บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1728

สรุปบท บทที่ 1728 รู้สึกโทษตัวเองอยู่บ้างเล็กน้อย: บัลลังก์หมอยาเซียน

สรุปเนื้อหา บทที่ 1728 รู้สึกโทษตัวเองอยู่บ้างเล็กน้อย – บัลลังก์หมอยาเซียน โดย ลิ่วเยว่

บท บทที่ 1728 รู้สึกโทษตัวเองอยู่บ้างเล็กน้อย ของ บัลลังก์หมอยาเซียน ในหมวดนิยายนิยาย จีน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ลิ่วเยว่ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

เจ้าหญิงยิ้มแล้วพูดว่า "เจ้าคนชั่วนั่นจับมือข้า แต่ท่านวางใจเถอะ ราชบุตรเขยตัดมือเขาทิ้งแล้วล่ะ"

หยวนชิงหลิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เงยหน้าขึ้นแล้วปรายตามองไปทางท่านชายสี่ที่มีสีหน้า

เย็นเยียบอย่างน่ากลัว คิดในใจว่า มีรึจะหยุดแค่ตัดมือ? เจ้าคนชั่วนั่นลักพาตัวนางไป ด้วยนิสัยของ

ท่านชายสี่ เขามีแต่จะสับคนชั่วนั่นจนเละเป็นซอสเนื้อซะมากกว่า

“พี่สะใภ้ อย่าได้กังวลเลย เรื่องนี้ไม่ควรเปิดเผยออกไป ท่านแม่สามียังไม่รู้ ข้าเกรงว่านางจะเป็นห่วง” เจ้าหญิงเข้ามากระซิบกระซาบ

เจ้าหญิงเป็นคนที่กตัญญู นางรู้ว่าท่านแม่สามีเคยต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้มาก่อน

“เจ้านี่นะ! ทำให้ข้าตกใจแทบตายแล้ว” หยวนชิงหลิงวัดความดันโลหิตของนาง ตรวจฟังเสียงหัวใจ ยังดีที่ทุกอย่างเรียบร้อยดีไม่มีปัญหา

“ข้าไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย เพราะรู้ว่าถึงอย่างไรราชบุตรเขยก็ต้องมาช่วยข้าแน่” เจ้าหญิงเงยศีรษะ

ขึ้น มองไปยังท่านชายสี่ ในดวงตาฉายแววรักใคร่ชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง

ตลอดหลายปีมานี้ วิธีใช้ชีวิตคู่ระหว่างพวกเขาสามีภรรยาล้วนเป็นเช่นนี้ นางรักใคร่เทิดทูนเขา ส่วนเขาก็รักใคร่เอ็นดูคอยตามใจนาง

แต่สายตาที่ท่านชายสี่มองเข้าไปในดวงตาของนางในครั้งนี้ กลับไม่ใช่แววตาที่แสดงความเสน่หาเอ็นดูเหมือนแต่ก่อน แต่กลับมีสีหน้าที่เคร่งขรึมจริงจัง

“อั้ยหยา!” จู่ ๆ เจ้าหญิงก็ร้องออกมาเสียงหนึ่ง

สีหน้าของท่านชายสี่เปลี่ยนไปอย่างมาก ถึงกับหันหลังไปโดยไม่รู้ตัว แล้วชักดาบออกจากฝัก

หยวนชิงหลิงมองเขา จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าคนที่สมควรไปหาหมอไม่ใช่เจ้าหญิงหรอก แต่เป็นเขาต่างหาก

ครั้งนี้เจ้าหญิงถูกลักพาตัวไป ทำให้ตาเฒ่านี่ตกใจกลัวแทบแย่แล้ว

เจ้าหญิงยืนขึ้น แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ข้าแค่เล็บหักเท่านั้นเอง!”

ท่านชายสี่ค่อย ๆ วางดาบลง แววตาสลับซับซ้อนไม่หยุด "โอ้!"

หยวนชิงหลิงปลอบเจ้าหญิงให้นั่งลง คุยกับนางอีกสักสองสามคำ แล้วหันไปพูดกับท่านชายสี่ว่า

“ออกไปคุยกันสักหน่อยได้หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงหลุดหัวเราะ "เอาเถอะ ข้าไม่พูดแล้วก็ได้ ข้ารู้ว่าท่านจะปรับตัวกับมันได้ในที่สุด หลังจากนี้ งานด้านการรักษาความปลอดภัยของสำนักเหลิ่งหลังจะได้ยิ่งทำดีขึ้น มีหูมีตามากขึ้นในเมืองหลวง"

เนื่องจากความสงบสุขในช่วงหลายปีมานี้ คนของสำนักเหลิ่งหลังจึงหย่อนการระแวดระวังลง ครั้งนี้เจ้าหญิงถูกลักพาตัวไป ย่อมเป็นการส่งสัญญาณเตือนไปยังพวกเขา

ในยามที่บ้านเมืองวุ่นวาย ก็จะมีคนเลวในยามที่บ้านเมืองวุ่นวาย ในยามที่บ้านเมืองสงบสุข ก็จะมีคนเลวในยามที่บ้านเมืองสงบสุข ในโลกใบนี้ คนดีมีมาก คนเลวก็ย่อมมีเช่นกัน

เมื่อเวลาล่วงเลยไประยะหนึ่ง บรรดาพระชายาทั้งหลายก็รู้ว่าน้องสะใภ้ตัวน้อยเกิดเรื่อง จึงรีบไปเยี่ยมเยียนด้วยความเป็นห่วง

ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก แน่นอนว่าหรงเยว่เป็นคนเอาไปเล่านั่นเอง

ท่านชายสี่ถอยออกไปท่ามกลางเสียงถามไถ่เจี๊ยวจ๊าวของเหล่าพระชายา จ้องมองไปที่หรงเยว่เขม็ง

เขาอยากให้หลิงเอ๋อได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ หรงเยว่นี่ช่างเป็นฆ้องปากแตกเสียจริง

แต่เมื่อเห็นว่า หลิงเอ๋อเล่าย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นให้ทุกคนฟังได้ เหมือนกับว่าไม่มี

แรงกดดันอะไรทั้งสิ้น ทั้งยังไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลยด้วย ท่านชายสี่ก็รู้สึกวางใจลงไปได้มาก

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน