้งก็ถึงขั้นร่าเริงแจ่มใสกระฉับกระเฉงมาก บ้างก็เล่าเรื่องตลก บ้างก็ทำตัวออดอ้อนออเซาะ เพียงแต่ค่อนข้างจะพบเห็นได้ยาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน
สองขาของหยู่เหวินเห้าก็คดงอคุกเข่าลงอย่างช่วยไม่ได้ เอ่ยอย่างไม่เต็มใจเลยสักนิดว่า “ลูกยินดียอมรับโทษทัณฑ์ที่เหลือของเสด็จพ่อ ชอบข้อความบทนี้ตลกดีคะพระเอก ตอน 394...
1...
1...
เพิ่งอ่านได้ 2ร้อยกว่าหน้า สนุกน่าติดตามมาก แต่ทั้งเรื่องมี2พันกว่าหน้า ทำไงจะอ่านจบ...
ขอบคุณผู้แต่ง และ novelones มากๆค่ะ ดีที่สุด อ่านรอบที่ 4 แล้วก็ยังสนุกครบรส ❤️...
เรื่องนี้ถือว่าสมบูรณ์มากสนุกต้นถึงจบ อยากให้เป็นซีรี่ย์...
สนุก ตลกดี เนื้อเรื่องชวนติดตามแต่คำผิดเยอะไปหน่อยค่ะ...