บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1727

เจ้าหญิงสะดุดล้มลงไปกับพื้น ก่อนที่นางจะทันมองเห็นได้ชัดเจน ก็เห็นชายเสื้อคลุมที่เหินบินเข้ามาจากกลางอากาศ เอาผ้ามาคลุมศีรษะคลุมใบหน้าของนาง ป้องกันไม่ให้นางเห็นฉากที่โหดร้ายนี้

ทันใดนั้น วงแขนอันคุ้นเคยก็โอบกอดนางเข้าไปในอ้อมแขน แล้วบรรจงเช็ดเลือดบนใบหน้าของนางอย่างเบามือ

เจ้าหญิงรู้สึกโล่งอก ชั่วขณะที่เสื้อคลุมตกลงไป ใบหน้าอันงดงามของนางก็เผยออกมา รอยเลือดบนหน้าก็ถูกเช็ดออกจนสะอาดสะอ้าน

ยังไม่ทันมองเห็นได้ชัดเจน ก็มีผ้าไหมผืนหนึ่งมัดปิดที่ดวงตาของนางเอาไว้

“หรงเยว่!” ท่านชายสี่ร้องเรียก

หรงเยว่ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า รับตัวเจ้าหญิงมาจากท่านชายสี่ "ไปกันเถอะ!"

ท่ามกลางการปะทะอันดุเดือดเลือดนอง หรงเยว่ก็นำตัวนางออกไปอย่างรวดเร็ว ฉากการเข่นฆ่าสังหารทั้งหมดที่นี่ เจ้าหญิงจึงไม่ได้เห็นมัน

แน่นอนว่า นางย่อมไม่ได้เห็นสีหน้าเย็นยะเยือกบนใบหน้าของสามี

หัวหน้าคนงานหวูถูกจับกุมตัวได้แล้ว กลุ่มโจรที่เรียกตัวเองว่าโจรแห่งป่าเขียวซึ่งอาจหาญต่อต้านขัดขืน ล้วนถูกฆ่าตายหมดอย่างเงียบเชียบ น่าจะเป็นการฆ่าแบบดาบเดียวปลิดชีพ

เฉพาะหัวหน้าคนงานหวูคนนี้เท่านั้น ที่ต้องทิ้งไว้ให้เหลิ่งซี่

หัวหน้าคนงานหวูมือด้วนไปข้างหนึ่ง พอเห็นสีหน้าเย็นยะเยือกราวกับราชาแห่งนรกของเหลิ่งซี่ ก็ตกใจสุดขีด รีบคุกเข่าลงไปกับพื้น "โปรดไว้ชีวิตด้วย โปรดไว้ชีวิตด้วย!"

เหลิ่งซี่มองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ ริมฝีปากหยักโค้งขึ้นน้อย ๆ “ฮุ่ยเทียนเมี่ยตี้ ยืมดาบของพวกเจ้าหน่อยซิ!”

ดาบสองเล่มถูกโยนไปยังท่านชายสี่พร้อมกัน เขายกมือขึ้นรับมันมา ทันทีที่ยกขึ้น ประกายแสงอัน

เย็นเยียบชาส่องเป็นมุมโค้ง ทำให้หัวหน้าคนงานหวูหวาดกลัวจนคลานถอยหลังไปไม่หยุด

ดาบวาดลงมา มืออีกข้างหนึ่งก็ถูกตัดออก ท่ามกลางเสียงกรีดร้องโหยหวน ดาบคู่ในมือของท่านชายสี่ก็ฟาดฟันลงไปไม่ยั้ง ตัดเท้าทั้งสองข้างของหัวหน้าคนงานหวูทิ้ง รอยแผลเรียบสนิทอย่างน่าชื่นชม

หัวหน้าคนงานหวูแหกปากร้องหลายครั้ง ทำท่าจะเป็นลมหมดสติไป

ท่านชายสี่ยังคงใช้ดาบคู่ฟาดฟันลงไปไม่ยั้ง ที่หน้าอก ที่หน้าท้อง ล้วนถูกดาบกรีดเฉือนจนทั่ว พลังดาบรุนแรงจนทะลุไปถึงด้านหลัง เลือดสด ๆ ไหลอาบนองพื้น

ท่านชายสี่ขว้างดาบกลับไปให้ฮุ่ยเทียนกับเมี่ยตี้ เก็บแววตาโกรธเกรี้ยวเข้าไปจนมิดชิด ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาของหัวหน้าคนงานหวู เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและแววตาที่สุดแสนจะกรุณาหาใดเปรียบว่า "สับเขาให้เละจนเป็นเศษเนื้อซะ!"

พูดจบ เขาก็สะบัดเสื้อคลุม แล้วพลิ้วกายเหินออกไป ราวกับเป็นเทพเซียนผู้ไม่ข้องเกี่ยวกับทางโลก ไม่หลงเหลือท่าทีกระหายเลือดเลยแม้แต่น้อย

อ๋องฉีมารายงานเขา ท่านชายสี่กับสำนักเหลิ่งหลังก็ไปช่วยเจ้าหญิงออกมาได้เรียบร้อยแล้ว

หยวนชิงหลิงกำลังจะออกจากวังไปเยี่ยมสักหน่อย นี่เป็นเรื่องที่น่ากลัวมากจริง ๆ เจ้าหญิงผู้มีวรยุทธประดุจหมัดเท้าปักบุปผาอ่อนด้อยเสียยิ่งกว่านาง ถึงกับถูกคนชั่วลักพาตัวไป นางจะไม่ตกใจกลัวแทบตายเลยหรือ?

เดิมทีหยู่เหวินเห้าคิดจะตามไปด้วย แต่เพราะอ๋องฉีเจ้าเจ็ดกำลังจะมารายงานความคืบหน้าของคดี ดังนั้น เขาจึงปล่อยให้เจ้าหยวนล่วงหน้าไปก่อน

หยวนชิงหลิงมาถึงจวน ท่านชายสี่ก็กำลังจะส่งคนไปเชิญนางพอดี อยากให้นางช่วยมาตรวจชีพจรให้เจ้าหญิง

“ไม่เป็นไรมากใช่หรือไม่? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้?” หยวนชิงหลิงเข้ามาได้ พอเห็นเจ้าหญิงก็เอ่ยปากถามทันที

เจ้าหญิงเพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วออกมา เปลี่ยนเสื้อผ้า สระผมเสร็จสรรพ แต่ผมของนางยังไม่แห้ง นางรีบค้อมกายคารวะให้หยวนชิงหลิงทันที “พี่สะใภ้ ข้าไม่เป็นไร!”

“ไม่เป็นไรจริง ๆ นะ? บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?” หยวนชิงหลิงคว้าข้อมือของนาง แล้วมองสำรวจขึ้น ๆ ลง ๆ โดยละเอียด

“ไม่เป็นไร แค่รู้สึกว่าสกปรก กลับมาเลยอาบน้ำไปสามรอบเจ้าค่ะ” เมื่อเจ้าหญิงหวนนึกถึงตอนที่หัวหน้าคนงานหวูสัมผัสมือของนาง ในใจก็รู้สึกขยะแขยง

“สกปรก?” ดวงตาของหยวนชิงหลิงหดเล็กด้วยความตระหนก รู้สึกตกใจอย่างยิ่ง