ตอน บทที่ 1726 ช่วยภรรยา จาก บัลลังก์หมอยาเซียน – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 1726 ช่วยภรรยา คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายนิยาย จีน บัลลังก์หมอยาเซียน ที่เขียนโดย ลิ่วเยว่ เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
บนยอดเขาล่างต้าง หัวหน้าคนงานแซ่หวูคนนั้น กำลังดื่มเหล้ากับพวกพ้อง สมคบกันวางแผนสำหรับอนาคต
หัวหน้าคนงานหวูเป็นคนที่มีนิสัยโหดร้ายอำมหิต ช่วงที่เขาเป็นโจรได้ไม่นาน ราชสำนักเริ่มลงมือแก้ไขปัญหาโจรป่าปล้นชิง เขาสามารถหนีรอดไปได้ สุดท้ายตั้งชื่อเสียงเรียงนามใหม่ รอดพ้นหูตาของกรมปกครองไปได้ แต่นิสัยโหดร้ายอำมหิตนี้ไม่เคยเปลี่ยน อันที่จริงในช่วงหลายปีมานี้ เขาทำเรื่องชั่วช้าสามานย์ไปไม่น้อย แต่เพราะเรื่องไม่ใหญ่โตขึ้นมา จึงไม่สะเทือนไปถึงหน่วยงานราชการ
ครั้งนี้ถึงกับลักพาตัวเจ้าหญิงไปตรง ๆ เห็นได้ว่าเขาไม่เต็มใจที่จะใช้ชีวิตแบบใช้แรงแลกเงินอีกต่อไปแล้ว แต่หวังอยากได้โชคลาภก้อนใหญ่ในครั้งเดียว
“พี่หวู หลังจากได้เงินค่าไถ่แล้ว คิดจะปล่อยนางไปจริง ๆ น่ะรึ? ” หลังจากดื่มเหล้าหมดไปสามรอบ ลูกน้องคนหนึ่งก็ถามขึ้น
หัวหน้าหวูชำเลืองมองดูเจ้าหญิงที่ถูกมัดอยู่ที่มุมห้องอย่างเย็นชา พูดอย่างชั่วร้ายว่า “เอาไปด้วยก่อน ให้แน่ใจว่าไม่โดนเปิดประกาศจับ หลังออกพ้นจากเมืองหลวงไป ค่อยฆ่าทิ้ง !"
เจ้าหญิงถูกมัดจนแน่น ปากก็ถูกอุดไว้ แต่นางไม่ตื่นตระหนก ไม่ดิ้นรน ไม่เอะอะโวยวาย นางทำเพียงรอเงียบ ๆ อยู่อย่างนี้ เพราะนางรู้ดีว่าท่านชายสี่จะต้องมาช่วยนางอย่างแน่นอน
ในใจนางไม่เคยมีความสงสัยเลยแม้แต่น้อย
นางพยายามทำให้ตัวเองดูอ่อนแอ เพราะนางพอจะรู้วรยุทธ์บ้างเล็กน้อย หากคนร้ายคิดจะทำร้ายนางตอนนี้ นางที่แสร้งทำเป็นอ่อนแอ จะสามารถฉวยโอกาสจู่โจมกลับตอนที่คนร้ายไม่ทันระวังตัวได้ นั่นย่อมมีโอกาสหลุดพ้นไปจากที่นี่
แต่ในตอนนี้ เมื่อศัตรูไม่เคลื่อนไหว นางก็จะไม่เคลื่อนไหว
หัวหน้าคนงานหวูยืนขึ้นคารวะเหล้าแก่ทุกคน พูดเสียงดังว่า “พี่น้องทั้งหลาย หลังจากเมาให้สาแก่ใจในวันนี้ วันพรุ่งนี้ข้าต้องขอรบกวนทุกคนออกไปเฝ้าระวังที่ด้านนอกด้วย เหลิ่งซี่ผู้นี้เป็นคนที่มีหูตาอยู่ทั่วทุกที่ คาดว่าไม่เกินสองวันเขาคงจะหาที่นี่เจอแน่ ดังนั้นเราต้องวางกับดัก วางกลไกอะไรก็ตาม เพื่อไม่ให้คนของเขาขึ้นมาได้ ทำได้แค่ต้องยอมจ่ายค่าไถ่มาโดยดี พวกเรากำลังจะมีโชคลาภก้อนใหญ่กันแล้วสหาย "
โจรแห่งป่าเขียวทั้งหมดยืนขึ้น ตะโกนโห่ร้อง "ขอบคุณท่านหวูที่นำพาพวกเราให้มาร่ำรวยกันถ้วนหน้า มา! ดื่ม!"
เหล้าไหแล้วไหเล่าถูกส่งเข้ามา จากนั้นก็เทใส่ปากของพวกโจรไปเรื่อย ๆ ยิ่งเหล้าส่งเข้ามามากเท่าไหร่ ความเมามายก็ยิ่งหนักขึ้นเท่านั้น บ้านร้างบนเขาทั้งหลังล้วนอบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้า
เจ้าหญิงฉวยโอกาสตอนที่พวกโจรไม่สนใจ แอบขยับมือที่ถูกมัดไว้ข้างหลัง ข้อมือของนางเรียวเล็ก อ่อนนุ่มราวกับไม่มีกระดูก นางลองขยับมือไปมาราว ๆ ครึ่งชั่วยาม สุดท้ายมือก็หลุดออกได้จริง ๆ
หัวหน้าคนงานหวูแค่นยิ้มเจ้าเล่ห์ "ในชีวิตของข้าจะผู้หญิงแบบไหน ข้าล้วนเคยนอนด้วยมาหมด แต่ยังไม่เคยนอนกับเจ้าหญิงเลย ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องตายอยู่แล้ว ไม่สู้ให้ข้าได้เล่นสนุกสักหน่อยเถอะน่า"
เขาดึงเข็มขัด ถอดเสื้อผ้า เผยให้เห็นร่างเปลือย จากนั้นก็พุ่งเข้าไปหาเจ้าหญิงทันที
เจ้าหญิงหวีดร้องด้วยความหวาดกลัว พลิกมือกลับไปคว้าปิ่นปักผมแทงเข้าไปในดวงตาของหัวหน้าคนงานหวูทันที
เลือดกระเซ็นออกมาเป็นสาย กระเซ็นเปรอะไปบนใบหน้าของเจ้าหญิง เลือดข้นหนืดสีแดงเข้มทำให้นางคลื่นไส้จนเกือบจะอาเจียน นางมองดูหัวหน้าคนงานหวูที่เอามือกุมที่ดวงตาข้างหนึ่ง ส่งเสียงร้องคำรามราวสัตว์ป่าที่ได้รับบาดเจ็บ ถดกายไปข้างหลังอย่างสยดสยอง
มือใหญ่อันโหดเหี้ยมยกขึ้น ทำท่าเหมือนจะโบกไปยังใบหน้าของนาง
ตะขอด้ามหนึ่งพุ่งทะลุอากาศเข้ามาอย่างรวดเร็ว มือที่ยกขึ้นของเขาถูกคมของมันตัดเข้าอย่างพอดิบพอดี ฝ่ามือร่วงลงไปกับพื้น เลือดสด ๆ ไหลทะลักออกมาดั่งน้ำพุ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน
OMG ไม่คิดว่าจะอ่านจบ 2105 หน้าสุดปัง เรื่องสนุกมาก ดำเนินเรื่องได้น่าติดตาม มีความเรียลจนบางตอนมีน้ำตาซึมตามเพีาะความประทับใจ สนุกมากจริงๆทอยากให้มีภาคลูกไปบ้าง...
กลับมาอ่านอีกครั้ง สนุกจริง...
สนุกมากค่ะ มีต่อไหมคะ...
สองขาของหยู่เหวินเห้าก็คดงอคุกเข่าลงอย่างช่วยไม่ได้ เอ่ยอย่างไม่เต็มใจเลยสักนิดว่า “ลูกยินดียอมรับโทษทัณฑ์ที่เหลือของเสด็จพ่อ ชอบข้อความบทนี้ตลกดีคะพระเอก ตอน 394...
1...
1...
เพิ่งอ่านได้ 2ร้อยกว่าหน้า สนุกน่าติดตามมาก แต่ทั้งเรื่องมี2พันกว่าหน้า ทำไงจะอ่านจบ...
ขอบคุณผู้แต่ง และ novelones มากๆค่ะ ดีที่สุด อ่านรอบที่ 4 แล้วก็ยังสนุกครบรส ❤️...
เรื่องนี้ถือว่าสมบูรณ์มากสนุกต้นถึงจบ อยากให้เป็นซีรี่ย์...
สนุก ตลกดี เนื้อเรื่องชวนติดตามแต่คำผิดเยอะไปหน่อยค่ะ...