บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1722

เมื่อเธอกลับจากโรงเรียนมาถึงบ้าน เธอไม่กลับไปนอนที่ห้อง แต่ไปเกาะคุณพ่อคุณแม่แจ นั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่นแทน

อันที่จริงคุณพ่อกับคุณแม่ก็ไม่ชอบดูละครเหมือนกัน แต่การที่ทั้งครอบครัวได้มานั่งกองนั่งเบียดรวมกันบนโซฟา มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นและสบายใจมากจริง ๆ

พวกเขาต่างรู้ดีว่า วันเวลาที่ได้อยู่ร่วมกับลูกสาวนั้นมักจะสั้นเสมอ ดังนั้น พวกเขาจึงใช้เวลาร่วมกันอย่างรู้คุณค่าและทะนุถนอมทุกวินาที

ที่บ้านจะเตรียมผลไม้สดเอาไว้มากมาย ทางนั้นไม่ว่าอะไรก็ดีทุกอย่าง เสียอยู่แค่ผลไม้มีไม่มากเท่าที่นี่ บวกกับสดใหม่กว่าทางนั้นมาก

ศาสตราจารย์หยวนปอกเปลือกส้มด้วยตัวเอง แล้ววางลงบนจานทีละชิ้น ๆ เป็นการบังคับกลาย ๆ ให้ลูกสาวกินให้หมด

นอกจากนี้ยังมีพุทราฤดูหนาว ซึ่งก็ต้องกินให้หมดเช่นกัน

“ยังอิ่มอยู่เลยอ่ะค่ะ” หยวนชิงหลิงเอนตัวไปพิงไหล่คุณแม่ พลางพูดอย่างออดอ้อน

“ต้องกินนะ วันนี้อากาศหนาว ส้มกับพุทราฤดูหนาวมีวิตามินซีสูง รีบกินเร็วเข้า” ศาสตราจารย์หยวนสั่งอย่างเข้มงวด

“มือหนูเหยียดไปไม่ถึงอ่ะ!”

“โตขนาดนี้แล้วยังจะอ้อนเป็นเด็ก ๆ อีก อายเขามั้ยเนี่ย? ” แม่หยวนหยิบส้มขึ้นมาด้วยมือตัวเอง แล้วเอามาป้อนให้ถึงปากของเธอ “กินซะ!”

หยวนชิงหลิงอ้าปากกัดส้มกลีบนั้น รสหวานอมเปรี้ยวกระจายอยู่ในปาก ช่างเหมือนกับอารมณ์ของเธอในตอนนี้จริง ๆ

เธอลุกขึ้นนั่ง มือยกถาดใส่ผลไม้ขึ้นมา แล้วป้อนส้มให้พ่อกับแม่คนละชิ้น " พ่อกับแม่ก็ต้องกินเหมือนกันนะคะ!"

“ได้ ๆ !” ศาสตราจารย์หยวนกับแม่หยวนยิ้มยินดี ต่างพร้อมใจกันกินส้ม ส้มลูกหนึ่งเดิมทีก็มีอยู่แค่ไม่กี่ชิ้น แน่นอนว่าถ้าคนกินหลายคนย่อมไม่พอ ทันใดนั้นศาสตราจารย์หยวนก็รีบปอกเปลือกส้มอีกครั้งอย่างมีความสุข

ช่วงเวลาบนโซฟาเหมือนจะเงียบสงบลงมาก ทำให้หยวนชิงหลิงยิ่งรู้สึกอาลัยอาวรณ์หนักกว่าเดิม ทุกครั้งที่กลับมา มักจะมีธุระที่ต้องรีบร้อนไปจัดการอยู่เสมอ น้อยมากจริง ๆ ที่จะมีเวลาได้นั่งดูทีวีเงียบ ๆ ด้วยกันแบบนี้

เธอตัดสินใจว่าถ้ากลับมาครั้งหน้า เธอจะไม่ทำอะไรอย่างอื่นเลย แค่จะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนพวกท่าน พาพวกท่านไปเที่ยว พาพวกท่านออกไปกินข้าว พาพวกท่านไปเดินเล่น ไปปีนเขา

ทำตัวเป็นลูกสาวที่กตัญญูสักครั้ง

หลังจากเพลิดเพลินกับความสุขในครอบครัวได้ครู่หนึ่ง พี่ชายก็กลับมา

หยวนชิงหลิงรู้ว่าพวกเขาฉลาด แล้วก็รู้ด้วยว่าพวกเขามีพลังเหนือธรรมชาติ แต่กลับไม่รู้ว่า IQ ของพวกเขาจะสูงมากขนาดนี้ นี่เรียกว่าเป็นอัจฉริยะเลยจริง ๆ

“พวกเราทุกคนต่างก็รู้ ต่างก็ประหลาดใจ แต่ตัวเขาเองดูจะไม่ค่อยสนใจอะไรนัก บอกแค่ว่าคว้ามาได้ง่าย ๆ”

หยวนชิงหลิงเดาะลิ้น ง่าย ๆ งั้นเหรอ ? สิ่งนี้ไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าง่ายเลยซักนิด

“หนูจะโทรหาเขา!” หยวนชิงหลิงปรายตามองดูเวลา ตอนนี้น่าจะยังไม่กลับหอพัก ยังโทรไปไม่ได้

ด้วยสภาวะอารมณ์ที่ยังตื่นเต้นมาก เหมือนกับพ่อแม่ทุกคน เมื่อไหร่ที่ลูกของตัวเองได้รับรางวัล มันจะเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นและภูมิใจมาก ถึงขั้นอยากจะกระโดดโลดเต้นขึ้นมาเลยจริง ๆ

รอจนถึงเวลาเลิกเรียน หยวนชิงหลิงก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วโทรไปที่หอพักของเขา รอจนโค้กมารับสาย เธอก็ถามอย่างตื่นเต้นว่า "โค้ก ลูกได้รางวัลทำไมไม่บอกพ่อกับแม่ล่ะ? พ่อของลูกรู้เข้าจะต้องดีใจแทบตายแน่ ๆ เลย"

โค้กหัวเราะพลางพูดกับคนปลายสายว่า "แม่ครับ ในชีวิตผมทั้งชีวิต จะไม่ได้มีแค่เหรียญนี้เหรียญเดียว แล้วก็จะไม่แค่คว้าแชมป์จากรายการนี้รายการเดียวด้วย ดังนั้น มันไม่ได้คุ้มกับการเซอร์ไพรส์อะไรมากมายจริง ๆ นะ"

หยวนชิงหลิงตื่นเต้นซะจนอยากร้องไห้ออกมาให้ได้แล้ว ทำไมเขาถึงสงบจิตสงบใจได้ขนาดนี้นะ?