บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1732

หยวนชิงหลิงหยิบหูฟังออกมา ฟังเสียงปอดของเขา ใต้เท้าฉียื่นมือออกมาหมายจะหยุดนางไว้ อย่างไรชายหญิงก็ควรเว้นระยะห่างกัน

แต่เพราะเขาอ่อนแอมาก อีกทั้งท่านหมอผู้นี้ก็ดูค่อนข้างมีรังสีคุกคามดุดัน แม้ว่าเขาจะสวมหน้ากาก แต่ประกายแสงอันแน่วแน่ในดวงตาของนาง ก็ยังทำให้เขาแตกตื่นไม่น้อย

หยวนชิงหลิงฟังจากด้านหน้า แล้วค่อยเลื่อนไปฟังที่ด้านข้าง จากนั้นค่อยฟังปอดด้านหลัง ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้ารู้สึกไม่สบายมากี่วันแล้ว?”

ใต้เท้าฉีค่อยหันตัวกลับมาช้า ๆ มีอาการคัดจมูกไม่น้อย ตอบว่า "รู้สึกไม่สบายก็ช่วงสองสามวันมานี้ขอรับ ตอนที่ออกมาก็ยังสบายดีทุกอย่าง บางทีอาจเพราะขี่ม้าตากแดดตากลมมาหลายวัน บวกกับพยายามเร่งเดินทางตอนกลางคืนด้วย อาจต้องลมหนาวโดยไม่รู้ตัวก็ได้ขอรับ”

"นอกจากไอแล้ว ยังรู้สึกปวดที่หัวใจด้วยหรือไม่?"

“เจ็บขอรับ เจ็บที่นี่!” ใต้เท้าฉีกดไปที่หน้าอกตัวเอง ฝ่ามือสั่นเทาเล็กน้อย พยายามหายใจเข้าอย่างยากลำบาก พูดว่า “ที่นี่ก็เจ็บเช่นกัน กระดูกทั้งหมดในร่างกายรู้สึกเจ็บปวดไปหมดเลย”

หลังจากหยวนชิงหลิงสอบถามอาการโดยละเอียด ก็พูดว่า "ข้าจะสั่งยาให้เจ้า ให้น้ำเกลือเถอะ"

“ให้น้ำเกลือ?” ใต้เท้าฉีมองหยวนชิงหลิงอย่างโง่งม

"อื้ม ไม่ต้องถามหรอก รับการรักษาไปก็พอ อาการป่วยของเจ้าค่อนข้างรุนแรง " สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นโรคปอดบวม ทั้งยังเป็นโรคปอดบวมที่รุนแรงมากเสียด้วย

เมื่อใต้เท้าฉีได้ยินคำว่าป่วยหนัก ในใจก็ร้อนรนกังวลอย่างยิ่ง พูดขึ้นว่า “ท่านหมอ ท่านโปรดช่วยข้าให้สุดความสามารถด้วยเถิด ที่บ้านข้ายังมีแม่ที่แก่ชราที่ต้องเลี้ยงดู พี่ชายของข้าเพิ่งป่วยตายไปเมื่อเดือนที่แล้วนี้เอง ข้ายังต้องดูแลลูก ๆ ของพี่ชายด้วย ข้าจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ"

หยวนชิงหลิงตอบว่า "ข้าย่อมทำจนสุดความสามารถอยู่แล้ว เจ้าวางใจเถอะ แค่ให้ความร่วมมือในการรักษาก็พอ"

ใต้เท้าฉีกล่าวขอบคุณด้วยความซาบซึ้ง “ขอบพระคุณขอรับท่านหมอ”

หยวนชิงหลิงจัดยา แล้วแขวนถุงน้ำเกลือให้เขา

ในระหว่างกระบวนการให้น้ำเกลือ ใต้เท้าฉีดูหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด แต่หยวนชิงหลิงอธิบายว่าสิ่งนี้คล้ายกับการฝังเข็ม การรักษาผ่านวิธีนี้ ตัวยาจะถูกส่งไปในร่างกายโดยตรง แบบนี้จะช่วยให้เห็นผลเร็วขึ้นมาก

จากนั้นก็หยิบยาลดไข้ออกมาให้เขากิน ไข้สามสิบเก้าจุดห้าองศา ต้องหาทางลดไข้ลงก่อน

หยวนชิงหลิงถามไปเรื่อย ๆ ว่า "พี่ชายของเจ้าป่วยเป็นโรคอะไรจนตายจากไปรึ?"

เขาถามอย่างวิตกกังวลว่า “ท่านหมอ ข้าป่วยเป็นโรคอะไรกันแน่?”

หยวนชิงหลิงตอบว่า "ข้อสรุปเบื้องต้นคือเป็นไข้หวัดใหญ่!"

ใต้เท้าฉีแย้งว่า "แต่ที่เมืองหวูกุ้ยไม่ค่อยเกิดโรคไข้หวัดใหญ่มากนัก อีกทั้งโรคไข้หวัดใหญ่ขอแค่กินยา ก็สามารถรักษาให้หายขาดได้ จะถึงขั้นทำให้คนตายได้อย่างไรกัน? นอกเสียจากว่าร่างกายของผู้ที่กินยาอ่อนแอเกินไป ถึงจะตายได้"

หยวนชิงหลิงไม่คิดจะอธิบายให้เขาฟังในตอนนี้ พูดว่า "นี่เป็นเพียงการเดาของข้า เจ้าทำใจให้สงบแล้วเข้ารับการรักษาก็พอ ข้าจะส่งคนไปที่เมืองหวูกุ้ย เพื่อไปตรวจสอบดูว่ามีการแพร่ระบาดของไข้หวัดใหญ่ที่นั่นหรือไม่ "

“ส่งคนไป?” แม้ว่าใต้เท้าฉีจะป่วย แต่เขาไม่ได้สมองเลอะเลือน ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เขาก็จ้องมองหยวนชิงหลิงทันที “ท่านคือ?”

“คนของโรงหมอหุ้ยหมิง!”หยวนชิงหลิงเก็บข้าวเก็บของ จากนั้นพูดว่า “เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ อีกสักครู่ข้าจะกลับมาใหม่”

นางหิ้วกล่องยาเดินออกไป เมื่อไปถึงด้านนอกก็ใช้แอลกอฮอล์ฉีดพ่นให้ตัวเอง รวมถึงใช้แอลกอฮอล์เช็ดมือจนทั่ว