บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1731

เหลิ่งจิ้งเหยียนถามว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ทำไมเจ้าไม่ตามหมอให้เขาล่ะ?”

พนักงานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า "เขาไม่มีเงินขอรับ ข้าเลยไปหาพวกยาสมุนไพรลดไข้มาให้เขา แต่ก็ไม่ค่อยได้ผลนัก อีกทั้งตัวเขาก็ไม่ยอมให้คนอื่นเข้าไปในห้องด้วย"

ไม่ว่าจะเป็นการหาหมอ ทำการรักษา จัดยา ทั้งหมดล้วนต้องใช้เงิน และที่พักนักเดินทางไม่มีงบประมาณในส่วนนี้

“เขาเป็นถึงผู้ช่วยข้าหลวงที่ทำการปกครองของเมืองหวูกุ้ย ตอนนี้ออกมาทำงานแท้ ๆ กลับไม่พกเงินมาด้วยเลยหรือ?” เหลิ่งจิ้งเหยียนถามด้วยความประหลาดใจ

“ที่เขาพูดมาคือ กระเป๋าเงินถูกขโมยไปขอรับ”

“เขามาเพียงคนเดียวเลยหรือ?” เหลิ่งจิ้งเหยียนถามอีก

"เขามาคนเดียวขอรับ ไม่มีเจ้าหน้าที่และผู้ติดตามใด ๆ มาด้วย"

นี่มันแปลกแล้ว เมืองหวูกุ้ยนับว่าค่อนข้างไกลจากเมืองหลวง เดินทางรอนแรมเข้ามารายงานที่เมืองหลวงแท้ ๆ ทำไมไม่พาเจ้าหน้าที่หรือพลตระเวนติดตามมาด้วยล่ะ?

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า "ข้าจะไปดูเสียหน่อย"

“ฮูหยินท่านนี้ ท่านเป็นหมอหรือขอรับ?”

“อื้ม นำทางเถอะ!” หยวนชิงหลิงพูด

พนักงานที่พักคนเดินทางก็ไม่รู้สึกว่าน่าแปลกใจอะไร ทุกวันนี้ในเป่ยถังมีผู้หญิงมากมายนับไม่ถ้วนที่เป็นหมอ นับตั้งแต่ฮองเฮาทรงก่อตั้งโรงเรียนสอนการแพทย์ ทุกปีล้วนมีผู้หญิงไปเรียนกันไม่น้อย

หยู่เหวินเห้าหันกลับไปมองหรงเยว่แวบหนึ่ง หรงเยว่ก็พูดขึ้นทันทีว่า "ข้าก็จะไปด้วย"

หยวนชิงหลิงกระชับกล่องยาในมือ ภายใต้การนำทางของพนักงาน นางเดินตรงดิ่งไปยังห้องพักนักเดินทาง

ห้องพักถูกลงกลอนจากข้างใน เจ้าหน้าที่ของที่พักเคาะประตู "ใต้เท้าฉี ใต้เท้าฉี มีหมอท่านหนึ่งมาดูอาการให้ท่านแล้ว ท่านเปิดประตูเถอะ"

ภายในไม่มีการเคลื่อนไหว

ผ่านไปครู่หนึ่งก็มีเสียงไอดังแว่วมา เสียงไอดังต่อเนื่องอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นก็มีเสียงแหบแห้งดังขึ้นว่า “มาแล้ว!”

จากนั้นก็มีเสียงลุกจากเตียงเดินมา เสียงฝีเท้าฟังเหมือนมีอาการโซซัดโซเซเล็กน้อย หลังจากประตูเปิด ก็เห็นขุนนางผู้นี้สวมหน้ากากผ้าฝ้าย เผยดวงตาสีแดงก่ำจนน่ากลัวคู่หนึ่ง ดึงประตูเปิดด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน ผ่านไปครู่หนึ่งถึงค่อยยกมือขึ้นมาประสานคารวะ “ขอบคุณท่านหมอมากขอรับ!”